Ah, album nummer drie van deze Death-fanaten. Als groot fan van het betreurde muzikale brein Chuck Schuldiner heb ik natuurlijk al lang een oog op Gruesome, opgericht om zijn oeuvre in ere te houden. En toch ging ik nog niet volledig om. Tweede album Twisted Prayers staat hier wel in de cd-kast te “shinen” maar veel meer doet het ding ook niet. Kwestie dat Gruesome op die plaat – met alle goede bedoelingen die eraan ten grondslag liggen – simpelweg te dicht bij het origineel blijft. Bij sommige riffs kun je gewoon aanwijzen welke van Death als basis is genomen en hoe die op Twisted Prayers net even anders worden afgebogen. Tsja, en dan zet ik toch net iets liever het origineel op. Waarom dan toch Silent Echoes een kans gegeven? Een aantal redenen, alle te vinden in de promotekst.
Meest belangrijke is nog wel dat zanger/gitarist Matt Harvey (ook Exhumed) zegt: “There’s less winking at the audience on this one”. Daarmee bedoelt hij aan te geven dat de wel zeer nadrukkelijk hommages vervangen zijn door een meer eigen muzikaal verhaal. Wel is de plaat geschreven en opgenomen in de geest van Death’s Human. Dat is gelijk de tweede reden om deze promo aan te slingeren, want wat een meesterlijke plaat blijft dat. En als het dan blijft bij “de geest van” en niet “op basis van”, dan zou dit wel eens heel leuk kunnen uitpakken. En inderdaad, Gruesome klinkt op Silent Echoes nog steeds geïnspireerd door Chuck, maar is wel veel vrijer in de uitvoering. Nu al bonuspunten! Daar komt nog bij – reden drie – dat de plaat ook een eerbetoon is aan Sean Reinert, de drummer die niet alleen Human maar ook het magistrale Focus van Cynic zo virtuoos inspeelde. Hij zou deze derde van Gruesome produceren maar kwam in 2020 plots te overlijden. Daarop hebben de bandleden, vriend en drummer Gus Rios (ook Kill Division) voorop, hun best gedaan om de aanwezigheid van Sean doorheen de plaat een plek te geven.
Als gezegd, Silent Echoes staat veel meer dan de vorige releases van Gruesome op eigen benen. Het is minder makkelijk om de songs op deze plaat een op een te koppelen aan songs van Death. Tegelijkertijd wordt de sfeer van Human aardig gevangen, zij het dat de productie en mix wat voller klinken. We zijn ook alweer bijna 35 jaar verder mensen! Bij de druk op de knop gaat er daarbij overigens nog wel even een kritische wenkbrauw omhoog, want in eerste instantie lijken de drums wat blikkerig te klinken. Het is zeker niet uit te sluiten dat de band simpelweg – voor Sean – de drums wat extra vooruit wilde duwen in het geluid. Ach, volume wat omhoog en je merkt er niets meer van.
U wilt voorbeelden van die klasse? Oké, de solo’s in Frailty en Reason Denied zijn werkelijk op de vingers bij af te bijten (aflikken is niet meer voldoende). Soms met een lekker randje, soms ultramelodieus, maar steeds gericht en urgent. De geest van Death vinden we ook in de ingenieuze, soms licht wrikkende, maar altijd voldoende zware riffs die de zaak – net als de drums – steeds vooruit duwen. Ook hier dient het afsluitende Reason Denied als overtuigend bewijsstuk. De lekkere versnellingen in opener Condemned Identity met aan het eind van de riff steeds een interessante korte kneep op de hals mogen er ook zeker zijn. Dansschoentjes aan en gaan! En dan die wervelwind aan elkaar bijtende riffs in Frailty. In het rappe Shards horen we weer zo’n cycloon, terwijl de melodie nooit uit het zicht (of gehoor) verdwijnt. Het klopt allemaal! Het instrumentale Voice Within The Void mag er ook zijn, maar verbreekt de betovering een beetje. De muzikale thema’s zijn misschien net wat licht om de volledige 4:45 te dragen. En dan helpt een fade-out natuurlijk ook niet echt.
Score:
87/100
Label:
Relapse Records, 2025
Tracklisting:
- Condemned Identity
- A Darkened Window
- Frailty
- Shards
- Silent Echoes
- Voice Within The Void
- Fragments Of Psyche
- Reason Denied
Line-up:
- Dan Gonzalez – Gitaar
- Matt Harvey – Gitaar, vocalen
- Gus Rios – Drums
- Robin Mazen – Basgitaar
Links: