Brain Drill – Apocalyptic Feasting
Metal Blade, 2008
Daar is de Brain Drill! Kennen jullie ze al? Waarschijnlijk niet. Wel, Brain Drill bracht in 2006 een EP’tje uit, The Parasites. Veel heb je trouwens niet gemist, want alle 6 de creaties op die EP zijn gerecycled en op de nieuwe schijf gezet.
Brain Drill kwam bij Metal Blade terecht, en dat is grotendeels te danken aan Alex Webster, je weet wel, dé Alex Webster. Hij vertelde in een interview over deze mannen en hoe weg hij er van is, en toevallig zat er een medewerker van Metal Blade te luistervinken. En zo begon het sprookje voor deze jongeheren. En geloof me, het verhaal dat volgt is er één om niet snel te vergeten.
Ik wil Brain Drill eerst en vooral bedanken. Het valt me niet veel voor dat mijn gehoorgewaarwordingen de stap naar het keyboard niet in één keer kunnen overbruggen. Na jaren van metal voel ik soms een vorm van gewenning optreden, met deze plaat zal ik het woord ‘gewenning’ niet snel associëren. Een paar andere associaties die wél optreden zijn de volgende.
Een orgie aan tempowisselingen, zowel snaar- als trommelgewijs, zorgen voor een ervaring die je kan vergelijken met een gigantische demolition-derby. Als een vijfjarig jongetje wordt je dooreengeschud op de gruwelijkste botsautoattractie van de traumakermis. Mijn zoontje krijgt hiervan een trillende en groeiende onderlip en mijn vriendin buikkrampen (althans, dat beweert ze). Het enige waar ik last van krijg zijn niesbuien ten gevolge van de trillingsdiversiteit die mijn neusharen teistert.
Vocaalgewijs hoor je brutale bruine beer-klanken van de beste soort, afgewisseld met typische geluiden van het genre “Stichting Martijn meets De Biggetjesboerderij” (zie : Swine Slaughter) en soortgelijke geluiden waar de dierenbescherming direct hulpverlening wil toedienen. Wild!
Drummer Lord Marco, allesbehalve slordig, haalt probleemloos de geluidsmuur van 300 slagen, gelijke slagen! Dit schijnt live ook zo te zijn, maar vraag me niet in welke mate ze getriggerd zijn.
Gevarieerder ga je niet vinden, of je moet bij Odious Mortem te rade gaan, of een mathcore-drummer die even maniakaal is. Soms vind ik het er beetje over, en lijken de extreme capaciteiten van Heer Marco wel het middelpunt van het schrijven te zijn, maar dat is mijn persoonlijke mening en doet niets af aan het talent van de band. Het is zeker geen overdaad aan rechtdoor blasting, eerder een overdosis aan wendingen, ik noem het zelf ‘octopushing’.
We gaan verder. Nu luisteren we naar Jeff Hughell, de bastaard. Die mens speelt constant met 3 vingers tegelijk ofwel is de lead guitar gewoon geëchood in lagere hertz-frequentie. Wat een kunde! Als een Siamese vingerling volgt hij vlijtig zijn gitaarvriendje.
Zijn gitaarvriendje, tja, hoe leg je dat uit. Je kunt het een beetje vergelijken met de Fear Factory methode. De snare en bassdrums worden gekoppeld aan de spielerei van de lead, met een prachtig, onwerkelijk klinkend geheel tot gevolg. Vooral bij a-ritmische afwisselingen, die trouwens in tussenstukken na elke 5 à 10 seconden mekaar opvolgen, lijkt het wel een circusfanfare op psychedelische pillen, en toch klopt het allemaal! Meebewegend zie je eruit als een naakte Noord-Afrikaan bij 19 graden onder nul, die ten gevolge van stemmingsstoornissen afwisselend automutileert en onaneert op het ritme van een haperende happy hardcore vinyl.
Vooral bij de binnenoorirriterende soli dan, waar de scherpte van de fijne snaren volgens mij toch net iéts meer fusion had mogen zijn. De productie is muzikaal-gezien perfect. Alles klopt als een pacemaker, precies als een Zwitsers horloge. De chaotiek wordt kunst. Wat een werk moet dat niet zijn geweest, ik beklaag de producer. Zeker niet als je de groepsleden bekijkt op metal-archives. Haha, een grapje, maar kijk toch maar eens.
Dit is geen simpele muziek, mensen met een hoog serotonine-gehalte of last van hart- en vaatziekten laten dit beter links liggen. Er zijn in deze twee groepen mensen. Mensen die de Brain Drill ervaren als zitten op een cactus, en mensen dit er niet genoeg van kunnen krijgen. Ik zou zeggen, even op een cactus zitten is niet levensgevaarlijk, dus probeer het even, en wie weet, misschien vind je het wel prettig!
Tracklist:
- Gorification
- The Parasites
- Apocalyptic Feasting
- Swine Slaughter
- Forcefed Human Shit
- Consumed by the Dead
- Revelation
- Bury the Living
- The Depths of Darkness
- Sadistic Abductive
Line-up:
- Steve Rathjen – Vocals
- Dylan Ruskin – Guitar
- Marco Pitruzzella – Drums
- Jeff Hughell – Bass
Links: