De Bodomse kinderen zijn terug. Hexed is album nummer tien, ook al zou je vermoeden dat het album nummer zestien betreft. Niets daarvan. Hoe dan ook, in 2011 reviewde ik de Finnen nog met het Relentless Reckless Forever–album. Ik ben nog zo’n iemand die opgegroeid is met “de rooie” en “de groene”, zelfs met “de blauwe”. De eerste drie platen van Children of Bodom zijn dat, zoek ze anders even op. Ook Hate Crew Deathroll beviel me uitermate hard, met de dikke drums, het vele up-tempo geraas en de catchy toetsen en teksten. Daarna was het stukken minder, met matige platen vol heavy riffjes en doorsnee nummertjes zonder catchy toetswerk en zonder al teveel black- of deathinvloeden. Het beterde met het vrij stevige Halo of Blood, maar met het corige/NWOAHM-achtige I Worship Chaos werd het opnieuw matigheid troef (ook al blijf ik grote fan van Janne zijn solo’s). Dat de band nog steeds vier van zijn stichtende leden heeft tot op de dag van vandaag is trouwens iets wat bijzonder indrukwekkend blijft.
Hexed dus, een album met elf nieuwe nummers en een paar bonusnummers voor de mensen die een speciale editie in handen krijgen. We beginnen met This Road, een nummer waarbij stompende dubbele bassen doorheen van begin tot einde te horen zijn, afgezien van een minuut in het midden. Weinig variatie dus, hetgeen perfect past bij de voorspelbare opbouw van het nummer. Zanger Alexi klinkt vrij bitter, op een tamelijk artificiele en productiegewijze manier. Het refrein is niet bepaald “wauw”, daarvoor is het allemaal te vlak en braafjes. Enkel de gitaarsolo naar het einde toe maakt wat indruk.
Under Glass and Clover is een stuk amusanter, met feeërieke en speelse toetsen en een heavy/powermetalonderstroom die hier en daar een stevig stukje agressie meekrijgt. Nieuwebakken gitarist Daniel Freyberg haalt zeker het gevraagde Children of Bodom-niveau, hij is zelfs een meerwaarde in die zin dat het samenspel met hem, Alexi en Janne Warman het beste is wat Hexed te bieden heeft. Los van deze fraaie stukken virtuositeit is er namelijk zeer weinig te beleven. Doordeweekse nummertjes vol voorspelbaarheid en opbouw, vaker power metal dan melodeath van aard en ontdaan van extreme invloeden.
Valt er nog iets te noteren? Het übersaaie, trage, heavy Hecate’s Nightmare misschien? Neen. Het soleerwerk halfweg Kick in the Spleen? Ja, eigenlijk wel. De rockerige vullers Relapse (The Nature of My Crime), Soon Departed en Platitudes and Barren Words? Nope. Misschien de neo-klassieke smaakmakers in het titelnummer nog benoemen? Dat mag. Nu metal met melodeathlightelementen genaamd Knuckleduster? Hell no. Laten we gewoon maar afsluiten met het advies dat de eerste vier platen de referentie blijven, eventueel aangevuld met een Halo of Blood. Dit Hexed is geen hoogvlieger in de discografie van Children of Bodom. Niet qua virtuositeit (hun handelsmerk), niet qua catchyness (ontbreekt bijna helemaal) en niet qua productie (er wordt regelmatig gedraaid qua aandeel volume bij drums en toetsen waar dat absoluut niet nodig was).
Score:
74/100
Label:
Nuclear Blast, 2019
Tracklisting:
- This Road
- Under Grass and Clover
- Glass Houses
- Hecate’s Nightmare
- Kick in the Spleen
- Platitudes and Barren Words
- Hexed
- Relapse (The Nature of My Crime)
- Say Never Look Back
- Soon Departed
- Knuckleduster
Line-up:
- Hankka Seppälä –Bas
- Daniel Freyberg – Gitaar
- Alexi Laiho –Keel, gitaar
- Jaska Raatikainen – Drums
- Janne Wirman – Keyboard, synthesizer
Links: