Soms krijg je toevallig bij een bestelling een cd in bezit waarvan je denkt: ‘dit moeten meer mensen horen.’ Satanic Panic, het debuut van het Canadese Crimson Witch, is er zo één die het verdient bekend te worden bij een breder publiek. De band laat zich niet makkelijk in een hokje plaatsen. Het komt dichtbij een NWOBHM-band, die vreemdgaat in de woestijn met zijn buurmeisje Grunge en huisgenoot Doom. En zodra je de zang van Jacob Arnet hoort, denk je dat John Garcia van onder meer Kyuss, Hermano en Unida een broer in Canada heeft wonen.
Het album trapt af met een hoge gil, in het ruim zeven minuten durende Dew in the Wind. Dit nummer laat meteen horen waar de band voor staat. Goede riffs, het geweld van twee gitaristen, tempowisselingen en herkenbare charismatische zangpartijen. Na vier minuten neemt het vervormde basgeluid het even over en daarna starten de gitaarsolo’s. Gelukkig heeft Crimson Witch twee gitaristen die elkaar goed afwisselen.
Het tweede nummer The Curse of the Crimson Witch, doet denken aan een typisch dessertrock nummer opgenomen in de woestijn: een lome riff met veel ruimte voor de zang. Dit kabbelt zo’n zes minuten door zonder een echt hoogtepunt te kennen. Is dat erg? Nee. Phoenix Tears, het derde nummer, voelt als een niemendalletje en de zang wordt hier zelfs een beetje irritant. Gelukkig trekt het vierde nummer Nibelheim het album weer uit het dal. Het ruim zeven minuten durende nummer begint met een intro van zachte gitaren en gaat over in een langzaam tempo. Na vijf minuten beukt drummer Johnny Van Camp er flink op los en gaat de versnelling er goed in.
In Ride with the Flames, meteen het kortste nummer, gaat het tempo opnieuw omhoog en zijn de NWOBHM-invloeden weer hoorbaar. Als er een single uit zou komen is het Ride with the Flames: goed tempo, aanstekelijk refrein en heerlijke solopartijen van Greg Dawson en Kyle Kim. Terug naar de woestijn voor een zeven minuten durende dessertsessie. Galloping Goose begint met een wat lullig drumintro (wat ook aan de productie kan liggen) en herpakt zich gelukkig wel. Een heerlijk traag nummer met vanaf halverwege tot aan het einde weer een hoofdrol voor de twee gitaristen. Het klinkt bijna psychedelisch en had wat mij betreft langer mogen duren. Het album eindigt met Satanic Panic: een klassiek voorbeeld van het lekkerste dat voor het laatst bewaard wordt. Snelle riffs, heerlijk drumgeluid, felle zang, kortom: een uitstekend nummer dat zich perfect leent om je battlejacket aan te trekken, de vuisten in de lucht te gooien en met je hoofd te zwiepen.
Zoals eerder geschreven doet de zang van Jacob Arnet erg denken aan die van John Garcia en daar moet je van houden. Het klinkt in ieder geval wel als zijn eigen stem en Arnet probeert zeker niet de strot van woestijngod Garcia te imiteren. Het album is in eigen beheer uitgebracht wat niet per se synoniem hoeft te zijn van een beroerde productie. Helaas geldt dat soms wel voor Satanic Panic, met name de drumpartijen klinken wat karig. De muziek komt regelmatig nèt niet tot zijn recht en klinkt af en toe mager, wat zonde is. Als je daar doorheen kan luisteren is het een erg goede plaat en hopelijk gaan we meer horen van deze Canadezen.
Score:
77/100
Label:
Eigen beheer, 2019
Tracklisting:
- Dew in the Wind
- The Curse of the Crimson Witch
- Phoenix Tears
- Nibelheim
- Ride with the Flames
- Galloping Goose
- Satanic Panic
Line-up:
- Greg Dawson – Gitaar
- Jacob Arnet – Zang
- Johnny Van Camp – Drums
- Kyle Kim – Gitaar, zang
- Gordon Stewart – Bas, zang
Links: