Nu-metal was in de beginjaren van 2000 heel even het grootste genre op het gebied van metal, maar verdween net zo snel weer als het opkwam. Dat kwam mede doordat zich in het kielzog van de bekendere namen een ongelooflijke tsunami aan wanstaltige kutbands aandiende. Maar wat je ook van het genre vindt, het is vaak wel een punt van binnenkomen naar andere muziek. Zo zal menig puber via Korn, Slipknot of Limp Bizkit in aanraking zijn gekomen met andere, hardere en vooral interessantere bands. In dat opzicht heeft het genre een functie en een zeker bestaansrecht. Het genre lijkt ook aan heropleving bezig te zijn, zeker gezien ook de inzending van Finland op het Eurovisiesongfestival 2021.
Welkom Blind Channel, een band die alle hokjes keurig afvinkt. Raps, melodieuze refreinen, laag gestemde gitaren en getormenteerde zang: het is allemaal aanwezig. De muziek is, net als gelijkgestemde bands in het genre, niet al te complex, maar wordt met zo’n gedrevenheid en enthousiasme gebracht dat de eenvoud ook niet zo erg is. Is er dan nog iets wat afwijkt bij Blind Channel? Ja, dat de band uit Finland komt en daarmee gelijk de grootste nu-metalband uit dat land is. Ik ben met een bouwlamp de krochten van mijn geheugen ingegaan om te kijken of ik nog meer nu-metal kan herinneren uit Finland. Kan er geen herinneren. U kunt de band dus kennen van hun deelname aan het Eurovisiesongfestival, mocht daar een interesse liggen. Ik kijk die bende altijd maar kon me Blind Channel niet echt meer voor de geest halen. Veel indruk heeft het destijds niet gemaakt. Ligt dat aan de muziek? Laten we het daar in ieder geval eindelijk eens over hebben.
De band presenteert op deze plaat twaalf nummers waar er twee boven de drie minuten komen. Dat voorspelt een songgerichte benadering en die krijgen we dan ook. De nummers zijn volgens hetzelfde stramien opgebouwd: coupletje, brug, refrein, brug , refrein en dan een keertje een refrein en ach, we zijn er toch, nog een refrein met een uitspatting op het eind. Dat betekent dat je bij bijvoorbeeld Where’s The Exit het complete nummer na krap een minuut al gehoord heb. Dat is voor het beoogde effect ook niet erg, want er wordt duidelijk gemikt op het grote publiek. En catchy nummers schrijven, dat kunnen deze Finnen. Iets te goed zelfs. Elk nummer is niet meer je oren uit te krijgen. Over alles is nagedacht in deze muziek, over elke noot, elk detail, om het nummer maar zo goed mogelijk te laten klinken. En daarom gebeurt er een hoop op deze plaat, vooral qua geluiden, orkestratie en wat al niet meer. Vaak is dat om refreinen voller te laten klinken en zo de hard/zachtbalans te benadrukken, maar de wegschietende geluiden verraden ook een deskundige hand van een ervaren songschrijver. Met name tijdens de opmaat naar het refrein wordt er geregeld van alles uit de kast gehaald om dit refrein aan te dikken.
Maar omdat over alles is nagedacht, klinkt het ook nergens echt spontaan en schiet de band ook nooit uit de bocht. Zo zijn de zogenoemde agressieve explosies zoals in Wolves In California ook gecontroleerd. Dat maakt Exit Emotions tot een wat krachteloze plaat. De riffs die gespeeld worden heb je al veertienhonderd keer beter en/of slechter gehoord. Het zijn typische nu-metalthema’s, die door de productie breed worden aangezet. Het geheel wordt, geheel in de stijl van de tijdsgeest, dichtgesmeerd met elektronica en, jawel, scratches. Deze band neemt nu-metal in al zijn facetten heel serieus.
Daarnaast heeft dit album nog iets waar ik me vreselijk aan erger. Ik kan veel hebben en sta open voor veel invloeden en ideeën open, maar één ding kan ik niet aan wennen en levert elke band puntenaftrek op: de auto-tune. Als je al zoveel sleutelt aan de composities, had niemand dan even een zanger inlijven die het zonder die onzin kan? Of is het een voorzichtige poging aan te sluiten op de TikTokmuziek van tegenwoordig? Hoe dan ook: de band doet het te veel en elke keer is het kut, met Die Another Day als hoogtepunt. Dat nummer is overigens een duet met ene RØRY. Er is ook een clip van opgenomen die ik je afraad om te kijken.
De teksten zijn soms tenenkrommend. In de biografie wordt iets geneuzeld over donkere periodes die vertaald zijn naar de muziek: ik geloof het wel. Met zinsneden als If I die in my dream will you wake me up kan ik net zoveel als tweehonderd kilo prei bij een kinderfeestje.
Deze plaat laat niet horen waarom er een heropleving nodig is, maar goed. Ik zou dit waarschijnlijk wel vet hebben gevonden toen ik veertien was, dus ik denk dat er zeker wel een markt is voor deze muziek. Al is het maar als deur naar …, dan heeft Blind Channel zijn waarde voor de muziek wel bewezen. Voor de rest: tsja. Wat dit bij Century Media doet is mij een beetje een raadsel. Het zal ongetwijfeld ingegeven zijn door commerciële motieven
Score:
55/100
Label:
Century Media, 2024
Tracklisting:
- Where’s The Exit
- Deadzone
- Wolves In California
- Xoxo
- Keeping It Surreal
- Die Another Day
- Phobia
- Happy Doomsday
- Red Tail Lights
- Not Your Bro
- Flatline
- One Last Time…Again
Line-up:
- Joel Hokka – Zang
- Niko Vilhelm Moilanen – Zang
- Joonas Porko – Gitaar
- Olli Matela – Basgitaar
- Tommi Lalli – Drums
- Aleksi Kaunisvesi – DJ, percussie
Links: