Defacement is een zwartgeblakerde deathmetalband die in 2019 in Utrecht het levenslicht zag en bestaat uit leden die een achtergrond en/of een verleden hebben in Italië, Libië, Nederland en Oekraïne. De band kun je dus gerust als internationaal bestempelen. In de Domstad heeft de band een definitieve vestigingsplaats gevonden.
Oorspronkelijk werd Defacement geboren als zijproject van de blackmetalband Deathcrush. De bandnaam – Engels voor ‘verminking’ – komt voort uit de frustratie die bandleden Ahmed en Azagoth in het leven hebben ervaren. Zij hebben op verschillende plaatsen, culturen en continenten gewoond en hen werd, vanuit een gevoel van racistische, religieuze, of morele suprematie, door anderen maar wat vaak verteld hoe ze hun leven moesten leiden. De band is op sociale media behoorlijk onopvallend. Een bewuste keuze: het gaat de band om het maken van muziek en het beschrijven en delen van hun verhalen door middel van die muziek. Verkopen, posten of socialiseren zijn van ondergeschikt belang.
In 2019 bracht Defacement het debuut Deviant uit. Een album vol meedogenloze, compromisloze, in een zinderend tempo gespeelde, dissonante death metal: zeven nummers die er in ietsepietsie meer dan zevenentwintig minuten doorheen gejaagd werden. Twee jaar later volgde Defacement. Een album dat nauw aansloot bij zijn voorganger, maar misschien wel nog duisterder, nog kolkender werd ingevuld. Een dissonante, zwarte nachtmerrie van geluid. Hoewel beide albums vol staan met verstikkende, logge, zwartgeblakerde death metal, dusdanig dissonant en ongebruikelijk dat ze het stempel uniek kunnen meekrijgen, ontstijgen ze het niveau van louter muzikale blufpoker. Dit heeft zo ontiegelijk veel inhoud, dat je er echt wel even de tijd voor moet nemen om al die lagen en verborgen holtes te ontrafelen. Voor even snel wat muziek voor op de achtergrond kun je beter wat anders pakken.
Dit derde album kent de nodige overeenkomsten met de vorige twee albums. Dat de titel van album nummer drie ook met een ‘D’ begint, is een leuk weetje. Onthoud je dan ook dan alle titels op Duality, net als op de twee andere albums, bestaan uit slechts één woord? En net als Defacement bestaat Duality uit acht composities. Of moet ik zeggen: vier nummers, elk voorafgegaan door een intermezzo. Want dat is wat je krijgt: eerst een ruime twee minuten aan onheilspellende, soms spookachtige elektronica, waarna de band je ongenadig hard en destructief om de oren slaat.
Maar al te vaak kunnen dergelijke tussenpozen als storend en ongemakkelijk overkomen. Te vaak zijn het slechts atmosferische niemendalletjes, waarvan het doel onduidelijk is. Als ze daarentegen de nummers op het album met elkaar verbinden of de sfeer van een album nog explicieter neerzetten, zijn het waardevolle toevoegingen. En laat dat hier nu het geval zijn. De door elektronica voortgebrachte, veelvuldig herhaalde patronen steken, tussen de nummers vol allesvernietigende metal in, weliswaar schril af maar voelen desondanks geen moment te curieus aan. Op het eerste gehoor lijkt misschien elke samenhang te ontbreken, maar ze brengen een enorm contrast in dynamiek aan. Iets dat heel goed bij de macabere, lugubere sfeer van het album past. Alsof het voorbodes zijn van de onberekenbare orkaan die met een onbarmhartige klap over je heen gaat komen. Zie of voel jij die verbindende toevoeging niet, dan kan het heel goed zijn dat je ze eerder in de weg vindt staan en daarmee het stempel zinloos geeft.
Dit Duality moet je niet beluisteren, dit moet je ervaren. Volledig koppie-onder gaan, na een tijdje zuurstof happend boven water komen en je er vervolgens weer in onderdompelen. Het daagt je uit tot een andere waarneming, het verlegt je grenzen van muzikale beleving. Als je daar geen zin in hebt of misschien niet voor openstaat, zal dit album je waarschijnlijk gestolen kunnen worden (en kun je probleemloos de nodige punten van mijn score aftrekken). Maar als onconventioneel jou prikkelt, het je van nieuwsgierigheid op je tenen laat lopen en je het heerlijk vindt om je weg te zoeken en te vinden tussen al die zenuwslopende complexiteit, dan kun je aan dit Duality van Defacement je hart ophalen.
Score:
88/100
Label:
Avantgarde Music’s Unorthodox Emanations, 2024
Tracklisting:
- Optic
- Burden
- Vagus
- Barrier
- Facial
- Scabulous
- Hypoglossal
- Duality
Line-up:
- Forsaken Ahmed – Vocalen, basgitaar
- Khalil Azagoth – Gitaar
- Mark Bestia – Drums
- Tadzio – Gitaar
Links: