Natuurdocumentairemetal… ik herhaal: natuurdocumentairemetal. Dat is de omschrijving die ik haal uit de bijgeleverde biografie van de uit Den Haag afkomstige band Celesterre. Met Earth levert dit gezelschap, na zijn vorige plaat The Wild, het tweede album af. De muziek zelf valt onder te brengen in de categorie heavy metal, met wat invloeden vanuit de doom en black. Maar het wordt allemaal een eind naar de achtergrond verdrongen door de op zijn zachtst gezegd opvallende bewering dat de muziek gezien… (gehoord?) moet worden als een documentaire over de pracht van moeder aarde. Dus de muzikale versie van BBC’s Planet Earth. Ik verzin dit nog steeds niet zelf, ik citeer vanuit de biografie. Maar hoe werkt dat dan?
Als ik zo’n documentaire opzet dan doe ik dat omdat ik wil zien wat onze ronde klomp ruimtemodder allemaal voor moois te bieden heeft. De planten en dieren, de wouden en vlaktes, de oceanen en bergen. En dan wil ik verbaasd worden door alle visuele pracht die door de cameralens mijn oog wordt binnengebracht. Beelden waarvan ik niet eens weet dat ze bestaan of hoe ze er uit zien.
En daar gaat het dan meteen mis. Want het is lastig om dartelende zeepaardjes te zien door het horen van scheurende gitaren. En er is ook geen enkel basgitaargeluid dat recht doet aan de kracht van een uitbarstende vulkaan. Daarbij, als ik zelf de beelden bij het geluid moet verzinnen, dus mijn fantasie moet gebruiken, dan heeft dat naar mijn mening dezelfde documentaire waarde als het kijken naar de landschappen uit Lord Of The Rings of de film Avatar. Prachtig? Jazeker, maar niet echt. En als ik probeer een idee te krijgen vanuit de teksten, die knap zijn geschreven, en ik luister met gesloten ogen hoe ze gezongen zijn, dan heb ik grote kans dat de landschappen en zijn bewoners die ik te zien krijg uit dromenland komen. Waarmee ik niet wil zeggen dat het saai is, maar eerder dat lastig is om de aandacht erbij te houden aangezien het geen verhaaltjes zijn waar iets in gebeurt maar beschrijvingen van de verschillende biotopen en habitatten die onze planeet rijk is.
Ik vind de zangstijl meer te vergelijken met die van Messiah Marcolin, zoals die vroeger te horen was bij Candlemass. Dezelfde epische gedragenheid en dat zelfde gevoel voor dramatiek. Hij wordt daarin bijgestaan door zangeres M en de rest van de band. Sommige stukken van samenzang, bijvoorbeeld in het nummer Islands klinken mij als Ghost in de oren. Qua muziek vind ik ook het Candlemass– en Ghost-gevoel terug. Fijn slepende passages, met soms zelfs wat uitbarstingen naar een vorm van atmosferische black, maar over het algemeen gepolijste heavy metal. Er zijn zelfs nog wat psychedelische ‘seventies’-geluiden te horen in Caves, voornamelijk door het gebruik van een mellotron. De productie van het album is meer dan prima: helder en duidelijk maar tegelijkertijd zwaar en vet.
Maar als het wel bedoeld is als altruïstische daad om de mensheid te waarschuwen om de pracht van onze planeet niet om zeep te helpen, zeg dat dan! Bescherm deze aardkloot tegen alle vernielzuchtige geldwolven. Het is namelijk (tot nu toe) de enige die we hebben. En als we niet oppassen dan is de enige manier om alle pracht en praal van moeder natuur te kunnen zien in herhalingen van de BBC, of in onze fantasie, opgewekt door de muziek van Celesterre…
Score:
69/100
Label:
Verdant Shadows Records, 2022
Tracklisting:
- Oceans
- Islands
- Grasslands
- Cities
- Forests
- Skies
- Mountains
- Caves
- Fresh Waters
- Deserts
- Frostworlds
Line-up:
- Wouter Klinkenberg – Zang, gitaar, mellotron
- M – Zang
- Lorenzo Mulsch – Bas, zang
- Dave González – Drums, zang
Links: