Dream Theater – Dream Theater
Roardrunner Records, 2013
De lotgevallen van Dream Theater sinds 2010 zullen inmiddels vrijwel iedereen bekend zijn. Voor wie de laatste paar jaar onder een steen heeft geleefd een kort overzicht. Drummer en mede-opperhoofd Mike Portnoy verliet de band omdat hij een pauze wou inlassen. Iets waar de anderen niet meteen warm voor liepen. Toen hij zag dat zijn vertrek niet de impact had waar hij op gehoopt had, wou hij terugkomen. De rest van Dream Theater zag ook dat niet meer zitten. Mike kroop meermaals in zijn pen dan wel zijn toetsenbord om de zaak breed uit te smeren in de pers, maar de anderen hielden het been stijf. Er werd een nieuw album gemaakt met een nieuwe drummer – Mike Mangini – en de band werd zowaar genomineerd voor een Grammy.
Anno 2013 is er een heus nieuw album waarmee de band koste wat kost komaf wil maken met de woelige situatie van de afgelopen jaren. Welaan dan, in haast elk interview benadrukt de band dat ze eindelijk het album hebben gemaakt dat ze altijd wilden maken. Dit is dé definitie van Dream Theater: de beste productie, de beste songs, de beste zang. Iedereen blij natuurlijk. Of toch niet?
Laat ik meteen beginnen met de vaststelling dat dit titelloze album opnieuw een sterke plaat is die zich flink staande houdt in de rijke discografie van deze heren. De productie en mix zijn fenomenaal. Nooit eerder klonk Dream Theater zo krachtig en helder tegelijkertijd. Filmisch bijna. Wat betreft de zang ben ga ik zeker ook akkoord met de promopraatjes van de band. Die is om duimen en vingers bij af te likken. James Labrie levert hier inderdaad zijn beste prestatie af in lange tijd. Maar dan…
Misschien is het een puur subjectief gegeven, maar ik mis iets binnen de songs. Samenhang? Richting? Of gewoon goeie songs? De waarheid is moeilijk te vatten. Zowat elke riff op deze plaat dwingt respect af, elke gitaar- en keyboardsolo maakt indruk en het drumwerk is werkelijk weergaloos. De som van de afzonderlijke delen echter levert geen buitengewone nummers op. Daarvoor voelen ze te gekunsteld aan. Sommige overgangen tussen afzonderlijke passages zijn zelfs ronduit knullig. Ook onderling mis ik een sterke lijn tussen de verschillende songs.
En zo kom ik tot de onvermijdelijke conclusie dat drie jaar na zijn vertrek Mike Portnoy wel degelijk erg wordt gemist. Het succes van Dream Theater bestond in het verleden namelijk niet alleen uit sterke riffs, flitsende solo’s en wat niet al. Er was een kapitein die het schip de juiste richting in stuwde. Iemand die anderen voor het hoofd durfde te stoten om zijn gelijk te halen. Een doordrammertje met een slecht karakter. Jordan Ruddess zei na Portnoys vertrek dat hij blij was verlost te zijn van de “Dream Theater-police”. Dat kan best zijn, maar het resultaat is er dan ook naar. Meer nog dan op A Dramatic Turn of Events heb ik het gevoel dat met het vertrek van Portnoy ook een stukje van de ziel van deze band verloren is gegaan.
Maar zoals gezegd, misschien is het allemaal erg subjectief en zit het gewoon tussen mijn twee oren. Een monsterscore kan en wil ik desondanks niet geven.
Tracklisting:
- False Awakening Suite
- The Enemy Inside
- The Looking Glass
- Enigma Machine
- The Bigger Picture
- Behind the Veil
- Surrender to Reason
- Along for the Ride
- Illumination Theory
Line-up:
- James LaBrie – Vocalen
- John Petrucci – Gitaar, achtergrondvocalen
- John Myung – Bas, Chapman Stick
- Jordan Rudess – Toetsen
- Mike Mangini – Drums, percussie
Links: