Dream Theater – Octavarium
Atlantic, 2005
Met een vertraging van vijf dagen ligt de nieuwe Dream Theater, een plaat waar
velen al
maanden op zaten te wachten, nu eindelijk in de winkels. De verwachtingen bij
een band als
Dream Theater zijn altijd hooggespannen. Het kameleongehalte van de band is
immers groot en
bij Dream Theater kan een nieuwe plaat alweer een nieuwe interpretatie van het
eigen geluid
zijn. De band zelf had het over het ultieme progressieve werk en beloofde enkele
verrassingen. Rest enkel nog de vraag: Hoe klinkt Octavarium?
Welaan dan, Octavarium klinkt bovenal op en top Dream Theater en zou ik willen
omschrijven
als een mix tussen de laatste twee studioplaten. Het muzikale avontuur van ‘Six
Degrees Of
Inner Turbulence’ wordt hier gecombineerd met de relatieve hardheid van ‘Train
of Thoughts’.
Enkel het nummer Octavarium is daar een uitzondering op, maar daarover later
meer.
Het wordt stilaan duidelijk dat Dream Theater de laatste jaren een specifiek
geluid
nastreeft en daaraan wil vasthouden. In die zin biedt deze plaat weinig
verrassingen. De
discussie of Dream Theater nog steeds een progressieve band is, kan dus weer in
alle hevigheid losbarsten. Op zich kan ik me vinden in de argumenten van beide
kampen. Feit
blijft dat de band nog steeds een volstrekt originele band is met een niet te
kopiëren
geluid.
Zoals gezegd klinken zeven van de acht nummers als een mix van ‘Six Degrees …’
en ‘Train
of Thoughts’. ‘The Root of all Evil’ is het derde deel in de alcoholisme-cyclus
die werd
ingezet op de vorige platen met ‘This Dying Soul’ en ‘The Glass Prison’. ‘The
Answer lies
within’ is een ballad à la ‘Blind Faith’, maar dan zonder de explosieve
uitbarstingen op het
einde. ‘These Walls’ is dé hit van de plaat en ligt makkelijk in het gehoor. ‘I
walk beside
You’ doet qua sfeer af en toe denken aan het conceptalbum ‘Scenes from a
Memory’maar ook aan
het Queensrÿche-album ‘Empire’. ‘Panic Attack’ is een hard nummer dat zo op
‘Train of
Thoughts’ had kunnen staan. ‘Never enough’ is het eerste nummer waar ik nieuwe
elementen in
ontwaar in de vorm orchestrale zang en dito opbouw. ‘Sacrificed Sons’ begint
ingetogen, maar
laat naarmate het nummer vordert de nodige muzikale krachtpatserij én een heus
orkest horen.
Het lijkt wel of de band de luisteraar wil voorbereiden op het Magnus Opus dat
in de laatste
track van het album schuilgaat.
Die laatste song, ‘Octavarium’, is cruciaal voor dit album. Niet alleen duurt
het nummer
bijna 24 minuten (voor de puristen: 53 seconden langer dan dat andere Magnus
Opus ‘A Change
of Seasons’), maar het is meteen ook het meest ambintieuze nummer dat Dream
Theater ooit
opnam. Een minutenlange sfeeropbouw, ingetogen passages, orchestrale
ondersteunig, muzikaal
avontuur, tekstuele finesse (tal van verwijzingen naar andere bands, nummers en
gebeurtenissen) en een grandioze finale. Hier schieten woorden tekort. Als dit
geen prog is,
dan zijn Pink Floyd, Rush en Shadow Gallery dat ook niet!
Conclusie? Die maak je toch gewoon zelf…
Tracklisting:
-
The Root Of All Evil
-
The Answer Lies Within
-
These Walls
-
I Walk Beside You
-
Panic Attack
-
Never Enough
-
Sacrificed Sons
-
Octavarium
Line-up:
-
James LaBrie – vocals
-
John Petrucci – guitars and vocals
-
Mike Portnoy – drums, percussion and
vocals -
John Myung – bass guitar
-
Jordan Rudess – keyboards, continuum and
lap steel guitar
Links: