Geschreven door Remco Faasen op 27-10-2018 om 22:49.
Als u de afgelopen maanden wel eens een concertzaal van binnen heeft gezien, is de kans groot dat u Dead End tegen het lijf bent gelopen. Een Nederlandse deathmetalband met de nodige doominvloeden. Opgericht in 1988, ging het gezelschap vijf jaar en slechts een EP later alweer ter ziele. Om in 2015 onder aanvoering van bassist Alwin Roes doodleuk weer op te staan met een compilatie, een jaar later gevolgd door debuutplaat Reborn from the Ancient Grave, dat ter redactie niet zo heel goed werd ontvangen. Weer twee jaar verder zit er met Roes nog maar één Dead Ender uit de vorige eeuw in de band, maar is het gezelschap inmiddels een machine die niet meer te stoppen is en verschijnt album twee: The Mind’s Asylum.
En dat The Mind’s Asylum is een verdomd lekker plaatje geworden. Net als op de vorige plaat heeft de band bewust gekozen voor een old-schoolproductie waardoor het geheel een jaren ’90-vibe krijgt. Een gewaagde keuze, want het zal ongetwijfeld luisteraars doen afhaken. Degene die de uitstraling van deze plaat wél kunnen waarderen, hebben er een bijzonder leuke aanwinst bij. The Mind’s Asylum is een album dat gemakkelijk in de smaak valt. De death/doom is nooit té extreem en er wordt niet al te ingewikkeld gemusiceerd. Niet dat dit een makkelijke plaat is, want er zit voldoende variatie in nummers: een leuk gitaarrifje hier (Backfire), een fijne woedeuitbarsting daar (Goddess of Fire), fijn samenspel tussen zang en toetsen zus (Wartime in Eden) en geile basloopjes zo (Folly of Man). Het klinkt niet te ingewikkeld omdat Dead End de kunst verstaat om afgeronde nummers van eenzelfde hoog niveau te maken, waardoor The Mind’s Asylum over de hele linie een sterke plaat is.
Een plaat bovendien met een kop en staart. Die begint met een blasfemisch geluidsfragment en eindigt met het beste nummer van allemaal: Folly of Man. En platen met het beste nummer als laatst, zijn doorgaans de betere. Wie op de oude wijze plaatjes luistert (en dat beoogt Dead End met diens productiekeuze) en gewoon vooraan begint, weet wat er aan het eind komt en kan zich daarop verheugen. En Folly of Man is het verheugen waard: een fraai meeslepend geheel dat even ijzig kalm begint én eindigt.
Vergeleken met Reborn form the Ancient Grave (dat echt wel meer verdient dan die krappe voldoende van collega Alfvoet) heeft Dead End een flinke stap gezet. The Mind’s Asylum klinkt veel minder springerig (hoe vreemd deze omschrijving wellicht ook klinkt voor een death/doomband) maar meer natuurlijk, veel meer in balans. Met een speelduur van veertig minuten is het geheel iets aan de korte kant, maar maakt het tegelijkertijd hongerig naar meer. Op het podium en op plaat.
De redacteuren van Zware Metalen schrijven ieder jaar op vrijwillige basis duizenden artikelen om de metalscene van Nederland en België te ondersteunen. Hiervoor zijn we afhankelijk van inkomsten die gegenereerd worden door het plaatsen van advertenties. Indien deze niet afkomstig zijn van directe partners (zoals poppodia en festivalorganisatoren), zal de overgebleven ruimte opgevuld worden door automatisch gegenereerde advertenties van Google AdSense. Omdat deze gebruik maken van zogeheten ‘tracking cookies’, hebben we volgens de AVG-wet jouw toestemming nodig om deze advertenties weer te kunnen geven. We begrijpen dat onze lezers hun privacy op het internet waarderen, maar het accepteren van het cookiegebruik houdt Zware Metalen (en dus indirect de metalscene) in leven. We hopen daarom dat je instemt met het gebruik van de cookies. Mocht je er interesse in hebben, kun je onze privacyverklaring lezen.
