Dark Psychosis – The Edge Of Nowhere

Geschreven door op 07-01-2021 om 18:50.

Zo, Moribund Records weet The Edge Of Nowhere van het Amerikaanse Dark Psychosis stevig in de etalage te zetten: “Joy Division sacrificed by Slayer, Pink Floyd mutilated by Watain …”. Natuurlijk hebben we door de jaren geleerd dergelijke promo-praat met een emmer zout te nemen groot genoeg om de wegen van de Benelux een aantal jaren sneeuwvrij te houden. Altijd op zoek naar nieuwe geluiden bleek de verlokking om te horen wat er gebeurt wanneer Kerry King en Tom Araya de Engelse meesters van de gothische droefenis op een offertafel leggen toch niet te weerstaan. Op de digitale draaitafel dus dat ding!

Al snel komen we erachter dat heel veel vernieuwing hier echter niet aan de orde is. Old Fear en Born To Lose klinken eerder als vrij eenvoudige Bathory-gedreven black. Denk Under The Sign Of The Black Mark maar dan veelal zonder de onderhuidse dreiging waarmee die plaat je de volle speelduur in zijn greep houdt. De Joy Division-referentie uit het intro zal zijn rechtvaardiging vinden in de basgitaar die in de eerste track die newwavegewijs naar voren is geschoven. Helaas klinkt het eerder als een trucje dan als een volledig geïntegreerd (en logisch) onderdeel van het muzikale verhaal. Datzelfde geldt voor de wat rommelige “progressieve” break in het midden van de openingstrack. Het is vooral de indrukwekkende authentieke black scream die de beide songs overeind houdt.

Tracks als Dead As Sheep en Ominous Black zijn dan weer eerder old school black ’n’ roll. Opnieuw niets verrassends dus, maar beide hebben wel een lekkere swing én vlammende gitaarsolo. Vooral Ominous Black klinkt daarbij in de eerste helft als een ruiger gebrachte song van Motörhead totdat halverwege de snelheid wordt terug gebracht en een ijle lead over schaarse drums en gitaarakkoorden het overneemt. Dark Call … wisselt de beide eerder genoemde stijlen – midtempo dreigend en sneller rockend – af. De overgangen die de drums daarbij moeten maken klinken echter wat gekunsteld, hetgeen afbreuk doet.

Als we dan wel een keer opveren omdat de oren iets nieuws registeren is dat niet per se een genoegen. De titeltrack is misschien nog voer voor dungeon-synthliefhebbers. Omdat dat nu net een genre is waaruit je om en nabij (en precies) nul releases in mijn platenkast zult aantreffen is het wat lastig een objectief oordeel te vellen over de kwaliteit ervan. Het ongetrainde oor hoort wel zweverige synthmelodieën die hard aanschuren tegen Elton John’s Sorry seems to be the hardest word, meer in het bijzonder het “it’s sad, so sad, it’s a sad, sad situation”-gedeelte ervan. Sorry als die melodie nu in je hoofd zit, schrijf maar een brief aan Dark Psychosis! Daarmee is juist de titelsong niet het sterkste nummer van The Edge Of Nowhere.

Beter zijn de andere afwijkende songs As The Longing Grows en New Decay/Outro met dien verstande dat de eerste wat en de tweede (met elf minuten!) veel te lang duurt. As The Longing Grows wordt opgesierd met creepy geluidseffecten, Cathedral-zwabberzang en een dikke laag toetsen. Het is echter de ijle gitaar die het nummer droevig als een drager op een begrafenis naar het einde brengt. Dezelfde treurnis horen we in New Decay/Outro dat minutenlang in golven van geluidseffect (met her en der een vallende ster als in de Droomvlucht) naar het einde toe kabbelt. Met Late Night komt er daarvoor nog een Syd Barrett-cover voorbij zodat zelfs de Pink Floyd-verwijzing uit het perspraatje niet te weerleggen is. Met de combinatie van fraaie melodieën en van emotie vervulde screams lijkt Dark Psychosis hier nog het dichtst te komen bij het zelf opgelegde doel.

De enthousiasteling die het voorgaande goed kan hebben en het album op cd koopt krijgt er nog Wrath and Woeful bij. De song is afkomstig van een sessie uit 2008 en klinkt dan ook aanmerkelijk woester, maar ook efficiënter dan al het voorafgaande. De koper van de digitale release kan het doen met de G.G. Allin-cover Drink Fight and Fuck. Ook deze bonustrack heeft die lekkere undergroundenergie die elders op het album soms ontbreekt.

Moribund Records gelooft Dark Psychosis. En misschien is dat terecht. Het is immers niet uit te sluiten dat Xaphan er met een voller geluid en meer gebalde songs in de toekomst in slaagt om alle elementen van The Edge Of Nowhere … (horror, synths, new wave, black) bij elkaar te brengen op een plaat die de luisteraar volledig inpakt. Vanuit een ooghoek toch maar in de gaten houden is dus het devies.

Score:

70/100

Label:

Moribund Records, 2020

Tracklisting:

  1. Old Fear
  2. Born To Lose
  3. Dead As Sheep
  4. The Edge Of Nowhere …
  5. Dark Call …
  6. Late Night
  7. Ominous Black
  8. As The Longing Grows
  9. New Decay/Outro

Line-up:

  • Xaphan – Alles

Links: