Behoeft de Amerikaanse metalcoreband Killswitch Engage nog een introductie? Laten we deze vraag niet met ‘nee’ beantwoorden, want dat zou zorgen voor een heel korte alinea. Dit gezelschap bracht begin jaren 2000 de ene na de andere beuker in zijn genre uit en steeg daarmee rap naar de top, samen met onder andere Lamb Of God en As I Lay Dying. Frontman Jesse Leach verliet de band in 2002, na de release van de Alive Or Just Breathing, waarna hij werd vervangen door de man met die gouden strot: Howard Jones. Met Jones bracht het gezelschap ook enkele fraaie platen uit, waarna hij na negen jaar weer werd afgelost door Leach. Tekstueel bleef de band echter putten uit zijn vertrouwde archief: het omgaan met zware perioden in het leven en de verantwoording nemen voor je doen en laten. This Consequence komt uit via Metal Blade Records en is daarmee album nummer negen sinds de oprichting in 1999. Redacteuren MaartenO (favoriete genre: metalcore/deathcore) en Joris (favoriete genre: black metal) pakken deze hete schijf met de blote klauwen aan en voorzien jullie van tekst en uitleg.
Wat was je algemene indruk nadat je het album de eerste keer hebt beluisterd?
MaartenO: Wat een hoogstaande kwaliteit brengen de heren met This Consequence weer aan de man zeg! Ik hoor enkele subtiele uitstapjes die nieuw aanvoelen binnen de grenzen van de band, maar doorgaans krijgen we weer precies waar we op hopen bij een nieuwe release van Killswitch Engage. De balans tussen rustige en hardere nummers is wederom piekfijn uitgedokterd, de vocale wisselwerking tussen Leach en Dutkiewicz blijft er eentje van een hoge standaard en de fraaie leadpartijen op gitaar voelen weer als thuiskomen. De teksten nemen ook op deze plaat weer een prominente plek in en zodra deze gaan over aangrijpende thema’s, past de metalcore zich daar feilloos op aan. Alles in de kracht van het nummer zelf: eindbazen, dat het zijn!
Joris: De plaat start voor mij wat hoekig en puntig met Abandon Us. Je hoort in dit nummer naar welke bands de leden vroeger en vermoedelijk nu nog luisteren en toch weten ze er weer een eigen draai aan te geven. Wat je wil horen op een nieuwe Killswitch Engage plaat, is toch de combinatie van pure agressie, melancholische melodielijnen en erg sterke vocalen of ze nu gescreamd of clean gebracht worden. Wat me opvalt, is dat aan het basisfundament weinig of niks is veranderd maar dat de bandleden door met elkaar in één repetitieruimte te staan tot het uiterste werden gedreven. Dat hoor je vooral in de vocalen van de heer Leach en drumpartijen van Foley, vind ik. Na de eerste luisterbeurt had ik zoiets van tering de heren zijn terug en tegelijk nooit weggeweest!
Schuiven de heren -na jaren kwaliteit te leveren- nog wat nieuwe troeven naar voren? Of krijgen we vooral wat we gewend zijn?
MaartenO: Op This Consequence is het vooral Jesse die vocaal weer wat experimenteert met andere lijnen dan we gewend waren. Met veel gevoel zingt de beste man zijn partijen in tijdens de single Abandon Us, maar nog sterker zijn de slepende zang en grunts aan het eind van het afwisselende zwaargewicht The Fall Of Us. Dit valt in muzikaal opzicht samen op in het downtempo Broken Glass. De blastbeats verhogen het tempo wat, maar de riffs zijn moddervet en trekken het nummer ook naar de logge kant van het spectrum. Dit type nummers hebben we nog niet eerder gehoord van het vijftal. Zo krijgen we in relatief subtiele accenten toch weer wat nieuws voor de kiezen.
Joris: Elk bandlid werd voor de opnames van deze plaat tot op de rand gedreven. Leach doet dit op vocaal gebied. Wat hij presteert is toch monumentaal te noemen. Luister naar The Fall Of Us. Hij krijgt natuurlijk zoals altijd op gepaste tijdstippen ondersteuning van de heer Dutkiewicz. Ook de heer Foley haalt de blastbeat boven op Discordant Nation en op het juist vernoemde nummer. Dit samen met de altijd geweldig klinkende knotterende bas van de heer D’Antonio (rochel eens lekker mee op Broken Glass) mag je gerust bestempelen als het herontdekken van elkaars talenten. Het is daar dat volgens mij de sterke punten van de nieuwe plaat liggen.
MaartenO: In alle opzichten horen we hier een band aan het werk die naadloos op elkaar ingespeeld is. This Consequence is overigens de eerste plaat sinds Alive Or Just Breathing waarbij heel de band bij ieder proces betrokken geweest is in de oefenruimte. In het persblad lezen we tevens dat dit album maar weer mag dienen als symbool voor de volgende 25 jaar Killswitch Engage. Aan loze kreten doet men niet snel, dus laat dit voor zichzelf spreken zou ik denken!
Joris: Ik schreef het al eerder, je voelt en hoort in alles op deze plaat dat de muziek samen geschreven, uitgedokterd en uitgewerkt werd. Ieder lid vertrekt vanuit zijn eigen sterkte en tilt de ander als het ware naar een hoger niveau en ze duwen elkaar net niet over de rand. I Believe is een nummer waarin je die bedenkingen heel goed voelt doordruppelen. Ook Collusion is zo’n deuntje waarin je alle Killswitch-ingrediënten weet te herontdekken. Denderende, rollende baskicks, glijdende twinleads en perfecte samenzang.
Hoe waarderen jullie This Consequence in de discografie?
MaartenO: Poeh. De band heeft in mijn ogen geen zwakke platen uitgebracht en de kwaliteit ligt standaard erg hoog. Om nostalgische redenen blijven Alive Or Just Breathing en The End Of Heartache gezamenlijk als onbesliste nummer één staan, maar This Consequence volgt samen met de laatste drie recente platen in het kielzog. Het klinkt tegenwoordig allemaal wat uitgekiender, wat professioneler en gelikter dan voorheen, maar het schrijven van nummers gaat de band zo simpel en goed af kennelijk. Om antwoord te geven op de vraag: top vijf materiaal!
Joris: Het is een typische Killswitch Engage-release en deze moet zeker niet onderdoen voor recent maar ook niet voor ouder werk. Misschien stamp ik wel tegen wat gevoelige schenen door dit neer te schrijven maar kom. Het is eigenlijk een plaat van een band die ondanks het feit dat het toch “wel zotte mannen” zijn erg volwassen klinkt en alzo is het een logisch vervolg op eerder werk. Maar jongens, ook gekke volwassen mannen kunnen verschrikkelijk vette deuntjes maken.
Productioneel zit het deze keer toch anders in elkaar of is dat alleen maar een overpeinzing?
MaartenO: Nee, dat hoor ik niet terug. De productie klinkt zoals we de laatste platen ook gewend waren en dat is ook helemaal top. Kraakhelder en niet te zwaar waardoor alle instrumenten én de zang ook goed hoorbaar zijn in de geluidsmix. Als ieder metalcorealbum zo zou klinken, was ik een gelukkig man.
Joris: Dat je zou je in eerste instantie kunnen denken. Ik denk dat de knoppenman (vermoedelijk Dutkiewicz zelf) hier en daar wat heeft bijgestuurd, maar luister je het album keer na keer door, dan past ook dit lichtjes andere productionele jasje perfect. Je voelt de agressie, de boosheid op sommige momenten. Daarnaast kan je ook erg goed de melancholie, de pijn en miserie voelen op andere stukken. Drum en bas klinken bijzonder evenwichtig. De gitaren schuren en sturen alsof het een lieve lust is. De typische glijdende en vingervlugge melodische thema’s worden zuiver naar voren geschoven. Zowel de vocalen van Leach en Dukiewicz, of ze nu brutaal of kalm en rustig gebracht worden, staan als een huis.
MaartenO: Op de vorige plaat hoorden we inderdaad Howard Jones (en Chuck Billy) aan het werk, maar op Incarnate (2016) en Disarm The Descent (2013) hoorden we geen gastartiesten. De bijdrages op het vorige album waren zeker niet misselijk, maar Killswitch Engage kan het ook zonder extra hulp prima af. Na deze vraag ben ik me wel gaan bedenken wat het nog meer had kunnen bieden op deze toch al piekfijne plaat. Wat interessante namen hadden het wellicht helemaal af kunnen maken?!
Joris: Op dit album voegen gastmuzikanten helemaal niks toe. De band kan perfect uitgaan van zijn eigen sterkte en dat heeft hij volgens mij heel snel ingezien. Dit is een plaat van de band, voor de band maar ook zeker voor de fans. Niks wordt aan het toeval overgelaten. Alles is perfect uitgedokterd.
Wat is voor jullie het beste nummer op de plaat? Wordt er ergens ook een gevoelige snaar geraakt? Denk aan een akoestische gitaar die vervolgens aan de kant wordt geschoven om de beuk erin te gooien zoals je kreeg bij een nummer als Quiet Distress op het Incarnate-album of I Am Broken Too dat je kan terugvinden op de vorige plaat.
MaartenO: Bij Forever Aligned gaat mijn hart nog wat éxtra snel kloppen. Er zijn enkele nummers die op dit album wat meer opvallen om diverse redenen, maar deze beuker bevat zo’n goede afwisseling dat het voor mij makkelijk kiezen maakt: van fel, duister en agressief aan het begin naar melodisch en tastbaar door het heerlijke gitaarwerk. Zo heerlijk veelzijdig. De breakdowns en pakkende teksten vormen bovendien voor de vette, sappige kers op de romige slagroomtaart. Om nummers zoals deze zit Killswitch Engage diep in mijn hart.
Tekstueel de gevoelige snaar raken doet de band in zowat ieder nummer, maar tijdens Aftermath, Where It Dies en I Believe laat men in zijn muziek net wat extra ruimte over om de teksten wat beter te etaleren. Het resulteert in aangrijpende nummers waarbij de zang van gitarist Dutkiewicz op de achtergrond zorgt voor nét dat beetje extra.
Joris: Goh, moeilijke vraag. Melancholisch gitaartokkel doet een nummer als Aftermath starten maar je komt al snel van een kale reis terug om dit nummer te bestempelen als traag want de voorhamer wordt ook hier snel bovengehaald. Een nummer als Discordant Nation met die magistrale blastbeatpartij heeft toch wel een streepje voor op de rest van de nummers. Nochtans komt Collusion wel in de buurt of het bijna blackmetalachtige The Fall Of Us. Hoe bruut zijn daar de eerste maten! Het is moeilijk kiezen, dat mag je gerust weten.
Wat is het eindoordeel?
MaartenO: 90/100
Joris: 95/100
Score:
93/100
Label:
Metal Blade Records, 2025
Tracklisting:
- Abandon Us
- Discordant Nation
- Aftermath
- Forever Aligned
- I Believe
- Where It Dies
- Collusion
- The Fall Of Us
- Broken Glass
- Requiem
Line-up:
- Jesse Leach – Zang
- Adam Dutkiewicz – Gitaar
- Joel Stroetzel – Gitaar
- Mike D’Antonio – Basgitaar
- Justin Foley – Drums
Links: