Bosse-de-Nage – All Fours
Profound Lore, 2015
Met volle boodschappentassen aan mijn stuur baan ik mij een weg door het Haagse woon-werkverkeer. Op mijn koptelefoon verdrukt het eerste nummer van All Fours de geluiden van auto’s en trams om mij heen. De hysterische atonale zang en schelle post-blackgitaren doet me denken aan landgenoten Deafheaven, maar de sfeer is wat duisterder en de muziek klinkt onstuimig in plaats van desolaat. Na een minuut of vijf lijkt het nummer afgelopen. Tijdens een ferm slotakkoord vraag ik me af of dit album tussen de grote hoeveelheid soortgelijke bands genoeg te bieden heeft om op te vallen. De tremolo-noot in de gitaren wordt echter kracht bijgezet met een blastbeat en klinkt veel langer door zonder aan intensiteit te verliezen. Het nummer blijkt nog helemaal niet afgelopen te zijn, en de afsluitende sectie die volgt is zo intens dat ik totaal niet meer op het verkeer om mij heen let. Misschien toch een beter idee om thuis verder te luisteren.
Ik had kunnen weten dat ik hier niet met een doorsnee post-blackalbum te maken zou krijgen. Bosse-de-Nage draait al heel wat jaartjes mee en de eerste drie albums die sinds het begin van dit decennium elkaar in rap tempo opvolgden werden op deze site en elders positief ontvangen. Sindsdien is het een paar jaar stil, maar nu is de band terug met een zeer sterk album. Zoals ik hierboven al vermeldde is de link met Deafheaven, zeker na de split die de twee samen uitbrachten in 2012, snel gemaakt. Het typische Amerikaanse post-blackgeluid gekenmerkt door het combineren van majeur-harmonieën met blastbeats en tremologitaren komt vaak terug op het album. Toch heeft Bosse-de-Nage op deze plaat een stuk meer te bieden.
All Fours is een album dat van begin tot eind je volledige concentratie vraagt. In tegenstelling tot bij een hoop genregenoten is de muziek een stuk minder repetitief waardoor je aandacht nooit verslapt. De riffs en harmonieën zijn creatief en vormen een schokkend contrast met de bijna hysterisch klinkende zang. De prog-liefhebber in mij kan dan ook zijn hart ophalen bij dit album. Daarnaast geven de synthesizers die regelmatig gebruikt worden een extra dimensie die bijna altijd goed tot zijn recht komt. Uitzondering hierop is de lage brom in het nummer Washerwoman die mij de eerste paar keer dat ik het nummer luisterde deed denken dat er iets mis was met mijn geluidsinstallatie.
Wat mij echter het meest van dit album bijblijft is hoe perfect alles in elkaar steekt. Er zijn weinig recente albums waar zo weinig op aan te merken valt. Alles van de productie tot het fantastische drumwerk tot aan het artwork aan toe is van het allerhoogste niveau, maar het voelt nergens overdacht of kunstmatig. Toch vraag ik me af dit album niet tussen wal en schip dreigt te vallen. Te complex voor de gemiddelde Deafheaven-fan en te hipster voor de rest van de metalheads? Het kan me eigenlijk weinig schelen, ik heb er weer een kanshebber voor mijn jaarlijst bij.
Tracklisting:
- At Night
- The Industry of Distance
- –
- A Subtle Change
- Washerwoman
- In a Yard Somewhere
- To Fall Down
- The Most Modern Staircase
Line-up:
- D. – Basgitaar
- H. – Drums
- M. – Gitaar
- B. – Zang
Links: