Ja, hou er maar mee op, beste anderen. Wanneer de eerste plaats het doel zou zijn, hou er dan maar mee op. Alle hoop is sinds 20 mei van dit jaar vervlogen, plant de vlag maar elders. Hoop is een genietbare slet en die slet is bij deze tot 1 januari 2023 in muzikaal tijdskrediet gegaan. Meer zelfs. Moedwillig capituleren doen de meeste geestelijk capabelen onder jullie stante pede. Gedwee. Met een thesaurus onder het armzalige ledemaat, voor wie zich in de subtop bevindt op het gebied van stijlkundige ontwikkeling. Niet voor mij, in contrario, voor mij zou het daarentegen een hoofdag moeten zijn, want deze review benadert de honderd punten, bij voorbaat, met voorbedachte rade, en daar hoort een carrouselplaats bij en – als het even kan – een vermelding op de geilige Facebookfeed.
Druk? Sinds ik eerder dit jaar twee keer onder het mes ging voor zaken die de onderkant van mijn lichaam aanbelangen is dat woord me voorlopig helaas vreemd. Er is momenteel alleen nog een constant gevoel van spanning waarneembaar. Druk ervaar ik enkel nog bij anderen. Letterlijk en figuurlijk. Zo ook bij de luisteraars (met de nadruk op het laatste lettervergreep) die mij aanwenden om hun muzikale geldingsdrang enigszins te kanaliseren (jaja, ik weet het) via mij. Goedkoop? Wellicht. Net als de aanschaf van de Disharmonium – Undreamable Abysses, die gebonden zou moeten zijn aan muzikaal intellect en niet aan euros. Vindt u het nu al elitair of arrogant, trap het af, “de boom in”, ga elders vegeteren op een plantaardig niveau. Bye Bro. Check anders even de nieuwe Mastodon of Gojira.
Goed, een eerste schifting hebben we achter de rug. Een selectie zonder schuldgevoel, schuldgevoel is grotendeels een mentale aandoening, ons ingegeven door mensen zonder innerlijk kompas, mooi dat we die achterwege laten. Wij, liefhebbers van Blut Aus Nord, hebben gelukkig wél een innerlijk kompas, eentje dat we met alle plezier laten desoriënteren door een band genaamd Blut Aus Nord. Kritisch blijven we wel, een voorkeur onderscheidt ons in onze angst voor veralgemening. Sommigen blijven vallen voor de charmante platen uit het begin van de “BAN“-fase, sommigen gaan voor de schizofrenie en psychedelica van een MoRT, sommigen verkiezen het avantgarde en experiment van The Work Which Transforms God, sommigen de industriële insteken die ook op Forhist naar voor kwamen. Sommigen ook de symfonische Emperor-epiek van de Memoria Vetusta-saga. Alle sommigen samen vormen de basis van een front waarover ik fantaseer. Een muzikale emulsie dat een hoogtepunt bereikt in dit atmosferische Disharmionium. Ik kom, terzake.
Je weet het maar achteraf natuurlijk, wanneer het niet meer beter wordt. Lang blijven mensen hangen in de opperste extase ervaring, na hun eerste trip, trio, foursome, eerste 20K per maand contract-uitbetaling of … Blut Aus Nord – The Order of Outer Sounds – op repeat. Kwestie van genoeg tussen te laten tussen je hoogste high en de drang naar diepgang. Moeilijk is het om, wanneer je het goed aanpakt, waar te nemen of de nieuwe high effectief een diepere gang graaft richting rendez-vous met je persoonlijke schaduwzijde of wanner het een bevrediging is van een onderdrukte craving. Er komen enkel vragen bij, geen antwoorden, dus we laten het achter ons en luisteren naar de ervaringen die ons toe komen. Chants Of The Deep Ones, druppelgewijs, de stalagtiet die onze getuite oortjes tussentijdse echosolo’s voedert, hoogtempo industrial en orthodoxe riffs aaneenkoppelt, etherische koorgeestelijkheid opdist, dissonantie en muzikale disfunctionaliteit laat horen en dit verkoopt als bekwaamheid. Disharmionium. It is the melange.
Tales of the Old Dreamer is het gevoel dat je probeert op te roepen om jezelf ‘s morgens te wakkeren, wanneer faalangst en verlantingsangst je in de steek laten. Into the Woods is het gevoel dat je in de bossen probeert te bereiken wanneer je jezelf wil vrijmaken van faalangst en verlantingsangst, of het gevoel dat je probeert op te wekken wanneer je tussen je oogleden door kijkt om de mensen in je buurt met je mimiek op een afstand te houden. Extreem creepy en boosaardig, waggelend over de gitaarsnaren, met een hartkloppingen veroorzakende acceleratie aan de digitale drums en dito. Eentonig volgens buitenstaanders, maar daarom noemen we ze ook buitenstaanders. We erkennen dat ook daaropvolgende nummers tegelijkertijd uitpuilen van arrogantie enerzijds en immens beangstigd zijn anderzijds, dat het spaningsveld tussen de twee een bedreiging kan vormen voor je ego. Geniet je van de constante stroom aan verontrustende dissonantie, word je net geil en getriggerd van deze heerlijke horror genaamd Disharmionium, in volle psychedelische-post-avantgarde-industrial-black metal-modus, of voel je een morele weerstand ten opzichte van de bevreemdende en ontaarde vortex die perfect vorm krijgt via de doorbloede hoes? Stel jezelf op de proef middels That Cannot Be Dreamed ervaar het summum aan Blut Aus Nord. 777 Deus MoRt, brutaal je binnenwereld betreden met dit hallucinogene meesterwerk. Stel jezelf op de proef en daag jezelf uit. Is angst ook jouw product, of ben jij er een product van? Duik in de diepte genaamd Disharmionium en geef jezelf het jawoord.
Score:
97/100
Label:
Debemur Morti Productions, 2022
Tracklisting:
- Chants of the Deep Ones
- Tales of the Old Dreamer
- Into the Woods
- Neptune’s Eye
- That Cannot Be Dreamed
- Keziah Mason
- The Apotheosis of the Unnamable
Line-up:
- W.D. Feld – Drums, electronica, keyboards
- Vindsval – Gitaar, vocalen
- GhÖst – Bas
Links: