Crowbar – Lifesblood for the Downtrodden
Candlelight Records – 2004
Er zijn van die bands die waaraan je vanaf de eerste toon die je ooit hoorde
totaal verslaafd bent. Voor mij moet dat toch wel de New Orleans Sludgemasters
van Crowbar zijn. Toen Jenje nog een Jenje was hoorde hij voor het eerst
Obedience Through Suffering en meteen was hij volledig verslingerd aan het
logge en depressieve geluid die door deze heavyweight crew onder leiding van
Kirk Windstein jaar na jaar op cd gezet werd. Vanaf de eerste cd had
Crowbar twee grote problemen; ten eerste was er de per album wissellende
line-up, waarbij wel opviel dat een aantal namen toch wat meer bleven hangen dan
anderen, waaronder gitarist Sammy Pierre Duet (Acid Bath, Goatwhore),
bassist en podiumkolos Todd Strange en drummer Craig Nunenmacher (Black Label
Society). Ten tweede had Crowbar weinig geluk met labels, Mayhem records,
Spitfire records, Pavement music, allemaal labels waar Crowbar na 1 of 2 albums
alweer weg moest.
Na Odd Fellows Rest begon ik een beetje te vrezen dat die line-up
veranderingen en labelperikelen het einde zouden gaan betekenen van Crowbar,
vooral Equilibrium liet in mijn ogen een Crowbar horen die wat
moegestreden was, die weinig moeite deed om pakkende nummers te schrijven.
Vooral omdat voor dat album het uitstekende Odd Fellows Rest een nieuwe
Crowbar liet horen die het bestaande geluid uitbouwde tot een unieke
sonische ervaring (nummers als Decembers Spawn en Planets Collide
brachten de rillingen overmijn rug). Gelukkig bleek het album na Equilibrium,
Sonic Excess in it’s Purest Form weer een stap de goede richting in, de
rode draad van oud werk zat er weer in, alleen de emoties miste ik na meerdere
draaibeurten nogal, die pure depressie die van de eerste vijf albums afdruipte
miste ik daar.
En toen werd het erg stil omtrent Crowbar. Sammy Pierre Duet ging
serieuzer met Goatwhore aan de slag, Kirk stak al zijn energie in Down,
Tony Costanza (drums op Sonic Excess) verhuisde naar de andere kant van het land
en wat Okie ging doen is niet bekend. Tijdens het opnemen en toeren met Down
werd Kirk ook nog eens vader, het leek of Crowbar een stille
dood zou sterven. Maar na de laatste tours met Down werd duidelijk
dat Kirk alweer een aantal nieuwe nummers aan het schrijven was en dat hij
muzikanten aan het zoeken was om een nieuw album op te nemen. Als eerste werd
bekend dat oud-Pantera bassist Rex Brown de basspartijen in zou spelen en
dat hij de productie voor zijn rekekning zou nemen. Hierna kwam erg goed nieuws
en dat was dat drummer van het eerste uur Craig Nunenmacher zich weer bij
Crowbar zou voegen om het album vol te rammen en meppen. Aangevuld met
Down-maatje Warren Riker was de band compleet en de zoektocht naar een nieuw
label ging van start. Nadat het album al volledig was opgenomen werd bekend
gemaakt dat het nieuwe album uitgebracht zou worden door Candlelight Records,
eindelijk een label die ervoor kan zorgen dat deze band de aandacht krijgt die
ze verdienen.
En eindelijk .. EINDELIJK heb ik het nieuwe album in mijn handen. Door middel
van een sample van Dead Sun had ik al een klein voorproefje gehad, maar
nog steeds was ik bevreesd of Crowbar de tand des tijds zou doorstaan.
Bij het eerste riff van het eerste nummer (niet voor niets hetend New Dawn)
vliegt al mijn vrees het raam uit. Oldschool Crowbar gitaarriffs, klapperende en
beukende bassloopjes en drumrolls zoals je die kon horen op de gloriedagen van
de band. Grote verrassing is dat Kirk waarschijnlijk veel met Down-maatje
Phil Anselmo heeft geptraat over zangtechniek, aangezien hij veel gevarieerder
zingt dan op alle vorige platen bij elkaar. En tot mijn grote verrassing is dat
druipend depressieve geluid weer terug … zelfs al zonder teksten te kennen
voel je puur door drums gitaar en bass een pure walging tegenover het leven door
je speakers heen kruipen.
In het tweede nummer Slave No More hoor je een wat ander gezicht van
Crowbar, tekstueel valt me nu al op dat de strekking van de nummers van
een veel positievere aard is dan alle andere albums, maar dan wel met de
basisingrediënten van een top Crowbar-album. Ook valt in dit nummer op
dat qua gitaarriffs en bassloopjes gekozen is voor wat ingewikkeldere structuren.
Angels Wings zorgt voor dé verrassing van het album, een zeer snel;
spelende Crowbar! Ik durf bijna te zeggen dat er gedubbelbast wordt! Maar
ze weten die explosieve opening te combineren met een slepend en grovend
eindstuk waarbij ik weer die heerlijk rillingen over mijn rug krijg als ik die
resonerende gitaargeluiden hoor.
Volgens mij is de opzet van dit album geweest om een zeer uitgebalanceerde
mix te maken van de oude Crowbar sound en nieuwe elementen, de opvolger van
Angel Wings is het enorm meeslepend, en meezingbare Coming Down
waarbij de zwartgallige depressie echt weer in liters tegelijk uit je speakers
kruipt als dikke stookolie. Echt een nummer waarbij je weer even bijkomt van
alle nieuwe elementen. Fall Back to Zero begint dan weer met een vervormd
gitaarintro, wat we nog niet eerder bij Crowbar hebben meegemaakt, een nagenoeg
zuiver zingende Kirk, een bijna doom aandoende intro van een bijzonder nummer
die door middel van de zang opbouwt naar één van de meeste denderende en
stomende (en doch simpele) riffs leid die ik in jaren hebben gehoord (sterker
nog: ik vergat bijna een bocht te nemen toen ik dat stuk in de auto hoorde).
Underworld en Dead Sun zijn typisch tracks die op geen enkel ander
album hadden kunnen staan dan deze, een feest der herkenning met nieuwe
elementen in de details, opvallend blijft overigens de postievere toon van de
teksten. Typerend daarvoor is het nummer Holding Something, deze geeft in
de titel al aan waar ik op probeer te duiden, op de s/t stond een track
die heet Holding Nothing. Holding Something is dus nog steeds erg
negatief en donker, maar tussen de regels door merk je een positievere insteek
van de tekstschrijver. Na het heerlijk trage en slepende Moon komen de
twee afsluiters die weer tot de nieuwe elementen gerekend kunnen worden. The
Violent Reaction laat veel hakkerigere riffs horen dan ooit tevoren,
aangevuld met een ronduit agressief geluid, en wederom met momenten een snelheid
die Crowbar maar zelden heeft laten horen, even wennen maar blijft erg
gaaf. Aflsuiter is Life’s Blood, een song die bijna de noemer ballad
verdiend. Veel akoestisch en steel gitaarwerk, slepende riffs, droevig,
meerstemmige zang. De tragisch solerend southern achtige eindsolo zorgt voor een
brok in je keel, en zorgt voor de perfecte afsluiting van dit album. Een album
die laat zien dat Crowbar al vijftien jaar een uniek geluid heeft en dat ze in
die vijftien jaar nog steeds de bezieling hebben om een album af te leveren waar
je gewoon stil van wordt. Beste album van 2005, geen discussie mogelijk.
Tracklist:
-
New
Dawn - Slave No More
- Angels Wings
- Coming Down
- Fall back To Zero
- Underworld
- Dead Sun (video)
- Holding Something
- Moon
- The Violent Reaction
- Lifesblood
Line-up:
Album:
- Kirk Windstein – vocalen & gitaar
- Warren Riker – gitaar
- Rex Brown – bass
- Craig Nunenmacher – drums
Live:
- Kirk Windstein – vocalen & gitaar
- Steve Gibb – gitaar
- Pat Bruders – bass
- Tommy Buckley – drums
Links: