Ik heb opgezien tegen deze plaat. Tegen deze band. Disillusion is nochtans sinds het vorige album Gloria een band die ik graag aanhaal en aan mensen laat horen. Zeker aan mensen die niet meteen into metal zijn, maar ook mensen die dat wel zijn en die ik denk te kunnen verrassen met eigenzinnigheid en karakter. Disillusion is een progressieve metalband met wortels in death metal, die enkel nog stijlelementen uit dat genre gebruikt om zijn gevoelens kracht bij te zetten. Het vorige album – Gloria uit 2006 – is een van de weinige platen die ik graag integraal afspeel, die niet verknipt in een afspeellijst terugkomt. Een verhaal in afleveringen, elk met een uniek gevoel en verschillende klanken (elektronisch bewerkt, soms catchy, vaak verrassend verlopend). Voor velen waarschijnlijk wat arrogant en onwerkelijk, persoonlijk vind ik het meer dan prima. En nu is er The Liberation, een album waar de band heel lang over heeft gedaan, waarvoor de frontman een lange tijd (een ganse winter – je kunt het verhaal horen op de bonuscd) in afzondering heeft geleefd ver van huis. Het is opnieuw een verhaal geworden over een individu dat in het begin veel traumatische ervaringen, eenzaamheid, falen, keiharde confrontaties en onmacht ondergaat. Een individu dat moet leren loslaten, relativeren, zichzelf rust moet gunnen en uiteindelijk een open einde tegemoet gaat. The Liberation.
Anders dan op Gloria is het leeuwendeel van de nummers vrij lang. Er wordt enorm veel aandacht besteed aan opbouw, aan gevoelens die ontwaken en evolueren, iets wat muzikaal vertaald wordt door verschillende componenten, afstellingen, instrumenten tout court. The Liberation bezit echte orkestraties, terwijl Gloria veel meer directe impact had met figuurlijke elektronische ladingen. De eigenzinnigheid is gebleven, de stijl is herkenbaar, de verhalen worden langer en persoonlijker, de lyrics minder verwarrend en ietwat naïever. De uitgestrekte landschappen in de video en de voor zich sprekende titels (oceanen, sneeuwlandschappen…) zijn dan ook exemplarisch. Muzikaal verplaatst Disillusion zich meer richting melancholische melodoom dan progressieve metal met industriële neigingen, ook al blijft het snedig gitaarspel een vast element in de mix.
Zonder de inhoud van dit album te verklappen wil ik toch iedereen zoveel mogelijk warm maken om dit winteralbum te gaan beluisteren. Veel te beluisteren. Want het eerste eigenlijke nummer (Wintertide) duurt twaalf en een halve minuut en bezit meer avontuur en gevoel dan vele andere albums samen. Als je houdt van moderne Enslaved en midlife Opeth zul je het zo aankunnen, doe je dat niet, geef het dan wat tijd. Of maak het jezelf wat makkelijker en schuif door naar A Shimmer in the Darkest Sea. Dit nummer heeft namelijk een onvergetelijke intro-melodielijn en fijn percussiewerk. Niet alleen dat, het refrein is ook bijzonder smaakvol gebracht, balancerend op breekbaarheid, degelijk productiewerk en een heerlijk (herkenbaar) timbre van frontman Andy Schmidt. En die tekst… Tja, beluister zeker de begeleidende cd die meer duiding geeft over het waarom van de muziek en tekst. Als je van Tool houdt MOET je dit nummer zeker gehoord hebben.
Na het vermoeiende, bevrijdende titelnummer, dat aanvoelt als een wedergeboorte, krijg je nog Time to Let Go te horen, een tranentrekker waarin we de winter achter ons laten en de onmacht omarmen als een vriendelijke vreemde.
It’s time to let go
This was a fallacy
A dream in the dark
Time to let go
Your demons and misery
Om uiteindelijk toch weer voor een berg te staan, als Sysiphos. Maar deze keer wel een glimlach op ons gezicht. En een album genaamd The Liberation.
Score:
85/100
Label:
Prophecy Records, 2019
Tracklisting:
- In Waking Hours
- Wintertide
- The Great Unknown
- A Shimmer in the Darkest Sea
- The Liberation
- Time to Let Go
- The Mountain
Line-up:
- Ben Haugg – Gitaar, bas
- Felix Tilemann – Bas
- Andy Schmidt – Keel, gitaar, bas, keyboard
- Josh Saldanha – Drums, percussie
- Sebastian Hupfer – Gitaar
Links: