Disconnected Souls – Fragments of Consciousness

Geschreven door op 29-01-2024 om 15:14.

Zo af en toe het contact verliezen met de realiteit? Heerlijk is dat toch, even loskomen van alle kaders die u belemmeren om eens echt “out of the box” te denken. Ik geloof oprecht dat de bandleden van Disconnected Souls hier een thema van hebben gemaakt. Fragments of Consciousness is ongetwijfeld het conceptalbum wat in dienst staat van zijn muzikale uiting. Of u er wat mee kan? Tja, dat hangt af van een heel aantal factoren. Bent u die metalhead die openstaat voor zuivere gezangen (naast grunts), elektronische invloeden, samples die gaan van hiphop tot elektro en trance, waarbij dit alles tezamen komt in een jas van polyritmische metal(core). Lees dan gerust verder. Wanneer u één van de bovengenoemde elementen absoluut niet kan verdragen en/of er huiduitslag van krijgt mag u nu afhaken.

Dit Fragments of Consciousness is zover ik kan terugvinden het debuut en voor mij haast onmogelijk om te beschrijven. De plaat bevat namelijk een ontzettend divers palet aan invloeden, waarbij de nummers onderling nogal van elkaar verschillen. Zo heeft het uitbundige (en sterke!) Plague Rats in de verste verte geen gelijkenis met het rustige Dissonant Whispers. Deze band is niet vies van de elektronische trukendoos, zoals eerder gezegd, waardoor het zo steriel klinkt als een voorverpakte coronatest. Verder hangt er een hele zweem aan ballade-achtige toestanden om deze plaat heen die een voorliefde voor emotionele jaren ’90 muziek doet vermoeden. Petrichor is hiervan een goed voorbeeld, waar ik zelf maar weinig mee kan. De nummers sluiten niet altijd even lekker op elkaar aan, wat voor het conceptueel gegeven toch wel vereist is. Wat de band haast steevast doet is een rustig nummer afwisselen met een wat steviger nummer. Op zich geen slecht idee, maar als de plaat dan ruim een uur duurt is het net teveel van het goede.

 
Het pittige Symbiont doet het bij mij direct veel beter in tegenstelling tot de rustige nummers. Dan denk ik bij mijzelf, waarom beste bandleden, laten jullie de gezapige nummers niet achterwege? Ik denk heus wel dat er nog ergens een niche is voor dit soort hypermoderne aanstekelijke metalcore met elektronische invloeden. Akkoord, het zal niet voor de doorsnee liefhebber weggelegd zijn, maar als de band muziek maakt die hij graag zelf hoort, dan kan dat in dit geval geen slecht idee zijn. Aan het kleverige en vrij matig ingezongen Kintsukuroi beleeft niemand van ons ook maar een beetje plezier. Toegegeven, wanneer het nummer vordert en de grunts erin klappen doet dat ook wel iets positiefs met de beleving. Maar onder de streep blijft er hier echt te weinig aansprekends over.

En eigenlijk gaat dat ook voor de rest van dit album op. Waar een nummer als Human Error nog vooral spannend lijkt te worden, verdrinkt het al snel in zijn eigen goede intenties en gekwijl. En al klapt Loveless er nadien weer even op met naast grunts ook erg vreemde elektronische (zang?) effecten, het mag allemaal niet meer baten. Als advies geef ik deze band mee om wat consistenter te musiceren. Het geeft heus niet als u eens “out of the box” wil gaan, maar dit album is volledig richting een ander melkwegstelsel. En dat werkt alleen maar wanneer alle nummers van een fatsoenlijk niveau zijn. Helaas laat de band hiervoor teveel middelmatigheid horen, met name tijdens de rustige nummers.

Score:

55/100

Label:

Eigen beheer, 2023

Tracklisting:

  1. Delirium
  2. Dissonant Whispers
  3. Plague Rats
  4. Petrichor
  5. Symbiont
  6. Kintsukuroi
  7. Human Error
  8. Loveless
  9. Silence of the Doves
  10. Fragments (feat. Jeremy Valentyne)
  11. Monachopsis (A Waltz at the End of the World)
  12. Iyashikei

Line-up:

  • Matthew Simon Fletcher – Vocalen, Gitaren, Bas, Keyboards
  • Patrick Lloyd – Vocalen
  • Holly Frances Royle – Vocalen, Gitaren, Keyboards
  • Tim Jenkins – Gitaren, Keyboards, Synthesizer
  • Felix Luca King – Vocalen, Viool, Kalimba

Link: