Het Israëlische Distorted Harmony wist met het in 2014 uitgebrachte Chain Reaction indruk te maken op ondergetekende. Vier jaar later is de band terug met een nieuw album en, voor het eerst, een tweede gitarist. Topic van dienst is de emotie die we kunnen (maar vooral ook niet kunnen) beheersen. Eenzaamheid en woede, angst, wanhoop en hoop, aldus de band. Benieuwd of de muziek inderdaad zulke hoogtes en laagtes zal kennen.
Bij het begin van Downfall maakt de band onmiddellijk duidelijk dat de heren de laatste jaren niet op hun lauweren hebben gerust en de muziek klikt meteen. De band serveert niets dat we niet gewoon waren op voorganger Chain Reaction, maar dat is echt geen probleem als je zo ’n kwaliteitsvolle compositie als Distorted Harmony kunt serveren. De instrumentatie en productie zijn top en vanaf de eerste noot weet de zang te imponeren en bekoren. De band floreert in groots klinkende, melodische refreinen en instrumentale, progressieve passages. De enige opmerking die ik technisch gezien kan bedenken, is dat enkele grunts op het album niet diep en agressief genoeg klinken. De zanger (Michael Rose) zou nog wat meer op zijn middenrif moeten duwen om er een diepe en volle brul van te maken.
In Room werkt de perfecte rijm (shame – game, door – floor) de spannende sfeer die de instrumentatie daar opbouwt tegen. Voor de luisteraar niet getreurd, want de dikke openingsriff en het spannende refrein compenseren dat mateloos, alsook de vettige scream die de zanger achter uit zijn keel weet te persen op het eind. Hoogst indrukwekkend, vooral omdat hij doorgaans gebruik maakt van zachtere zangtechnieken. Op Awaken gooit de band het over een rustigere, meer melodische boeg. Het nummer pakt meteen, maar bij de eerste luisterbeurt kreeg ik het gevoel dat het nummer als een voorspelbare ballade zou eindigen. Was ik daar even mis. Rond het middenpunt barst het nummer los in een te heftige breakdown, zeer gelijkend op iets dat 21 Eyes of Ruby, vooraanstaande Nederlandse progband, zou doen. De dynamische hoogtes en laagtes zijn dus duidelijk wel aanwezig op het album en op effectieve wijze uitgevoerd. Later op het album valt vooral nog Puppet on Strings op, dat Awaken overtroeft in zijn kalme schoonheid, maar voor de rest zijn er niet echt nog uitschieters. Anima zal de progfans het meest kunnen bekoren en We Are Free heeft een hoog single potentieel met een opmerkelijk arrangement in de tweede helft. Al met al levert de band meer van wat er in de drie eerste nummers te horen valt zonder een dip in kwaliteit te maken.
A Way Out is een zeer consistent album dat van het eerste moment menig progfanaat zal weten te bekoren, maar de band houdt de nummers ook toegankelijk genoeg, zodat die gerust aan een breder publiek voorgesteld zouden kunnen worden. Het album bouwt ook verder op het elan van voorganger Chain Reaction, dat zeer solide was, maar kan daardoor ook minder verrassen. Voor een band die zo’n grote dynamische en technische beheersing weet te combineren met gemakkelijk luisterbare en catchy elementen, moet er een mooie toekomst in het verschiet liggen. Ik wens de heren dat alvast toe, maar ga eerst nog even naar die dikke openingsriff van Room luisteren.
Score:
79/100
Label:
Eigen Beheer, 2018
Tracklisting:
- Downfall
- Room
- Awaken
- Severed
- Puppet on Strings
- For Ester
- Anima
- A Way Out of Here
- Time and Time Again
- We Are Free
- Someday
Line-up:
- Michael Rose – Zang
- Amit Plaschkes – Gitaar
- Yoel Genin – Gitaar
- Iggy Cohen – Bas
- Yoav Efron – Toetsen, Programmering
- Yogev Gabay – Drums
Links: