Carmeria – Tragédie D’amour

Carmeria is een band die we sinds het ontstaan nog niet eerder hebben besproken op zware metalen. Niet zo gek hoor, want dit Tragédie D’amour is pas het tweede album in elf jaar tijd. Het lijkt wel alsof er het laatste jaar steeds meer Australische bands aan de oppervlakte komen, of ligt dat aan mij? Het valt nog te bezien of het kwalitatief allemaal even goed is, maar met een positieve insteek ga ik van start met mijn eerste oriënterende luisterbeurten.

Best een vlot album, dit Tragédie D’amour, met opvallend sonisch riffwerk in het eerste nummer Call Forth My Sorrow, althans dat was mijn eerste indruk. De gruntvocaal doet het wel beter bij mij dan de zuivere vocalen, al weet de vrouwelijke stem nog wel iets extra’s toe te voegen. Over het algemeen zijn de zuivere vocalen net iets te gezapig. Een goed nummer schrijven behoort dan wel weer tot de kwaliteiten van deze band, want het tweede nummer A Thousand Winter Rains zit in de basis prima in elkaar. De overgangen zijn mooi, het toetsenwerk daarentegen vrij cliché-matig ofwel net niet origineel genoeg. Ik hoor het ook al direct weer terug bij aanvang van Thorns, al durf ik te wedden dat de liefhebbers van dit soort symphonic gothic dit slikken als zoete koek. Voor mij staat het te ver van die gothic af en zijn de symfonische elementen letterlijk te zoet. Daarbij vind ik de progressieve toets niet altijd op zijn plaats. Laat dit nu alsjeblieft over aan de hele meute progbands op deze aardkloot!

 Het is allemaal wat teveel, enkel en alleen om maar te laten horen wat Carmeria in huis heeft. Leading the Lyre en het korte, daaropvolgende Whispers of Forgiveness verzuipen tezamen dan weer in een hoeveelheid overmatige kwijlerij. Shadow’s Throne is dan weer een haartje beter, al had ik bij een dergelijke songtitel veel meer duisternis verwacht. Helaas lijkt de gruntvocaal van de aardbodem verdwenen. Immortal maakt op mij geen enkele indruk omdat alle cliches wederom uit de kast worden getrokken. Het nummer vervalt in een stuk saaiheid door het continu herhalen van dezelfde teksten. Hier had de band toch veel meer uit kunnen halen. De instrumentbeheersing is zo slecht nog niet, daarom begrijp ik gewoonweg de keuze voor dit soort vlakke nummers niet.

Burning Ships laat dan plots de vrouwelijke stem als hoofdvocaal horen. Wat mij betreft zoveel beter, binnen het melodramatische aspect! Het voelt wat urgenter en luistert direct lekkerder weg. Maar tijdens The Hoping Heart snak ik naar het einde van deze liefdestragedie. Verlos mij alstublieft van dit album. Sporadisch hoor ik de gruntvocaal nog eens doorkomen, maar het is niet genoeg voor mij om de aandacht erbij te houden. A Vision in Passing zit ik maar met moeite uit. De liefhebbers van zoete koek mogen toehappen in de hoop dat ze er niet in stikken. Deze plaat kan geenszins op mijn goedkeuring rekenen, we hebben dit allemaal al eens eerder gehoord en over de gehele linie is het echt middelmaat troef.

Score:

45/100

Label:

Eigen beheer, 2024

Tracklisting:

1. Call Forth My Sorrow
2. A Thousand Winter Rains
3. Thorns
4. Leading the Lyre
5. Whispers of Forgiveness
6. Shadow’s Throne
7. Immortal
8. Burning Ships
9. The Hoping Heart
10. A Vision in Passing

Line-up:

• Jordan von Grae – Vocalen
• Jerry Zahija – Gitaren
• Mishka Bobrov – Toetsen, achtergrondvocalen
• Emma Louise Nagy – Bas, tweede stem, akoestische gitaar
• Lachlan Blackwood – Drums

Link:

• Carmeria