Geschreven door Joost Aarts op 22-06-2024 om 16:59.
IJsland is een vakantiebestemming die een diepe indruk op mij heeft gemaakt. Het land is nog mooier en woester dan ik had verwacht, voordat ik er in het voorjaar van 2023 met mijn gezin naar toe ging. Naast het feit dat het dus een fijn land is om bijvoorbeeld een roadtrip te maken, komen er ook goede en soms zelfs uitstekende bands vandaan. Naast de gekende blackmetalbands, bijvoorbeeld ook post-metal/rockband Sólstafir. Vandaag bespreek ik het werk – van wederom – een nieuwe band uit het magische land: Drungi. Het debuut Hamfarir Hugans laat een thematische invulling horen waarbij zowel de fysieke als de mentale dood centraal staat. De mentale dood door psychische problematiek, de fysieke variant door gevaren die zich in het IJslandse landschap verscholen houden. De muzikale richting die het gezelschap laat horen is een mix van black n’ roll, doom, rock en een klein beetje folk.
De schurende vocalen van Sjafnar Björgvinsson staan vrij prominent in de mix. Al gruntend en krijsend gooit hij zijn hele ziel en zaligheid erin, onder begeleiding van muziek die ik rockend en stampvoetend zou kunnen noemen. Skjálfti is wat dat betreft een vrij exemplarisch nummer voor deze omschrijving. Een aardbeving, dat is wat Skjálfti is en dat is wat ik op het gebied van spanning en angst ook waarneem tijdens het nummer. Kvika (Magma) is daar overigens een prachtig vervolg op met naast de ruwere vocalen ook ruimte voor etherische, plechtstatige gezangen. Met ruim zeven en een halve minuut aan speelduur ook het langste nummer van dit debuut overigens. De toonzetting is wat serieuzer en volwassener dan die van de andere nummers op Hamfarir Hugans. Wellicht dat het daarom bij mij wat meer in de smaak valt.
En de rest van het album? Nou op zich vallen er geen valse noten te kraken hoor. Alda (Golf) is een lekkere ronkende, swingende opener die ook wel een beetje mysterieus klinkt, vooral tegen het einde wanneer er voor een moment ook even een vrouwelijke etherische vocaal te horen is. Verder valt het nummer Frost in positieve zin op door de melodische structuur, het ritme en de ijselijke kreet tijdens de opening. Ook hier voegen zuivere gezangen de nodige sfeer toe en horen we lekker veel dreiging wanneer de bas tezamen met de gruntvocaal ferm doorklinkt. Onder de streep heeft het debuut van de IJslanders voldoende alternatief klinkende donkere doomrock in huis om eens te beluisteren. Niet iedere passage of elk idee is even aansprekend, maar dat de heren in staat zijn om heftige nummers te schrijven is een feit.
De redacteuren van Zware Metalen schrijven ieder jaar op vrijwillige basis duizenden artikelen om de metalscene van Nederland en België te ondersteunen. Hiervoor zijn we afhankelijk van inkomsten die gegenereerd worden door het plaatsen van advertenties. Indien deze niet afkomstig zijn van directe partners (zoals poppodia en festivalorganisatoren), zal de overgebleven ruimte opgevuld worden door automatisch gegenereerde advertenties van Google AdSense. Omdat deze gebruik maken van zogeheten ‘tracking cookies’, hebben we volgens de AVG-wet jouw toestemming nodig om deze advertenties weer te kunnen geven. We begrijpen dat onze lezers hun privacy op het internet waarderen, maar het accepteren van het cookiegebruik houdt Zware Metalen (en dus indirect de metalscene) in leven. We hopen daarom dat je instemt met het gebruik van de cookies. Mocht je er interesse in hebben, kun je onze privacyverklaring lezen.
