Deze Britse eenmanszaak volg ik al een tijdje. Het is een studioproject met epic black metal. De maker is ene Tom O’Dell uit het Verenigd Koninkrijk. De maker van de cover is Caelan Stokkermans die ook voor bijvoorbeeld Distant de covers verzorgt. Het lijkt een weergave van Sint Joris en de Draak. De muziek van deze meneer is een soort fantasiegedreven black metal met veel melodieuze aspecten en een heldere productie. Lord of the Rings is duidelijk een inspiratiebron gezien de teksten en namen.
Het album begint met een ouverture die niet had misstaan op een album van Manowar. The Journey to Dawn begint daarna met een zeer aanwezige glazige keyboard. De track probeert snel naar een racend stuk toe te werken, om vervolgens een gallopje toe te voegen. Het klinkt heel erg Catamenia, maar qua mix had hier meer uitgehaald kunnen worden. De doffe en vlakke mix verneukt de epiek. Ik mis de verpletterende invloed en de kans om hier met een hele dikke melodieuze lead de boel in elkaar te schoppen. Waarom zit er nul dynamiek hierin? Gelijk na deze racepartij komt die glazige keyboard terug. De muzikale keuzes vallen me ook tegen. Elke keer wordt een spanningsboog gecreëerd die veel te snel weer wordt ingelost. Ai, zo jammer voor de riffs en muzikale ideeën waar zoveel epiek in zit!
To Dust, We All Return begint als een ballad. De cleane zang benadrukt de harmonieuze keuzes in deze track. Wederom zit er zo’n mogelijkheid in deze track die niet werkt. De laatste apotheose klinkt veel te weeïg en drassig, terwijl je hier net scherpte zoekt. Dit is het moment om een punt te maken, niet het moment om weer in legato de boel aan elkaar te snaren. Ik vind het echt moeilijk om door deze brei heen te luisteren, terwijl het refrein op zich best een sterke melodie heeft. De breakdown die erachteraan is geplakt klinkt experimenteel op zijn best.
De tweede helft van het album heeft steeds minder interessante melodieën waardoor Dwarrowdelf het moet hebben van experimentele toevoegingen als breakdowns en andere deathmetalinvloeden. Deliverance begint met een akoestische gitaar als intro. De glazige keyboard is nog altijd in leven, zoals blijkt uit het pre-refrein. De rusten en breakdowns worden toegevoegd alsof het death metal is. De droge vocalen (schijnbaar nog gastvocalen ook) helpen niet erg om de aandacht erbij te houden. De laatste track is een verzameling keyboardriedels en breakdowns waarvan ik niet snap dat het overgaat in een episch powermetalrefrein. De breakdowns halen bovendien het tempo eruit. Gelukkig is er nog wel wat tremolopicking. Maar moeten er verder dan serieus weer popmelodieën in gestopt worden? ‘Nee’ is het antwoord, maar het gebeurt wel.
Het is wel duidelijk dat ik wat teleurgesteld ben over deze release genaamd The Fallen Leaves. Tom O’Dell heeft vier jaar de tijd genomen om deze plaat te maken, langer dan ooit. Echt jammer dat de connectie en klik dan ontbreekt. Het klinkt als de tweederangs halfafgeschreven tracks van iets wat echt een goed album had kunnen zijn. Ik hoor veel interessante passages en ideeën maar de keuzes zijn te makkelijk, te slordig uitgewerkt, te gehaast, waardoor er geen epiek wordt bereikt. De mixing is simpelweg slecht gelukt. Het was een uitputtende luisterzit, die ik maar met moeite tot het einde kan brengen. De vocalen waren al niet het sterkste punt van de band, maar nu vind ik ze ook nog eens erg droog klinken, en bovenop de mix liggen. De spanningsbogen worden niet goed (te snel) uitgewerkt, en de drums halen regelmatig het tempo uit de plaat. The Fallen Leaves is daarmee maar een matig album waar veel meer in had gezeten.
Score:
55/100
Label:
Northern Silence Productions, 2024
Tracklisting:
- Within the Ashes, the Ember Still Burns
- A Journey to Dawn
- To Dust, We All Return
- This Shattered World
- Escape from the Dreamspire
- Deliverance
- The Fallen Leaves
Line-up:
- Tom O’Dell – Alles
Links: