Dance Gavin Dance – Afterburner

Geschreven door op 02-05-2020 om 23:00.

Deze Amerikanen uit de zonnige staat Californië verbaasde mij en mijn toen tienjarige dochter met hun album Artificial Intelligence in 2018. Een magistrale plaat volgestopt met magische, magnifieke mathcore, post-hardcore of experimentele, progressieve emo-rock. Ik kan het niet beschrijven welke stijl deze kerels brengen maar het is beklijvend. Nummers als Son Of Robot, Midnight Crusade of Count Bassy van Artificial Intelligence waren instant oorwurmen. In die mate zelfs dat wij, mijn dochter en ik, menig autoritje vrolijk meezongen met de heren Pearson en Mess. Staan er op Afterburner ook zo een oorwurmen? Is Tillian Pearson nog altijd een vet goeie zanger? Heeft Jon Mess zijn schurende scream niet opgeborgen? Tovert Will Swan nog altijd meesterlijk uitgedachte lijnen uit zijn zessnarig instrument? En hoe zit het met de interactie Mingus – Feerick, is die basis nog altijd even solide doch inventief? Vragen om te beantwoorden.

Gek dat ik deze recensie schrijf? Ja, misschien wel. Mijn zwarte hart klopt normaal doorgaans veelal enkel voor black metal en zijn afgeleiden. Maar waarom klopt het dan opeens voor deze band? Nu, muziek is ook gewoon goed als het goed is. Ik kan niet ontkennen dat de vrolijke stem van mijn dochter, die de cleane lijnen van Midnight Crusade zich eigenmaakte, er ook wel voor iets tussenzit. Ben ik te emotioneel nu? Ja, eigenlijk wel, maar dat is wat muziek ook met een mens te weeg brengt. Het schudt bepaalde emoties los, zwartgeblakerd of niet… Ik ga gewoon de bovenstaande vragen trachten te beantwoorden.

Vraag 1: Staan er op deze plaat oorwurmen? Antwoord: Volmondig ja, neem die vlotte opener Prisoner of het nog betere Three Wishes. Nog? Parody Catharsis en Night Sway.

Vraag 2: Is Tillian Pearson nog altijd een vet goeie zanger? Antwoord: Volmondig ja, luister naar de uithalen en de variaties in het refrein van Parody Catharsis. Neem nu in datzelfde nummer de interactie met Jon Mess. Ook de eerste maten van Strawberry’s Wake zijn lekker zoet. Het bijna poppy (in zijn refrein toch) Night Sway is anders ook niet te versmaden net als de wat eigenaardige afsluiter Into The Sunset.

Vraag 3: Heeft Jon Mess zijn schurende scream niet opgeborgen? Antwoord: Volmondig nee, deze scream schuurt en raspt alsof het een lieve lust is. Luister naar zijn inval op het eerder vermelde Prisoner of tijdens Strawberry’s Wake. Zelfs tijdens mijn favoriete nummer, Night Sway, keelt hij op de perfecte plaats. Of heb je iemand al eens zo strak ‘Multiple stabwounds, yeah’ weten roepen? Op Three Whishes kan je dit horen.

Vraag 4: Tovert Will Swan nog altijd meesterlijk uitgedachte en gebrachte lijnen uit zijn zessnarig instrument? Antwoord: Volmondig ja! Zelden zo een avontuurlijke gitaarlijnen gehoord, zelden zo een volledig uitgewerkte thema’s mogen beluisteren. Nootje te veel? Nee, helemaal niet, elke noot kent zijn plaats. Op welk nummer? Gewoon. Op elk nummer.

Vraag 5: Hoe zit het met de interactie Mingus – Feerick, is die basis nog altijd even solide doch inventief? Antwoord: Volmondig en absoluut ja! Geniet van de fantastische samenwerking tussen bas en drum op Night Sway of tijdens de hoekige partijen op Say Hi. Accentje hier, loopje op de ride daar, een blastje en vervolgens meedansen of meeglijden met de avontuurlijke thema’s van de heer Swan. Ik vergeet bijna de dubbele baspassage te vermelden in de afsluiter, Into The Sunset.

Absoluut knappe plaat! En dan heb ik het nog niet eens gehad over het artwork of de teksten noch de fantastische clips die de heren altijd weten in elkaar te steken.

Score:

95/100

Label:

Rise Records, 2020

Tracklisting:

  1. Prisoner
  2. Lyrics Lie
  3. Calentamiento Global
  4. Three Wishes
  5. One In A Million
  6. Parody Catharsis
  7. Strawberry’s Wake
  8. Born To Fail
  9. Parallels
  10. Night Sway
  11. Say Hi
  12. Nothing Shamefull
  13. Into The Sunset

Line-up:

  • Will Swan – Gitaar
  • Tillian Pearson – Zang
  • Jon Mess – Zang
  • Tim Feerick – Bas
  • Matthew Mingus – Drum

Links: