Halverwege de jaren ’90 van de vorige eeuw had je twee magazines die inspeelden op vooral black metal. Die bladen waren het Duitstalige Ablaze en het Engelstalige Nordic Vision. Ik sprak en las toen nog geen Duits, maar het ging mij vooral om de verzamel CD’s die bij beide bladen in de verpakking zaten. Velen van jullie zullen daar een hoop gave bands hebben ontdekt. In die tijd was er een band uit Oostenrijk die death metal speelde, maar met een blackmetalimago. Satanische teksten, antichristelijke statements en een hoop bloed en corpsepaint. Ik heb het natuurlijk over Belphegor! Dankzij die verzamel CD’s kennen mijn ouders onder andere het nummer Path of Sin uit hun hoofd.
De mannen van Belphegor waren in de periode vóór fatsoenlijk internet al een band die tot de verbeelding sprak op basis van sporadische live foto’s en interviews. Wat Belphegor anders maakte dan andere death- en blackmetalbands, was de seksuele invloed die meer en meer in de teksten sloop. Met als hoogtepunt (…) het album Bondage Goat Zombie.
Anno 2022 is Belphegor terug van (nooit) weggeweest, al zit er wel een kleine dip in de discografie. In de eerste tien jaar van hun bestaan leverde de band liefst zes albums af en zonder te overdrijven zijn dat zes zeer goede albums. Vraag een fan naar zijn of haar favoriete album en één van die zes is het antwoord. Tussen 2008 en 2018 lag de band creatief gezien op z’n gat, je kunt uiteindelijk ook niet elke keer de ‘seks, satan, bloed’ teksten blijven schrijven. Muzikaal veranderde er niet heel veel, maar toch was de algehele opinie dat Belphegor voltooid verleden tijd aan het worden was. Tot album nummer twaalf, getiteld The Devils, dat nu in de winkels ligt. Dit album is een stuk beter dan voorganger Totenritual. We horen weer de typische Belphegor-stijl, die bestaat uit óf superzware, logge midtempo stampers óf hyperspeed blastnummers. Op The Devils horen we vooral de eerste categorie en of het aan mij ligt of niet, je hóórt gewoon dat er heel veel moeite en tijd in is gestoken. Alle nummers zijn goed, de verhouding tussen snelle nummers en wat tragere nummers is goed, en alles is in een heerlijke mix gegoten. Natuurlijk is de oude Belphegor gaaf, met die rammelende productie vol piepjes en kraakjes, maar geef mij maar een productie zoals op dit album. Oh ja, het artwork is echt fantastisch, punt.
Het album begint met het titelnummer, een heerlijk nummer dat écht Belphegor representeert, met z’n riffs en typische mid-tempo drums. Totentanz – Dance Macabre is de single die is uitgebracht en dit is een zeer snel nummer, dat dus eigenlijk niet weergeeft wat dit album vooral te bieden heeft. Het nummer Glorifizierung des Teufels is een aparte vogel, met akoestische stukken, een laag tempo en bijna cleane zang in de vorm van koorzang. Damnation – Höllensturz, Virtus Asinaria – Prayer en Ritus Incendium Diabolu zijn zeer sterke nummers. Damnation heeft wat meer snelheid, Virtus Asinaria is een uitstekend headbang nummer en Ritus heeft van beide wat. Kingdom Of Cold Flesh staat tussen die drie in en verzuipt een beetje. Dit is toch wel een minder nummer, als enige. Als laatste horen we met Creature of Fire een soort van outro, maar eigenlijk is dit stiekem toch een echt nummer.
Voor degenen die niet alles hebben gelezen: Belphegor komt met een jaarlijstalbum! Kopen!
Score:
85/100
Label:
Nuclear Blast Records, 2022
Tracklisting:
- The Devils
- Totentanz – Dance Macabre
- Glorifizierung des Teufels
- Damnation – Höllensturz
- Virtus Asinaria – Prayer
- Kingdom Of Cold Flesh
- Ritus Incendium Diabolus
- Creature Of Fire
Line-up:
- Helmuth – Zang, gitaar
- Serpenth – Basgitaar
- David Diepold – Drums
Links: