Baron, het is toch een bijzondere naam voor een (doom)deathmetalband. Misschien is hij gekozen omdat hij wat klinkt als ‘Barren’ maar er al tig bands met die naam bestaan? Of probeert men aan te haken bij de statige en plechtmatige mystiek die aan de adel kleeft? De oud-schoolse songtitels op Beneath The Blazing Abyss lijken dat laatste toch wat tegen te spreken… Het zijn zo maar wat overdenkingen op een wat troosteloze zondagochtend na Koningsdag. Wat er ook van zij, het Finse Baron komt na twee in eigen beheer uitgebrachte EP’s nu eindelijk met zijn debuutalbum. Het was Transcending Obscurity Records dat daarvoor een contract voorlegde waarvoor de band de adellijke neus niet ophaalde.
Het is ook dat label dat ons een aantal namen geeft om de muziek nader in een doosje te doen. De verwijzing naar Deicide horen we niet helemaal. Die band is veel rechtlijniger. Dat wordt al duidelijk als we alleen maar naar de duur van de songs kijken. Op Beneath The Blazing Abyss staan er maar liefst twee van meer dan negen minuten. Die ga je op Banished By Sin echt niet vinden hoor. De Finse melancholie horen we wel en dat maakt dat de verwijzing naar vroege Amorphis (let wel, nog van voor Tales From The Thousand Lakes) wel op zijn plek valt. Goed genoeg ‘namedropping’ (naamvallen lijkt me niet de juiste vertaling) voor nu. Laten we eens wat dieper in het geluid duiken van wat het label “one of the most promising bands from that part of the world” noemt. Kijk, daar houd ik van: eerst een beetje zwaar aanzetten om vervolgens – geschrokken van je eigen stoer doen – het snel wat af te zwakken, in dit geval door er een regio van onbepaalde grootte aan toe te voegen.
Goed, lange songs dus – er staan er ook twee van elk nog geen vijf minuten op, maar die lijken in elkaar over te lopen – en daarbij is natuurlijk altijd de vraag of zij de aandacht een beetje vasthouden. Nou “no worries”! Baron houdt de teugels van attentie strak aangetrokken door overtuigende vocalen, prima spel en vooral door binnen de songs afwisselend te spelen met vermorzelend zware doom en ziedend voortrazende death. Opener Primordial Possession – ook een slordige zeven minuten – is daar direct een prima voorbeeld van. Een loodzware riff probeert je hersenschors tot pulp te dreunen, waarna een woeste versnelling de rest doet en haar wreed aan flarden scheurt. Wanneer de band vervolgens wat gas terugneemt, horen we sterk uitgedachte melodieuze thema’s die zeker aan eerder genoemde hersenschors zouden blijven plakken, zou je die nog hebben. Meest opvallend daarbij zijn de hoge uithalen van de gitaren. Ik noem ze voor het gemak even Machine Head-piepjes. Iedereen die bekend is met het debuut van die band weet wat ik bedoel. En net wanneer je lekker zit te grooven op dit wat modernere geluid, schakelt Baron een onmetelijk aantal tandjes bij, aldus te kennen gevend dat men niet terugschrikt voor de grindcore van oude Napalm Death en “part of the world”-genoten Nasum. Afsluiten doet men met een verslavend, alles vermalend gitaarthema boven een dikke laag donderende drums. Met een speeksel spuwend “Rotten to the core” zet zanger Tommi nog even drie uitroeptekens aan het einde van deze song. Machtig!
U leest het al: Baron schildert van een breed palet aan stijlen en invloeden. De modernere daarvan (de eerder genoemde piepjes, maar ook wat toetsenwerk her en der) zullen eenkennige liefhebbers van de oude school af en toe wat opschrikken, maar ook zij zullen moeiteloos bij de speakers gehouden worden door de opeenvolging van pakkende riffs in de oude Engelse stijl. Ik wilde eigenlijk geen namen meer noemen, maar vooruit. Denk aan het lompe van Benediction op het geweldige Dark Is The Season. Het totaalgeluid blijft dan ook stevig geworteld in de rijke geschiedenis van death metal. De vocale aanpak van Tommi en zijn maat Jerry (achtergrondvocalen) trouwens grotendeels ook. In de basis horen we een huigverscheurend zware grunt, waarbij fanatieke screams en bij tijd en wijle wat hardcoreroepen (in het uit de klauwen gierende Infernal Atonment bijvoorbeeld) voor de nodige afwisseling zorgen.
Beneath The Blazing Abyss is een episch en meeslepend album waar je echt even voor moet gaan zitten. Met meer dan eens een knikje naar het verleden (ik had Edge Of Sanity nog niet genoemd geloof ik) is het een wel heel overtuigend debuut voor een brede groep van deathmetalfans. Zeker checken als je daartoe behoort.
Score:
87/100
Label:
Transcending Obscurity Records, 2024
Tracklisting:
- Primordial Possession
- Infernal Atonement
- At The Dawn Of Damnation
- Incinerated Evil
- Bound To The Funeral Pyres
- Hands Of Sin…
- …Swallowed By Fires Beneath
Line-up:
- Tommi Astala – Vocalen, gitaar
- Jerry Tamminen – Gitaar, vocalen, programmering
- Teemu Karell – Gitaar
- Toni Nisukangas – Basgitaar
- Juuso Hämäläinen – Drums
Links: