Sommige releases lenen zich al beter tot een uitgebreide recensie dan andere. En dat heeft dan niet altijd met de muziek te maken. Achter sommige bands zit namelijk een heel verhaal. Soms zelfs in die mate dat ze in feite de helft van de recensie al zelf geschreven hebben, gewoon door hun biografie mee te leveren bij de promo. Voor de meeste releases krijgen we van het label namelijk een bio van de band in kwestie meegestuurd. Zo ook bij Black Goat. Ik vermoed echter dat deze specifieke bio door de band zelf is geschreven (en duidelijk niet nagelezen door het label), want hij staat propvol taalfouten. Maar wat een verhaal zeg. Men is hier bijzonder openhartig over en net daarom krijgen we een zeer gedetailleerd beeld van de historiek achter Black Goat. Laat ik toch even beginnen met een korte bloemlezing:
Black Goat is een relatief onbekende blackmetalband uit Serpukhov (Rusland), die echter al bestaat sinds 1999. De band werd in dat jaar opgericht door IX en Kayn. Enkele maanden later verliet IX de band alweer na een dispuut met Kayn. T.W.G.F. werd aangeworven als vocalist, maar door de drugsverslaving van Kayn was Black Goat maar een kort leven beschoren…
… Tot de band in 2005 nieuw leven werd ingeblazen door een samenwerking tussen IX en T.W.G.F. Black Goat versie 2.0 hield het deze keer vijf jaar uit, want in 2010 werd IX opgenomen (‘gevangen gezet’ volgens de bio) in een psychiatrisch ziekenhuis. Op naar Black Goat 3.0 dan maar, heropgericht in 2013 door IX en Necator (op drums) en met een stijlshift van primitieve protoblack stijl Beherit naar primitieve protoblack stijl (vroege) Mortuary Drape, Hellhammer en Mystifier. In 2016 verliet ook Necator de band. Hij werd vervangen door de Chileen Holocausto. In 2019 werd de line-up vervolledigd met de Russische bassist Graver en de Russische keyboardspeelster Goatheaded Priestess.
Deze gekke rollercoaster aan line-upwissels leverde op 21 jaar niet minder dan zeventien demo’s, twee EPs, drie compilaties, vijf splits en vier studio-albums (waarvan de eerste pas in 2016 werd uitgebracht) op. Veel demowerk dus, wat wel logisch is als je zo vaak moet herbeginnen… Van al dat moois kon ik online jammer genoeg maar weinig terugvinden, en van de pre-2013 periode al helemaal niets. Wat ik kon terugvinden was echter best wel ok: primitieve jaren ‘80 occulte pre-black meets oude speed/thrash metal met een rommelige, brijerige productie. Het tempo ligt meestal aan de hoge kant, maar met de nodige tempowissels, nostalgische retrosolo’s en griezelige/occulte sample-intermezzo’s. De belangrijkste troeven van Black Goat in zijn huidige vorm zijn het dikke basgeluid à la Mortuary Drape en de lekker extreme, demonische stem. Met deze rudimentaire aanpak moet je er de schoonheidsfoutjes wel bijnemen natuurlijk, want niet alles is even toon- en ritmevast, jammer genoeg.
Dit vat ook het nieuwe album mooi samen vind ik. Het niet zo gezegende jaar 2020 brengt ons namelijk full-length album nummer vier: Dominion of Fire. Dit werk is volgens de band geïnspireerd op de demo Necromancy van Mortuary Drape en op oude heavy metal. Als je weet dat Necromancy alweer dateert uit 1987, dan begrijp je ook hoe archaïsch Dominion of Fire klinkt. Nog een interessant line-upweetje: de drums werden ingespeeld door een zekere R. Bekov, en niet door Holocausto. Kwestie van alles helemaal verwarrend te maken.
De pianosolo (met minimale basgitaarondersteuning) waarmee het album opent klinkt reflectief en droefgeestig. Gaandeweg worden synths, akoestische gitaar en basgitaar toegevoegd, die elk hun eigen thema spelen. De verschillende thema’s vermengen zich hier heel mooi, zonder aan dat melancholische sfeertje te raken. Ik vind deze start, hoe elementair ook, eigenlijk best wel heel geslaagd, gewoon al omdat het minder voorspelbaar klinkt dan de meeste blackmetalintro’s. Halverwege het nummer gaat Dreams After Death vlotjes over in Nekromaniak. En hup, we worden dertig jaar terug in de tijd gekatapulteerd. Alles kraakt en piept, knarst en schuurt, en alle instrumenten staan tegelijkertijd veel te hard in de mix. Wie echter houdt van het rauw minimalisme van Mystifier en Sarcofago zal hier zeker zijn hartje kunnen ophalen. Scheurende old-school thrashriffs en een verstaanbaar grommende IX (met af en toe wat hulp van een demonisch broertje) brengen je weer helemaal terug naar ‘die goeie ouwe tijd’.
Maar het kan nóg ouder! De sample aan het begin van Venefica is genomen uit de satanische film Black Sunday (1960) en zet onmiddellijk de toon. De black metal klinkt hier iets minder pittig en uptempo dan in het openingsnummer, maar door de fijne basakkoorden die alles ondersteunen krijgt het nummer toch het nodige cachet. Ook Uttuku (genoemd naar een ras van Mesopotamische demonen) is zo een typisch nummer dat recht uit die grijze schemerzone tussen de eerste en tweede blackmetalgolf geplukt lijkt te zijn. Het is ruig, het is energiek, het is thrashy, maar het is vooral heel erg catchy, met zijn snelle solo’s en meebrulbare lyrics: ‘Open the eye of a dragon. Open the eye of a storm.’ Er zit een bijzonder fijne dynamische drive in dit nummer, die je als luisteraar zeker zal inspireren tot ritmische hoofdbewegingen en mogelijks je eigen vocale bijdrage.
Wat de Mortuary Drape demo Necromancy zo uitzonderlijk maakte, is de aandacht die besteed werd aan het structureren van de nummers, waardoor de vocals en verschillende instrumenten evenredig tot hun recht kwamen en eerder samenwerkten dan dat ze elkaar voor de voet liepen. Ook dat heeft Black Goat hier perfect onder de knie. Daarnaast komen ook de nummers zelf evenredig tot hun recht, aangezien er best wel wat verschilpunten te vinden zijn. In vergelijking met vroeger werk is daarnaast de productie absoluut niet brijerig, maar eerder ruw en scherp, waardoor je nooit het gevoel krijgt dat het suf of langdradig wordt.
The Darkest Mysteries wijkt qua sfeer en sound wat af van de voorgaande nummers. Hier hoor ik toch wat meer van dat occulte van Mortuary Drape terug. Het gaat allemaal wat trager, met een groovy vibe en aanstekelijke ritmes. Ideaal om af te kicken van al dat rauwe geweld daarvoor. Wrath of the Damned gaat nog een stapje verder met zijn huppelende eighties heavy metal. Zo krijg je stilaan een album met twee gezichten natuurlijk.
Nu ik met mijn gedachten ondertussen helemaal terug in de tijd ben gegaan, kan ik mij niet van de indruk ontdoen dat het begin van Into Eternal Damnation geïnspireerd is op vroeg Black Sabbath-werk en Hellhammer / vroege Celtic Frost. Vervolgens gooit Black Goat ook nog wat rudimenatire VON-smeerlapperij in de al heel erg rijkelijk gevulde soep. Dit klinkt gewoon botter dan een boterhammes, maar voor elke liefhebber van lo-fi extreme metal is dit om duimen en vingers bij af te likken. De basgitaar krijgt hier overigens opnieuw een eigen rol en ook de gitaar mag zich nog eens helemaal uitleven in een weliswaar korte solo.
Nee, Angel of Death is geen Slayer-cover, maar wél een Angel Witch-cover. Het origineel dateert uit 1980 en Black Goat heeft er een toegankelijk, occult, mid-tempo nummer uit de oude doos van gemaakt. Eindigen doet Black Goat met titelnummer Dominion of Fire, dat een stukje gesproken woord van Jim Mutilator (ex-Rotting Christ, ex-Varathron) bevat. Deze afsluiter gooit nog eens alles in de mix: een teentje thrash metal, een scheut extra-melodische riffs, een snuifje antieke synths, een wolkje spookachtige, occulte sfeer en een hele homp grove demonische vocalen. Met een redelijk klassieke fade-out komt Dominion of Fire aan zijn einde.
Dominion of Fire is een zeer aangenaam luisterstuk voor de nostalgici onder ons die ergens zijn blijven hangen in de jaren tachtig, tussen de eerste en tweede blackmetalgolf. Het moet gezegd zijn: dit album is in zekere mate wel een herkauwing van een aantal fijne releases uit die periode, maar op een dusdanige manier samengesteld dat het van begin tot eind interessant blijft. Rauwe black met gerafelde en gescheurde randjes, daar heb ik wel een zwak voor, dus kan ik alleen maar blij zijn dat er nog steeds mensen bestaan die deze vlam brandende houden. Absoluut de moeite waard om eens te beluisteren dus!
Score:
75/100
Label:
Iron, Blood and Death Corporation, 2020
Tracklisting:
- Dreams After Death / Nekromaniak
- Venefica
- Uttuku
- The Darkest Mysteries
- Wrath of the Damned
- Into Eternal Damnation
- Angel of Death
- Dominion of Fire
Line-up:
- IX – Stem, gitaar
- Graver – Basgitaar
- Goatheaded Priestess – Keyboards
- R. Bekov – Drums
Links: