Burst – Origo
Relapse – 2005
Af en toe vraag je je wel eens af of er nog wel originele bands bestaan. Het feit dat ik voornamelijk hardcore luister (en recenseer) helpt hier ook niet bepaald bij. Het verleden heeft namelijk wel uitgewezen dat hardcorebands qua muzikaliteit en instrumentbeheersing vaak mijlen ver achterblijven bij hun collega’s in metalbands. Maar ach, dat hokjesdenken is eigenlijk niet meer van deze tijd. Tegenwoordig overlappen deze genres elkaar steeds meer. Steeds meer bands krijgen een breder publiek en metalcore is een zeer populaire muzieksoort. Maar dan wel een bepaald soort metalcore… Denk hierbij aan de altijd aanwezige Zweeds aandoende riffs, de onmisbare moshparts en de clean gezongen refreintjes.
Het Zweedse (hoe ironisch) Burst gooit het over een hele andere boeg. Het is dan natuurlijk ook een Relapse band. Ik heb me nooit zo verdiept in dat label omdat de meeste bands die erbij zitten me niet aanspreken. Maar dat het geen doorsnee orkestjes zijn die bij dit label onder contract staan is me wel duidelijk. Burst levert echter niet de onnavolgbare bak herrie die ik van een Relapse band vaker heb gehoord. Sterker nog, de band voert je regelmatig mee op zweverige, sfeervolle ritmes en rustige passages waarin de instrumenten gebruikt worden op een manier zoals ik ze niet vaak hoor in de metalscene.
Ik kan het niet laten om een parallel te trekken met enkele landgenoten van Burst, de Zweedse punk-pioniers Refused. Met hun album The Shape Of Punk To Come maakten zij een klassieker die eigenlijk niet te vergelijken is met de gemiddelde punkriedeltjes die al tientallen jaren met veel enthousiasme door vele bands werd vertolkt. Burst wordt in de biografie in het hokje death metal/hardcore ingedeeld, maar op basis van deze plaat kan ik ze daar absoluut niet indelen. Origo valt in een heel ander kader vergelijkbaar met muziek van bands als bijvoorbeeld Isis of Neurosis.
Zoals eerder gezegd veel sfeerelementen, afgewisseld met zeer intense erupties van geluid met veel gevoel voor melodie. Een beetje hardcore, een beetje metal, een scheutje doom en een handvol rock en je komt een beetje in de richting van de sound van deze band. Het tempo op dit album ligt vrij laag waardoor de bijna hypnotische sfeer alleen maar versterkt wordt. Het moge dus duidelijk zijn, dit tweede album van Burst is geen alledaags album geworden. Maar dat het goed is, staat als een paal boven water. Dit is dan ook een must voor iedere liefhebber van innovatieve muziek. Om mijn vraag bovenaan deze recensie te beantwoorden: ja, er bestaan nog steeds originele bands. Ze heten bijvoorbeeld Burst en hebben net een toekomstige klassieker afgeleverd.
Tracklist:
- Where the Wave Broke
- Sever
- The Immateria
- Slave Emotion
- Flight´s End
- Homebound
- It Comes into View
- Stormwielder
- Mercy Liberation
Line-up:
- Linus Jägerskog – Vocals
- Robert Reinholdz – Guitars and Vocals
- Jonas Rydberg – Guitars and Percussion
- Jesper Liveröd – Bass and Vocals
- Patrik Hultin – Drums and Percussion
Links: