Als de kraakheldere productie van moderne metalalbums en/of de technische vaardigheden van techdeathbands jouw enige echte ding zijn, dan is deze plaat niets voor jou. En zelfs als je het wat meer gruizige geluid van bands als Kyuss waardeert, zul je mogelijk toch even moeten slikken als je dit album opzet. We horen namelijk zwaar overstuurde, diep in de limiters geduwde gitaren en idem bas die traag worden aangeslagen in een zeer lo-fi productie met daarin weggezonken wat schreeuwerige, maar niet helemaal van melodie gespeende zang. Ga je echter voor muziek die de wanhoop van de wereld uitschreeuwt en kun je leven met een behoorlijk primitief geluid dan kun je het oorspronkelijk in 2014 op cassette uitgegeven Eating The Universe van het Russische Dekonstruktor best eens een (tweede) kans geven.
Na het korte volledig overstuurd intro Out (grapje mannen?) vangt de plaat echt aan en wel met een van de betere nummers Eating The Universe. Het is een zich traag voortslepende moloch met een prima riff en angstaanjagende zang alsof een ongelukkige vanuit het hiernamaals wanhopig naar het aardse bestaan roept. De solo die het nummer kent mag die naam eigenlijk niet hebben, vooral ook omdat de gitarist er hier een sport van lijkt te maken om toch vooral net niet te zuiver te spelen. Soms werkt dat en doet het zelfs wat denken aan de geluiden die Kurt Cobain (ik weet het, een heel ander genre) op In Utero uit zijn gitaar wist te persen. Vaker werkt het echter niet en is het een stoorzender, die gelukkig in de andere tracks veel minder naar voren komt.
To The Red Part 2 en Mindcutter volgen hetzelfde regime met zware, slepende stoner/doomriffs en uit de diepten van de hel opkomende zang. Deze is zeker niet zonder charme: overstuurd, maar met emotie weet de stem van Garish de broodnodige hooks over de riffs te leggen. Zijn vocalen worden met studiotrucjes af en toe zwaar gedubbeld. Een ingreep die vast wordt ingezet om de zang niet af te laten doen aan het hypnotiserend effect van de muziek en – eerlijk is eerlijk – dat lukt nog best aardig ook. In eerstgenoemde track horen we zelfs een wat etherische gitaarlead voorbij komen terwijl men elders toch vooral probeert de muziek zo dicht mogelijk bij en misschien wel onder de grond te houden.
14 En de naar de band zelf genoemde slottrack hebben een wat afwijkend geluid. De eerste zorgt voor een prettige afwisseling. Het is een kortere track met een iets hoger tempo die ook door de pakkende zang even een stoot adrenaline geeft. Met het laatste nummer heb ik echter wat meer moeite. Gelet op de titel zou je mogelijk verwachten dat hier de essentie van de band nog eens wordt neergezet en dat in maar liefst 30 minuten! Maar juist in deze track lijkt de band het allemaal net iets te ver door te voeren. Alleen al het intro ploegt meer dan zes minuten weinig afwisselend voort voordat er in de verte iets opdoemt dat op een menselijke stem lijkt (en zelfs dan nog ben ik er niet zeker van dat het er één is).Verderop vervalt het nummer in minutenlang traag aangeslagen gitaar om na een korte opleving de luisteraar te trakteren op 12 minuten elektronische geluidseffecten.
Dit album is underground stoner/sludge/doom met de hoofdletter U en dus voor een selecte groep van liefhebbers. Die zullen, naar ik verwacht, met Eating The Universe echter geen verkeerde trip hebben.
Label:
Verslaafd Label / Voron NEST, 2017
Tracklisting:
- Out
- Eating The Universe
- 14
- To The Red Part 2
- Mindcutter
- Dekonstruktor
Line-up:
- Memphis – Bas
- Mitya DHS – Drums
- Garish – Gitaar, vocalen
Links: