Corey Taylor – CMFT

Geschreven door op 17-10-2020 om 21:28.

Corey Taylor moet iedere morgen wel de nodige dosissen vitamine C en magnesium innemen. De man verdeelt al zijn tijd tussen twee succesvolle metalbands, zijn gezin en zijn verschillende bedrijven. Nu brengt hij nog een soloalbum uit ook. Want kennelijk bestaan Corey’s dagen uit meer dan vierentwintig uren. Taylor wilde al langer iets uitbrengen dat vooral geënt was op hard rock, country en bluesrock. Zijn muzieksmaak is vrij ruim en niet alles wat hij schrijft is bruikbaar voor hardere bands zoals Slipknot of Stone Sour. Sommige songs zouden zwaar vloeken op de platen van deze bands. Het is als een Master of Puppets op een album van Willie Nelson plaatsen. Parels voor de zwijnen.

Ik had van een vriend gehoord dat deze plaat niet echt bijzonder was en ook binnen de redactie leefde het idee dat dit album onzwaar was. Ik wilde dit zelf ondervinden natuurlijk dus besloot ik deze CMFT vandaag een kans te geven.

Hoezo onzwaar? De plaat start doodleuk met een gitaarsolo, waarna de rest van de band inpikt en de openingstrack plots alle kleuren van een dark country-song gaat vertonen. Ik ben aangenaam verrast want ik verwachtte mij eerlijk gezegd te wagen aan een zagende, kwelende Corey Taylor die muziek op een album liet persen die keihard was afgewezen door zijn Stone Sour-vriendjes. HWY 666 – te lezen als highway 666 – verhaalt over hoe Corey omver werd gereden door de Duivel. Ok ja, de Nobelprijs voor literatuur zal niet naar deze Corey Taylor gaan, maar daar zal de man niet wakker van liggen.

Vanaf de tweede track Black Eyes Blue wordt me duidelijk dat dit album een allegaartje van verschillende muziekgenres zal worden. Corey meende het toen hij stelde dat hij alle muziek die hij nergens anders kwijt kon wilde verzamelen op deze plaat. Dit is geen dark country meer, dit zijn de Goo Goo Dolls. Of erger… Nickelback. Je weet wel, Canada’s vleesgeworden equivalent van netelroos. Gelukkig verlost de derde song Samantha’s Gone mij van deze kwelling. Dit is ook een popnummer, maar met een hoog rock ‘n roll-gehalte verweven met van die typisch Amerikaanse country. Als je vader geen cowboyhoed droeg op familiefeestjes is dit niet het soort muziek waar jij en ik enige voeling mee hebben, maar het rockt ergens wel. Christian Martucci – bij Stone Sour trouwens de vervanger van Jim Root – is een uitstekende gitarist en dat bewijst hij op dit nummer.

Zo kabbelt het album steeds verrassender verder. Meine Lux is rockabilly vermengd met punkrock, Halfway Down laat zich best omschrijven als de liefdesbaby van 3 doors down en Bruce Springsteen… spuuglelijk, maar wel dansbaar. Met Silverfish wordt vervolgens een lang verwachte balade in onze stoofpot gedraaid. Corey Talor die een soloalbum uitbrengt zonder daar ballades op te zetten? Even ondenkbaar als Trump die een mondmasker draagt. Track elf is trouwens weer raak. Home is een traag liefdesdrama. Gevoelig, breekbaar en tegen het einde van deze song is Taylor volledig leeggebloed. 

Waarschijnlijk de reden dat er in het volgende nummer ineens rappers meedoen. CMFT Must Be Stopped gaf mij stigmata aan mijn oren. Ik heb niets tegen hiphop, wel integendeel, maar ik was niet voorbereid op een rappende Corey Taylor. Dit is willen maar niet kunnen en daarmee onherstelbare schade aanrichten aan mijn trommelvliezen. Corey motherfucking Taylor must me be stopped en dat deed ik dan ook. Ben je nieuwsgierig hoe dit nummer afloopt? Wel, leg het dan zelf op. Ik wens me te concentreren op de nummers die ik wel goed vond.

Culture Head bijvoorbeeld, deze kent een hele leuke baslijn. Jason Christopher, een ex-touring lid van – wait for it – Stone Sour, is dan ook een uitstekende basgitarist hoor. Ook de drum en gitaren komen op deze song uitstekend tot hun recht. Corey omringde zich voor dit ego-album met voortreffelijke muzikanten, zoveel is duidelijk. Ook Everybody Dies On My Birthday is het vermelden waard. Lekker tempo, genietbare gitaarsolo ertussenin en een catchy refreintje. Je zou bijna vergeten dat er mensen sterven op Corey’s verjaardag.

Dit solowerk van Corey Taylor valt moeilijk in een vakje te plaatsen. Het is vis noch vlees en veel vegetariërs zullen het ook niet lusten, maar toch heeft het iets. Je hoort dat Taylor zich kostelijk amuseert. De kerel is op het punt in zijn carrière gekomen dat platenmaatschappijen hem alles toestaan. Indien hij morgen uit de Bijbel zou voorlezen zouden ze het nog op plaat uitbrengen. En ik zou er nog naar luisteren ook. Zo hoog is de man’s ster ondertussen gerezen. Ik zou Taylor afraden om nog te rappen en zou het country-gehalte van bepaalde songs een tandje terugdraaien, in de alternatieve country zie ik deze Taylor in ieder geval wel brokken maken. Beetje naar het beeld van Behemoth’s Nergal. Doen Corey, gewoon doen, maar alsjeblieft nooit meer rappen.

Score:

73/100

Label:

Roadrunner Records, 2020

Tracklisting:

  1. HWY 666
  2. Black Eyes Blue
  3. Samantha’s Gone
  4. Meine Lux
  5. Halfway Down
  6. Silverfish
  7. Kansas
  8. Culture Head
  9. Everybody Dies On My Birthday
  10. The Maria Fire
  11. Home
  12. CMFT Must Be Stopped [Feat. Tech N9ne & Kid Bookie]
  13. European Tour Bus Bathroom Song

Line-up:

Corey Taylor – Zang, gitaar, piano, producer
Christian Martucci – Gitaar, achtergrondzang
Zach Throne – Gitaar, achtergrondzang
Jason Christopher – Basgitaar, achtergrondzang
Dustin Robert – Drum, percussie, achtergrondzang
Walter Bäcklin – Keyboard

Links: