Dit is een grote, een grote release. Ik weet het. Deftones is groot. De zanger wordt ook steeds groter. Of breder. Totaal irrelevant, ik weet het. Deftones bracht zijn achtste album uit op Warner Bros Records en dan weet je meteen waarom het zo lang duurde eer we konden reviewen. Deze moesten we zelf inkopen inderdaad (lees: lenen van de buurvrouw). Ik kende de band al langer dan vandaag, meer bepaald van Around the Fur (het debuut heb ik nooit echt leren kennen). Shove It, je weet wel, van Wet and Wild. Sinds dat album is de emotionele attitude en manier van “zich uiten” van voorman Chino aandoenlijk en aanvaard geworden in plaats van eigenaardig. En dat is blijven duren tot vandaag.
Deftones is een verzameling, een handelsmerk, geworden tot een bepaalde setting aan klanken en vibes en heeft daar een carrière op gebouwd. De overstuurd klinkende stem van Chino bijvoorbeeld, die mij persoonlijk doen denken aan een depressieve verslaafde aan de rand van een overdosis. Of de parlofooneffecten die 1 op de 4 keer gebruikt worden om een andere sfeer te creëren. Of de diepgroovende gitaren die beyond nu metal gaan (check het titelnummer), sinds White Pony. Alhoewel die tegenwoordig hun aandeel moeten delen met akoestische snaren, al helemaal op Gore. Het zijn terugkerende elementen die de Deftones-taart maken. Zonder kersen, zonder glazuur. Deftones borduurt erop voort en maakt variaties op bestaande thema’s. En in tegenstelling tot vorige albums is op Gore niets van creativiteit te merken, laat staan experimenteerdrang. Neen, men gaat terug naar de bekende beleving en emotionaliteit. Helaas is er de laatste tijd weinig “shockerends” gebeurd in de levens van de leden, want het klinkt allemaal relatief vlak en zeurderig, in plaats van diep ontroerend of verwarrend. Generaliserend? Ja, klopt. Ik moet hier Mirl vermelden. Iemand die niets meer betekent voor Chino, maar toch de moeite waard was om een nummer voor te maken. En hij weet het. Mooi. Een mooi nummer. Het mooiste. Heel vreemd ook dat de meest mooie nummers naar het einde van deze plaat toe staan. Phantom Bride is ook zo een schoonheid van een nummer.
Ik heb maar een beperkte mensenkennis en al helemaal van op afstand, maar na vele luisterbeurten lijkt het me zo te zijn dat deze kerels eigenlijk vrij relaxt en berustend door het leven aan het gaan zijn momenteel. Ze maken een plaatje met hun beproefde muzikale methodieken en vullen ze in met indrukken die ze opdoen. En voor de rest denken ze aan hun oude dag. Of hun vriendin. Tja, zo ken ik er veel, weet je, en die houden mij geen drie kwartier bezig. Neen, hoogstens een kwartier en dan krijg ik meestal nog een koffie of biertje van hen. Ik wil maar zeggen dat dit geen must is. En o ja, ene Jerry Cantrell doet ook een paar minuten mee. Zo, nu bent u weer up to date.
Label:
Warner Bros, 2016
Tracklisting:
- Prayers/Triangles
- Acid Hologram
- Doomed User
- Geometric Headdress
- Hearts/Wires
- Pittura Infamante
- Xenon
- (L)MIRL
- Gore
- Phantom Bride (featuring Jerry Cantrell)
- Rubicon
Line Up:
- Stephen Carpenter – gitaar
- Abe Cunningham – drums
- Frank Delgado – keyboard, samples
- Chino Moreno – zang, gitaar
- Sergio Vega – basgitaar
Links:
Score: 76/100