Het meest recente studioalbum van Chelsea Wolfe is alweer enige tijd bij uw lokale muziekboer verkrijgbaar. Ondergetekende was dan ook aangenaam verrast dat Hiss Spun, inmiddels alweer de zesde langspeler van Wolfe & co., nog geen recensie had ontvangen. Bij deze dus alsnog. Niet omdat het moet, maar omdat deze plaat het verdient.
Het omschrijven van Chelsea Wolfe’s muziek roept termen als melancholisch, duister, ijzig en kwellend op. Wellicht dat dit redenen zijn dat eerdere albums als Pain Is Beauty en Abyss omarmd werden in de metalgemeenschap, ook al is er op die langspelers slechts een schaarse hoeveelheid overstuurde, laag gestemde gitaren te bekennen. Sterker nog: veel van Wolfe’s repertoire bestaat uit minimalistische, uitgeklede nummers, waarbij de hoofdrol is weggelegd voor haar strottenhoofd. Intens, dat zeker, maar niet bepaald “metal”.
Hiss Spun begeeft zich echter in een zwaarder territorium dan voorgaande albums. Nu moet men niet verwachten dat er een dosis blastbeats of palm muted riffs wordt uitgeserveerd, maar er is hier absoluut sprake van andere koek. Opener Spun maakt dit direct duidelijk: acht seconden krijsende feedback en dan… een loodzware, hypnotiserende stonerriff met een laag fuzz er overheen die menig wolharige mammoet jaloers maakt. De toon is gezet, en deze zet zich vrijwel het hele album voort. Producent Kurt Ballou, die dienst doet als gitarist in Converge en zijn productievaardigheden al ontleende aan zo’n vijfhonderd andere hardcorebands, heeft ongetwijfeld iets te maken met deze fonische koerswijziging. Maar ook de artiesten die hebben meegewerkt aan dit album, dragen hier hun steentje aan bij. Troy van Leeuwen was blijkbaar nog niet druk genoeg met zijn bandje Queens Of The Stone Age, want hij levert een bijdrage aan maar liefst vijf nummers. Ook Aaron Turner van Isis en Sumac komt tijdens Vex een coupletje meebrullen. Tel dit alles bij elkaar op en de uitkomst is een ruiger, agressiever album dan men van Chelsea Wolfe gewend is.
Er is dus genoeg nieuws te ontdekken op deze plaat. Iets wat bij eerdere platen ook al het geval was. Ondanks het feit dat geen enkel album hetzelfde klinkt, is er één constante die al dit werkt bindt: Wolfe’s kenmerkende stem, vergezeld door een minstens zo herkenbare vrachtlading aan galm. Ook op Hiss Spun stelen de stembanden de show: loepzuiver, vaak ijskoud, soms een tikkeltje afstandelijk, maar nooit nonchalant… Dit is het spul waar men kippenvel van krijgt.
Qua sound zit het dus wel snor. Echter valt of staat dit alles natuurlijk met de kwaliteit van de muziek. Gelukkig is dat voor dit collectief muzikanten nooit een probleem geweest, en ook dit album barst van de fantastische songs. Probeer het hoofd maar eens stil te houden tijdens het beluisteren van 16 Psyche: een verrassend recht-door-zee nummer voor Wolfe-standaarden, maar daarom niet minder indrukwekkend. Of wat te denken van het fantastische Twin Faux, wat begint met een haast fluisterende stem en een minuscuul klein gitaartje, vervolgens explodeert in een orgie van fuzzed-up gitaren en uiteindelijk in Dick Dale Misirlou-achtige stijl richting zonsondergang galoppeert. Spannend, interessant en indrukwekkend, net zoals de rest van dit album. Verplichte kost voor de fans, maar ook voor luisteraars die het vorige werk wat te soft vonden. Ach, wat zeg ik: iedereen met een gezond setje trommelvliezen dient zich hier eens aan te wagen.
De line-up is van de live band en niet persé de line-up die de plaat heeft ingespeeld.
Score:
88/100
Label:
Sargent House, 2017
Tracklisting:
- Spun
- 16 Psyche
- Vex
- Strain
- The Culling
- Particle Flux
- Twin Fawn
- Offering
- Static Hum
- Welt
- Two Spirit
- Scrape
Live line-up:
- Chelsea Wolfe – Vocalen, Gitaar
- Ben Chisholm – Toetsen, Bas, Elektronica
- Jess Gowrie – Drums
- Bryan Tulao – Gitaar
Links: