Wat komt daar aangevlogen uit het donkerst van de nacht? Het is een Amerikaanse band onder een Belgische vlag. Bat Magic is de naam, en naast de uitgave van een tweede EP (Ritualia Festum in Ichor Noster) wordt hun debuut-EP dit jaar ook nog eens opnieuw uitgebracht. Vorig jaar kwam de cassette van dat eerste werk in beperkte oplage uit via het Amerikaanse Sore Ear Collective, dit jaar is het aan Babylon Doom Cult Records uit Antwerpen om nog wat meer cassettes aan de man te brengen.
Sinds (ik noem er voor de vuist weg maar een paar) From Dusk Till Dawn (1996) en de Marvelklassiekers Blade (1998) en Underworld (2003) weten we dat er ook in Noord-Amerika bloedzuigende ondoden kunnen ronddolen. Bat Magic brengt de vampiers echter niet naar een Mexicaanse toplessbar en laat ze al evenmin rondhollen in lederen pakjes. Nee, Feast of Blood lijkt het vooral in Europa te zoeken, zowel thematisch als muzikaal. Qua omkadering van het muzikale werk worden dan weer alle clichés bovengehaald, wat vooral zichtbaar is op het eenvoudig gehouden hoesje (werk van Obsidian Pantheon, ik geef het even mee voor de volledigheid), in de nogal ordinaire gotische letters van het bandlogo (ook het akelige handje is er maar onbeholpen opgeplakt als je het mij vraagt) en bij de over-the-top namen van de bandleden (de continentgenoten van Blasphemy zijn er niets tegen). Het lijkt me ook niet bedoeld als persiflage, want deze mensen nemen het wel heel serieus: de EP werd bijvoorbeeld opgenomen “in een kasteel, onder de bloedmaan van het jaar 2016”. Toewijding, zo noem ik dat.
Ik ben verre van een expert inzake lay-out en digitale esthetiek, maar zo’n vuilgeel hoesje met schreeuwerige letters en de nogal evidente combinatie van een kasteel, een bloedmaan en vleermuizen, nee, dat is niet bepaald uitnodigend. Het oogt allesbehalve professioneel, maar ja, dat heb je wel meer bij blackmetal-EPs natuurlijk. Wat uit de speakers komt daarentegen… Dat is wél meer dan welkom!
Waar het origineel bestond uit één nummer van over de twintig minuten (Feast of Blood), werd het ter gelegenheid van de heruitgave opgesplitst in kleinere stukjes. De Intro, volledig op akoestische gitaar, lijkt de start van een romantische ballade in een gondel op één van de Venetiaanse kanalen… Alleszins een onverwachte opener.
Blood Pact of Ordo Vampyr wervelt tussen lo-fi black, black n’ roll en oldschool black metal. De eerste helft van het nummer klinkt verfrissend spontaan, met een organische, dynamische flow die heerlijk herkenbaar (want gerijpt op oude Scandinavische vaten) en levendig klinkt. Het tempo gaat met mondjesmaat omhoog en culmineert in een zwartgeblakerde rock n’ roll-jamsessie waar je niet bepaald stil bij kan blijven zitten. De instrumenten worden niet echt geholpen door de metalige, schurende productie, maar dat kan de pret niet drukken. De show wordt vooral gestolen door de scherpe vocalen van Vespertine Screech: de teksten worden uitgeschreeuwd en uitgespogen, geaccentueerd door vrij veel echo. De woede is tastbaar. Het klinkt dusdanig opruiend dat zijn stem de muziek een punkachtig tintje meegeeft. Ik hoor halverwege een nogal rudimentaire bewerking van Chopins Marche funèbre (maar het kan ook helemaal niet de bedoeling zijn). Een kort rustmomentje, waarna enkele scheurende dissonanten (Rebel Extravaganza iemand?) het turbulente, chaotische tweede bedrijf inzet. Het is smerig, het is rauw, het is spinnijdig, het is heerlijk.
De korte Marche funèbre-adaptatie blijkt een rode draad te zijn, want Solis Mors opent met een krakerige, overstuurde versie daarvan. Het contrast tussen deze sleperige intro en de over-the-top black n’ roll/blackpunktrein die daar op volgt is immens. Vespertine Screech heeft zijn boze geroep achtergelaten bij het vorige nummer en stelt op Solis Mors zijn bij momenten bijzonder extreme blackmetalkrijs tentoon. De woorden “jamsessie” en “chaotisch” had ik al eens gebruikt, maar hier wordt dit werkelijk ten top gedreven. Het nummer gaat overal en nergens heen, de cimbalen worden geteisterd dat het een lieve lust is, de gitaren worden aan een rotvaart aan flarden gereten en dat vindt Vespertine Screech duidelijk heel erg grappig (doch op demonische wijze uiteraard). Dit is eigenlijk wel genieten, want het klinkt allemaal net niet te netjes, maar ook niet alsof het in iemands garage is opgenomen. U weet wel wat ik bedoel. Net het juiste evenwicht qua productie dus, en de meeste instrumenten (de bas is minder hoorbaar vind ik) krijgen ook de aandacht die ze verdienen. Er wordt af en toe wel eens gewisseld van ritme en riff, maar deze hogesnelheidstrein blijft toch grotendeels dezelfde sporen volgen. Het is een rit waar je als doorwinterde blackmetalliefhebber zonder verpinken op mag springen. Precies op minuut vijf (5:00) bereiken we dan eindelijk de mid-tempo, melodische eindhalte. Het hoefde nog niet, want we waren van de reis aan het genieten, maar het is altijd leuk om uit te stappen en iets nieuws te ontdekken. De melodie blijft lang hangen en de sfeershift is hier meer dan geslaagd. Door de fade-out krijg je een gevoel van oneindigheid. Het leven van een vampier.
Van de dood naar het (dode?) lichaam: Solis Corpis. Van de drie (volwaardige) nummers op deze EP is dit bij uitstek het meest traditionele, ondanks de woeste uithalen van Vespertine Screech, die weer wat meer vergelijkbaar zijn met die op Blood Pact of Ordo Vampyr. Het rock/punkgehalte is hier minimaal, de black metal is zuiverder. En die black metal, die is scherp, agressief, pijlsnel en steenhard, maar ook opvallend melodisch. De riffs zijn echter niet bijster origineel, maar werken wel. Voor het eerst krijgen de synths hier een prominente rol als melodiedragend instrument. De drums zijn duidelijk niet het favoriete instrument van Bat Magic, want die worden voor de zoveelste keer zwaar mishandeld. Dit zal drumvellen gekost hebben…
Iets over halfweg het nummer verandert het volledig van sfeer: zwoel, ceremonieel (voornamelijk door toevoeging van orgelklanken) en contemplatief. De gitaren krijgen hier alle vrijheid om een indrukwekkende, lang uitgesponnen solo ten berde te geven, die ergens uit de jaren zeventig lijkt te zijn opgediept. Deze onverwachte virtuositeit betekent tegelijkertijd het einde van dit vreemde, maar zeker niet onaardige werkstuk. Bat Magic heeft duidelijk heel wat talent in huis en dus is het uitkijken naar wat de tweede EP, Ritualia Festum in Ichor Noster, brengt. Deze is verschenen in april, maar hebben we hier bij de redactie nog niet mogen ontvangen.
Label:
Babylon Doom Cult Records, 2022
Tracklisting:
- Intro
- Blood Pact of Ordo Vampyr
- Solis Mors
- Solis Corpis
Line-up:
- Vespertine Screech – Echolocatory Incantations (Stem)
- The Haunted Strigoi of Night – 6-Garroted Hell-Axe (Gitaar)
- The Ghastly Vrykolak – Possessed Cithern (Gitaar)
- He Who Drinks the Blood of Sleeping Babies – Ivory Merchant and Dealer (Keyboards)
- The Mighty Winged Necromancer – Cave Rumblings (Basgitaar)
- The Impaler – Twin Stakes (Drums)
Links: