In de promosheet lees ik dat Black Lotus een heavy en epic doommetalband is uit Barcelona. Heavy metal blijkt de basis te zijn geweest voor dit debuutalbum. Daarnaast worden er ook negentiger jaren invloeden in de muziek verwerkt. Als afwisseling vind ik doom een heerlijk subgenre. Het brengt me op een bepaalde manier even tot rust. Aan de andere kant is in slaap vallen een zeldzaamheid. En in slaap vallen is onmogelijk tijdens het beluisteren van Sons of Saturn. Het toverwoord is dynamiek.
Sons of Saturn is een zeer interessante plaat. Na een kort gesproken intro klapt Sandstorm de deur van dit album hardhandig open met een vuige, dik aangezette doomriff. Een aantal luisterbeurten later ontwaar ik traditionele heavymetalelementen, zoals het klassiek uitgesponnen gitaarwerk. Deze worden effectief afgewisseld met een aantal aardige gitaarsolo’s.
Er is sprake van meerstemmigheid op dit album. De basgitarist en de drummer nemen de vocalen voor hun rekening. Beide heren hebben een bijzonder prettig stemgeluid en vullen elkaar prima aan. Soms op zeer melodische wijze en een aantal keer staccato, zoals we dat bijvoorbeeld van een band als Conan kennen.
Het gebruik van effecten op de vocalen (echo, reverb) en vreemde geluiden wordt niet geschuwd. Op het gehele album is er sprake van een bijna continu aanwezige spanningsboog. De muziek lijkt op het eerste gehoor simpel, maar hoe vaker je gaat luisteren, hoe meer geheimen dit album prijs geeft.
Er gebeurt veel op dit album. Zoals bijvoorbeeld tijdens het griezelige intro (Taurobolium) bestaande uit: krakend hout, koeiengeluiden, bellen en spookachtige fluisterstemmen. Daarna volgt Sons of Saturn. Dit nummer is representatief voor de oervorm van metal. Het is onmogelijk om je hoofd stil te houden. De heren presenteren hier doom metal, voorzien van een heerlijke negentiger jaren solo. En het klinkt verdomd lekker. Maar er is meer tijdens dit nummer: tegen het einde zit er een demonisch effect op de vocalen. Dit zorgt voor dikke lagen kippenvel bij ondergetekende. Tekstueel is het vrij divers, maar ik heb de indruk dat een occulte inslag de basis vormt.
Op het laatste echte nummer The Swamp komt het dynamische karakter nog eens naar boven drijven. Beukende passages worden afgewisseld met een aantal rustmomenten. Het is het langst durende nummer op dit album, maar vervelen doe ik me geen moment. Tegen het einde gooien de heren er een meer dan indrukwekkende up-tempo passage uit. En weer zo’n typische gitaarsolo.
Met Return to Erebus als outro komt dit album aan het einde van de reis. En in dit geval is de uitspraak ‘It’s about the journey, not the destination!‘ zeker van toepassing. Het feit dat dit het debuutalbum van Black Lotus is, vormt ook gelijk de grootste uitdaging. Het lijkt een lastige opgave te zijn om dit te overtreffen. Maar wellicht geen onmogelijke. Met interesse blijf ik de ontwikkeling van deze band volgen, in afwachting van wat nog komen gaat. Tot die tijd breng ik een ode aan de Sons of Saturn. Niet omdat het moet, maar omdat de mannen het gewoonweg dik verdiend hebben.
Score:
88/100
Label:
Inverse Records, 2018
Tracklisting:
1. Kings
2. The Sandstorm
3. The Pyre – Intro
4. Protective Fire
5. Taurobolium
6. Sons Of Saturn
7. The Swamp
8. Return To Erebus – Closing
Line-up:
Charlie Gotaskull – Gitaren
Cristian Vil – Basgitaar, Vocalen
Hug Ballesta – Drums, Vocalen
Caio Pastore – Gitaren (live)
Links: