Nog niet zo lang geleden was ik als trouwe festivalbezoeker bij Masters of Grind in De Casino te Sint-Niklaas. Buiten het feit om dat de gehele programmering de moeite waard was om eens af te zakken richting België, was één van de hoofdredenen toch wel het aanschouwen van het extreem inhumane Cattle Decapitation. Daarmee doel ik hoofdzakelijk op de chaotische, progressieve en technische mix van death en grind, voorzien van allerlei onderliggende invloeden, zoals een snufje black hier en daar. De boodschap zelf is apocalyptisch van aard, waarbij de verderfelijke mensheid de aanstichter van dit alles is. Het continu onszelf op de borst kloppen onder het mom van “kijk ons eens intelligente en vindingrijke wezens zijn” is enkel een maskerade om datgene wat we vernietigen op deze aardkloot te verbloemen. Dat is zo’n beetje de interpretatie van het nieuwe album.
Maar er is heel veel meer aan de hand op het zevende album van deze Amerikanen. De albumhoes geeft een goede indruk van wat je kunt verwachten aan tekstuele verhandelingen. Het skelet van Magere Hein, als symbool van onze eigen dood, torst de uitstervende aarde onder een immense druk voort. De zandloper is al nagenoeg leeggelopen, de massa extinctie is een feit. Wat betreft de muziek, deze is net een tandje duisterder en melancholischer dan op voorgaande creaties. Dit alles verweven in een scherpe, uitgebalanceerde mix waardoor het voor Cattle Decapitation ook de meest epische plaat is geworden. Door het toevoegen van haast pakkende refreinen (Bring Back the Plague, With All Disrespect) blijft het geheel beter en sneller hangen dan voorheen.
Op Death Atlas brengt de band nummers die ook echt als volwaardige nummers klinken. Dat was in het verleden wel eens anders, waarbij de kritiek luidde dat er vooral een extreem potje chaos werd gecreëerd om maar zo extreem mogelijk te spelen. Homovore als debuutplaat kwam nou niet echt lekker binnen in recensiewereld. De toen nog primitief klinkende grindcore met overwegend korte nummers, veelvuldig onder de één minuut, zijn onvergelijkbaar met het hedendaagse materiaal. De meeste kenners van de band beweren dat de grote omslag naar de huidige deathgrindstijl geïntroduceerd werd in 2009 op het album The Harvest Floor en dan met name tijdens het niet al te enigmatische Regret & the Grave waar een zeer duidende videoclip voor werd opgenomen. Dit was ook het eerste nummer waarop Ryan zijn dierlijke cleane zangstem liet horen.
Mijn eerste kennismaking met de band stamt uit 2006 ten tijden van het hypergewelddadige Karma.Bloody.Karma. En hier is volgens mij het zaadje al gepland om tot de huidige mix te komen. Het is in mijn ogen altijd een beetje een onderschat album gebleven. Volledig ten onrechte! Het doet mij daarom deugd dat ik enkele voor mij zeer herkenbare elementen uit dat album terughoor op Death Atlas, zoals de wijze waarop de lage grunt in het geheel is gemixt (Absolute Destitute). Daarnaast zijn de snelle, korte breaks van opgefokte waarde en ook deze waren op Karma.Bloody.Karma ruimschoots aanwezig. En voor het geval dat je nu denkt, wat zit die kerel nu te kletsen, zet voor de aardigheid With All Disrespect eens op en daarna Unintelligent Design van eerder genoemde plaat. Onderscheidend is natuurlijk de veel betere en heldere mix van Death Atlas. Al met al heeft Cattle Decapitation een interessante en noemenswaardige evolutie ondergaan. Buiten de mensheid om is de band daar in ieder geval in geslaagd, een enigszins paradoxale veronderstelling, toch? Of een (te) negatieve aanname ten aanzien van de realiteit? Ik laat het maar in het midden, want het gaat tenslotte ook om de muzikale kwaliteiten van het gezelschap.
Zoals eerder benoemd, is Travis Ryan in staat gebleken om zijn eigen grenzen nog wat op te rekken. Zijn zuivere zangstem zit ditmaal tegen het menselijke geluid aan en wordt meer dan eens met de diepe grunt of krijs gedubt. Dan valt ook nog het gebruik van enkele cinematische interludes op (The Great Dying, The Great Dying II). Rustpunten met een sciencefiction-achtige teneur die het einde van ons bestaansrecht aankondigen, de urgentie is evident. Ze voegen wat mij betreft daadwerkelijk iets aan het concept toe, waarbij ik me voor kan stellen dat niet iedereen deze mening deelt en ze over zal slaan omdat de vaart een beetje uit het album wordt gehaald. Maar doe dat bij het intro Anthropogenic: End Transmission toch maar even niet. Deze sfeervolle inleidende passage is voorzien van begroetingen in allerlei diverse talen, waaronder ook een stukje Nederlandse (!) taal, en zit vernuftig in elkaar. Een opmaat tot de navolgende blackmetalexplosie The Geocide wanneer Ryan vrijwel direct zijn gehele longinhoud er doorheen jaagt, schudt je abrupt uit je winterslaap. Indrukwekkend! En daarna neemt het album je mee op sleeptouw, waarbij de heren alles uit de kast trekken om met vernietigende kracht keer op keer uit te halen. Zo doe ik onder andere ervaring op met neerwaartse spiraalriffs, pick scraped riffs, gierende solo’s en donderende basaanslagen. Laure Le Prunenec (Igorrr / Ricinn) zorgt tijdens het titelnummer voor een unieke gastbijdrage, waarbij de band nog eens van de gebaande paden afwijkt.
Death Atlas is een ongekend hard en overdonderd album geworden, waarbij er ruimte is gelaten voor spanning en melancholie. Of je nu wel of niet iets kan met de verkondigde boodschap, de plaat staat garant voor een stuk extreem luisterplezier. En verdient het daarom alleen al om door iedere liefhebber van extreme metal gehoord te worden. Dus luister deze plaat voordat het te laat is en de massa extinctie zijn intrede doet. Aanrader!
95/100
Label:
Metal Blade Records, 2019
Tracklisting:
- Anthropogenic: End Transmission
- The Geocide
- Be Still Our Bleeding Hearts
- Vulturous
- The Great Dying
- One Day Closer to the End of the World
- Bring Back the Plague
- Absolute Destitute
- The Great Dying II
- Finish Them
- With All Disrespect
- Time’s Cruel Curtain
- The Unerasable Past
- Death Atlas
Line-up:
- Travis Ryan – Zang
- Josh Elmore – Gitaar
- Dave McGraw – Drums
- Belisario Dimuzio – Gitaar
- Olivier Pinard – Basgitaar
Links: