Inmiddels is het al even geleden dat symfonisch metalensemble Delain album Dark Waters uitbracht. Een recensie was echter nog niet op Zware Metalen verschenen en het spetterende optreden van de band op Graspop Metal Meeting indachtig, moest dat er toch zeker van komen! Met deze release duikt Delain dieper de duisternis in, zowel thematisch als muzikaal, en introduceert men gelijktijdig enkele opmerkelijke verschuivingen in de line-up.
In 2021 kondigde de band aan dat de wegen van de leden zouden scheiden, waarbij slechts Martijn Westerholt uit de oorspronkelijke line-up overbleef. Een van de meest opmerkelijke veranderingen was het vertrek van zangeres Charlotte Wessels, die mede aan de wieg stond van het herkenbare Delain-geluid. Zij was al sinds 2005 frontvrouw van de band, waardoor haar stem en podiumaanwezigheid een integraal onderdeel geworden waren van Delain. Een eventuele opvolger zou hierdoor grote schoenen te vullen hebben. Fans zijn echter aangenaam verrast wanneer een jaar later opvolgster Diana Leah aangekondigd wordt met het uitbrengen van een nieuwe single The Quest and the Curse. Naast het vertrek van Charlotte Wessels waren er ook andere verschuivingen. Delain verwelkomde namelijk ook drummer Sander Zoer, gitarist Ronald Landa en bassist Ludivico Cioffi in de band. Hoewel de eerste single veelbelovend was, is het voor fans natuurlijk de vraag of het met deze nieuwe leden lukt om de band naar een hoger niveau te tillen, zonder de oorspronkelijke identiteit en stijl te verliezen. Fans die zich twee jaar geleden afvroegen of er nog een toekomst voor de band in het verschiet lag, kunnen alvast opgelucht ademhalen. Na het bijwonen van een van hun recente optredens en het beluisteren van Dark Waters is het antwoord daarop namelijk een volmondig ‘ja’.
Hideaway Paradise, het eerste nummer van het album, opent met etherische, dromerige piano, waardoor je als luisteraar meteen ondergedompeld wordt in het betoverende bandgeluid. Deze rustige start explodeert echter al snel, waarna er gedurende het nummer steeds teruggekeerd wordt naar de cinematische, etherische sfeer, om vervolgens weer te flirten met het symfonische metalgeluid van de elektrische gitaren. In dit nummer horen we vrij snel dat Leah zowel de rustige, kleine momenten als de krachtige stukken in de muziek goed tot hun recht laat komen. Het nummer klinkt met momenten een beetje als een popsong en is een solide, maar niet heel krachtige opener van het album.
Een stuk spannender is The Quest and the Curse, de eerder genoemde eerste single die de band met de nieuwe formatie uitbracht. Deze gaat meteen sterk van start, met lekker veel gitaar en drums, die mooi in contrast staan met de opnieuw ietwat dromerige, rustige zang van Diana Leah. Ook horen we een krachtig koor en heviger grunts tussendoor, waardoor deze track echt lekker in de metalhoek zit in plaats van de poprichting waarin de opener van het album zich bevond. Het is een echte oorwurm en ongetwijfeld een van de betere nummers die er op Dark Waters te vinden valt.
De opvallendste track van het album is ongetwijfeld het catchy Moth to a Flame, waarop men op dezelfde koers verdergaat als bij The Quest and the Curse. Het nummer wordt gekenmerkt door een samenspel van melodische symfonieën en stevige riffs en gaat a capella van start met het extreem pakkende refrein, dat ongetwijfeld direct in je hoofd zal blijven hangen. De tekst voelt opnieuw wat poppy aan, maar de melodeathriffs zorgen ervoor dat het krachtig genoeg blijft. Dit wordt live ongetwijfeld een enorme hit waarop flink meegedanst en -gezongen zal worden!
Hoewel de individuele nummers op zichzelf zeker niet tekortschieten, heeft er, ondanks de wijzigingen in de bandbezetting, weinig vernieuwing plaatsgevonden op het album. Een van de weinige elementen die het album voor mij niet laat veranderen in één grote eenheidsworst, is de aanwezigheid van de gastartiesten. Deze maken het album een stuk spannender om naar te luisteren. Begrijp me niet verkeerd, Dark Waters is een solide album dat bij menig symfonisch metalfan goed zal bevallen. Daarnaast staat de band ook live garant voor een fantastische ervaring. Het is zeker de moeite waard om Delain eens in het echt te bewonderen. De bandleden staan vol energie op het podium en zoeken veel interactie met het publiek, wat je echt betrokken doet voelen bij de show.
Het album mag dan geen grote sprong in vernieuwing maken, maar het behoudt met succes het vertrouwde geluid waar fans zo van houden. Met Diana Leah als een waardige opvolger en de bekwame songschrijverij van Martijn Westerholt, weet de band een atmosfeer te creëren die naadloos aansluit bij hun eerdere werk. De toevoeging van gastartiesten zorgt voor de broodnodige variatie en spanning, hoewel sommige nummers wellicht wat meer blijven hangen. Dark Waters is een album dat zowel op de achtergrond als met volle aandacht beluisterd kan worden en belooft een geweldige live-ervaring te bieden voor de fans. Delain bewijst dat de band nog steeds een gevestigde naam is binnen het symfonische metalgenre en dit album voegt zeker waarde toe aan hun indrukwekkende discografie.
Score:
70/100
Label:
Napalm Records, 2023
Tracklisting:
- Hideaway Paradise
- The Quest and the Curse
- Beneath
- Mirror of Night
- Tainted Hearts
- The Cold
- Moth to a Flame
- Queen of Shadow
- Invictus
- Underland
- The Quest and the Curse – piano version
Line-up:
Martijn Westerholt – Keyboard
Sander Zoer – Drums
Ronald Landa – Gitaar, achtergrondzang, grunts
Ludovico Cioffi – Bas, achtergrondzang, grunts
Diana Leah – Zang
Links: