Twee maanden geleden bespraken we de nieuwe Gruesome. Deel van dit Chuck-vererende collectief is ook bassiste Robin Mazen. Daar zijn het echter vooral Matt en Gus die de scepter zwaaien. Nu dient Robin zich opnieuw aan met de band die zij in 2013 met drummer Carolina Perez oprichtte: Castrator (au!). Hoewel die groep dus al meer dan tien jaar bestaat, is Coronotion Of The Grotesque pas zijn tweede album. Ik heb geen idee of men die titel een politieke lading wilde meegeven, maar op een of andere manier klinkt hij toch behoorlijk actueel.
En dat voor een groep die muzikaal toch vooral de kaart van de oude school trekt. Het is een troef die de rest van de tafel al met de eerste noten stil speelt. Een Death-geinspireerde riff ondersteund door semi-blasts trekt de boel in gang en zou de track gemakkelijk drie minuten interessant kunnen houden. Te gemakkelijk echter voor dit ambitieuze viertal want de tempowisselingen en thema’s volgen elkaar in rap tempo op. Er is dan ook al veel gebeurd als na slechts 45 seconden een eerste gierende solo (denk Rick Rozz maar dan netter) wordt ingezet. In dezelfde track horen we nog een doomy passage en thrashy gitaren voorbij komen alvorens het hoofdthema – een duidelijke sectie waarin drums en riff elkaar feilloos vinden – de trein weer in standje Thalys (of de Amerikaanse variant daarvan dan) zetten. Afwisseling genoeg dus in de snaren en drums en ook in de stembanden doet men stevig de best. Daar lukt dat eerlijk gezegd net ietsje minder omdat de grunt van Clarissa Badini soms wat monotoon aandoet. Niets dat niet opgelost kan worden met de toevoeging van wat bijtende screams natuurlijk. En dat gebeurt dan ook veelvuldig. Slim gedaan.
I am Eunuch past natuurlijk prima bij de bandnaam maar is toch een wat bijzondere tekst voor een band die bestaat uit vier dames. Het is dan ook eerder een beschrijving van een Sumerisch tafereel dan dat men uit eigen ervaring spreekt. Heel voorzichtig lijkt hier ook de muziek wat ritualistisch te worden doordat, meer dan in de opener, vastgehouden wordt aan de duistere sferen die al met het dreunende intro vorm krijgen. De lekkere “blegh” zo vrijwel exact op de helft van de track is een mooi moment om de luisteraar er nog eens extra bij te betrekken.
Noemen we nog even Deviant Miscreant als nijdige luistertip, omdat die track én een goed beeld geeft van wat je op Coronation Of The Grotesque te wachten staat (afwisselende death met mooi uitgewerkte solo’s) én boven de andere uitsteekt door het wel heel slimme gebruik van dubbele zang, waarbij de screams voor extra venijn zorgen. Laatste track van de plaat is Metal Command. Het zal toch niet? Jazeker wel, Castrator neemt ‘gewoon’ even de Exodus-klassieker onder handen. Gewoon tussen aanhalingstekens omdat a. je van sommige klassiekers best kunt afblijven en b. omdat Castrator er meer dan prima mee weg komt, vooral door de eigen manier van tempowisseling die de boel interessant houdt. Omdat Robin ook manager van Exodus is (geweest) – zij wordt in die hoedanigheid ook genoemd in de best aardige biografie van riffmeister Gary Holt – kent zij het nummer natuurlijk ook door en door en is authenticiteit verzekerd.
Waar eindigen met een cover vaak niet heel spannend is, is het hier gewoon een prima afsluiting van een al even prima en vooral gedreven deathmetalplaat. Je zou ook kunnen zeggen dat het een plaat met ballen is, maar bij de bandnaam Castrator is dat natuurlijk veel te flauw. Twee sterke platen in twee maanden, dat doet die Robin goed. Dit keer met haar meer dan capabele collegae van Castrator!
Score:
80/100
Label:
Dark Descent Records, 2025
Tracklisting:
- Fragments of Defiance
- I Am Eunuch
- Covenant of Deceit
- Mortem Opeterie
- Remnants of Chaos
- Deviant Miscreant
- Psalm of Beguiled
- Blood Bind’s Curse
- Discordant Rumination
- Metal Command
Line-up:
- Robin Mazen – Basgitaar
- Carolina Perez – Drums
- Clarissa Badini – Vocalen
- Sara Loerlein – Gitaar
Links: