Battlesoul – Tir Na Nog
CDN Records, 2013
Ik ben verliefd. Een week geleden was ik dat ook al, toen op een meisje. Na een waanzinnige avond in een goed restaurantje sloten we af bij mij thuis. Het was een korte affaire die de dag van dit schrijven eindigde. Geen tijd voor liefdesverdriet, mijn nieuwe liefde is Tir Na Nog en ik weet zeker dat dit wel een blijvertje is. De komende tijd zal ik me prima met haar vermaken, ik zal de liefde bedrijven met deze schijf nadat ik het midden van de cd verder uitgeslepen en gepolijst heb, me gelukkig voelen en me nooit met haar vervelen. Ik zal de zoete klanken koesteren en het romantische van strijdgeweld en vuur blijven voelen.
Battlesoul heeft met Tir Na Nog een plek in de net voorbije jaarlijsten gemist, ik kan het niet meer terugdraaien, maar een vaste plek in het mapje fav’s is bestempeld. Maarliefst vijftien tracks sieren dit album waarvan het gros memorabel in het geheel (of memorabele momenten) is (heeft). Als een ideale vrouw, maar eentje die dan af en toe nog een steekje laat vallen of een paar striemen te veel heeft op de dijen. Ik probeerde middels enkele posts de redactie al te bestoken met liedjes van deze topper maar laat mijn poging bij het grote publiek alstublieft lukken.
Laat ik in ieder geval proberen de hoogtepunten van deze schijf te benadrukken en duimen dat de lezer bij het horen van wat ik omschrijf hetzelfde gevoel kan ontdekken. Ascension is als opener niet de absolute knaller maar laat gaandeweg al horen wat de Canadezen kunnen- en gaan bieden op de rest van Tir Na Nog. Een intro die je opwarmt voor de strijdliederen die gaan komen, hoorns worden geblazen. Een kraakhelder geluid met strakke dubbele basdrums, eerst nog wat Ensiferum-achtige paganmetal en een twijfelend momentje met vrouwelijke vocalen, maar het nummer ontpopt zich tot een slagveld van furieuze leadgitaarriffs met vlammende blastbeats en semi-solo’s met daarover een mist van sirenen en epiek. De krijgszang in black-/vikingmetalvorm zal het hele album blijven voorzien van vocale strijdlust.
War Spirits begint met een fluitdeuntje wat ik liever niet te vaak hoor terugkomen op de gemiddelde battlemetalplaat maar hoe dieper je wordt meegetrokken in het fanatisme van de band hoe beter het melodietje aanslaat en zorgt voor een verrijking wanneer deze wordt aangevuld met de gitaren en drums. Nog steeds niet de topper van het album, maar absoluut goed voor de vrolijke noot. Going Home teert wat meer op cleane zang, een welkome afwisseling die we ook nog vaker zullen tegenkomen. Een dikke laag sfeer van synthesizers ligt over dit wederom epische nummer en straalt in combinatie met de vrij snel aan bod komende solo’s een machtig vikinggevoel uit. De midtempo basdrumaanslagen tijdens de refreinen verleggen ook de dynamiek, maar deze is en blijft sterk.
Eén van de eerste favorieten op de plaat vind ik persoonlijk in Plague. Kort worden de “violen” bespeeld, daarna legt het denkbeeldige Vikingschip zijn plank uit en stroomt de kudde woeste Vikingen aan land, alles vernietigend met in de stoet nog steeds de fluitist die de aanval opbeurt. Daarna gaat het beeld over in slow motion (lees: midtempo drums en strijkers) en sta ik even stil bij de kracht die wederom straalt als de sfeer van zonnestralen die door donkere wolken licht schijnen op het slagveld. Bij de drie minuut twintig van dit nummer versnelt mijn beeld weer en wordt het denkbeeldige schouwspel dat deze muziek op mijn netvlies weet te leggen afgerond met een daverende uitspatting van een gewelddadig goede combinatie van strak drumgeweld met snijdende battlegrooves. Genieten dit.
High Sea Hell is ook een favoriet. Een epos op zich, door de vingers ziend dat de track niet bijster origineel en afwijkend begint. De cleane zang is de kracht van dit nummer, met een echo van melancholiek en voortgestuwd door stroomversnellingen van fantastische orkestraties en blastbeatwaves. Vingervlugge solo’s, nog steeds de voortrazende stampvoeterij van de basdrumkloppers, machtig.
Even verder naar Drakkar dat opent met een bijna gothic metal-achtig deuntje van strijkers begeleid door een basis drumritme en gelijkgestemde gitaren maar dit pad snel verlaat om er wat meer zwarte duisternis in te mengen. De krijsvocalen komen met vlagen nog een tandje krachtiger over dan ze al waren, de gitaren gaan in wat meer chaotische structuren ook op de blackmetaltour, ondersteund door roffels en ritmes die zonder het poetswerk scholen op Scandinavische black. Halverwege Drakkar mag ik me wéér vergapen aan een passage die het geheel op een wat lager tempo samenpakt, wéér die krachtige boog van langzame synthesizerklanken, een raspende strot en drumfurie.
Ik moet van mezelf stoppen met deze review, ik ben zo enthousiast dat ik hierover kan blijven doorgaan. Mijn vrije zaterdagavond welbesteed, extra kritisch naar deze plaat zitten luisteren maar met maar één conclusie. Een instant classic, althans in huize Korremans. Dit is de muzikale belichaming van alles waar ik van hou uit het genre. Een topplaat van dit Canadese vijftal dat zich Battlesoul noemt. Battlemetal die de ziel raakt.
Tracklisting:
- Ascension
- War Spirits
- Going Home
- Plague
- High Sea Hell
- The Dead Road
- A Winter Day
- The River
- Drakkar
- Chosen
- An End
- This Winter Night
- Shadows
- Tir Na Nog
- Songs Of Our Heroes
Line-up:
- Jon Doyle – Zang, Bas, Toetsen
- Thomas Ireland – Gitaar, Samples
- Mike Grund – Gitaar
- Nich Ireland – Drums
- Bill Elliot – Bas
Links: