We gaan terug naar het jaar 2008. Het jaar waarin Azaghal zijn zevende album Omega ten gehore brengt. Deze Finse blackmetalband kunnen we gerust in één adem noemen met Horna, Behexen en Impaled Nazarene. Stuk voor stuk bands die het Finse geluid laten horen: namelijk compromisloze, agressieve blackmetal, veelal ontdaan van tierlantijntjes of overdreven opsmuk. Wat we zien is wat we krijgen en dat is pure, onversneden demonische black metal.
Elk van de genoemde bands heeft wel zijn eigen stilistische kenmerken. Zo ook Azaghal, waar keyboardtoetsen vlotjes in de muzikale chaos worden verweven. Iets wat niet altijd vanzelfsprekend is als het gaat om dit soort rauwe black metal. De Finnen komen er in ieder geval prima mee weg, zeker als we ook de recensies van Omega teruglezen. Maar waarom dan nu in 2023 een heruitgave van deze schijf? De vuige geluidskwaliteit is toch ontegenzeggelijk verbonden met het imago van deze op het eerste gehoor barbaarse herrie? Bovendien komt Azaghal op korte termijn met een geheel nieuw album. Misschien is de reden gelegen aan het feit dat enkel de heer Narqath tot de bandbezetting behoorde in 2008? Ondanks dat we zeer benieuwd zijn naar deze heruitgave, hopen we maar dat Omega niet al te glad is geplooid en gestreken.
De ruis is er in ieder geval voor een groot gedeelte uit, maar we krijgen evengoed openingsnummer Taman Maailman Prinssi vol op de bakkes. Toen dit album uitkwam vielen de eerste nummers direct als een baksteen op lege maag. Zonder enige waarschuwing of intro beginnen de heren te spelen, alsof ze door de duivel hoogstpersoonlijk worden gejureerd. De toon is gezet, ook op deze heruitgave ontkomen we niet aan het feit dat deze opener als grof, gewelddadig en in de beginfase als ietwat monotoon kan worden aangehoord. Schijn bedriegt echter, want als we goed luisteren is er wel degelijk melodie hoorbaar. De knoppen hebben er nu voor gezorgd dat dit wat helderder naar voren komt in vergelijking met het origineel. De verschillen zijn niet al te groot waardoor het old-school gevoel zonder enige twijfel behouden blijft. Met andere woorden: zo worden ze heden ten dage niet meer gemaakt. Voor de lezers die nog nooit van Azaghal gehoord hebben, plaats ik hier het originele album nog even.
Er zijn wel een aantal verschillen tussen het origineel en deze heruitgave. Zo zien we dat de lengte van de nummers ten opzichte van elkaar verschilt. Voor mij als geoefende luisteraar is het evengoed heel lastig om te beoordelen of bijvoorbeeld die vijftien seconden tijdens Taman Maailman Prinssi langer nu iets extra’s oplevert. Het kan zijn dat het geheel net iets beter is uitgebalanceerd, maar dat kunnen we er onmogelijk op het eerste gehoor uithalen. Hetzelfde gaat op voor de nummers die iets korter duren overigens. De opbouw en het einde van de nummers klinken in ieder geval identiek. Terwijl de totale duur ook exact 45 minuten is gebleven. Het kan niet anders dan dat de geluidskwaliteit ook verschilt, zoals al eerder aangehaald. Waarom zouden we anders naar deze heruitgave luisteren?
Niet dat we ineens een nieuwe revelatie voor onze kiezen krijgen als het gaat om deze heruitgave, maar we vinden het wel fijn dat met name de melodische elementen net iets beter hoorbaar zijn. Met de “modernere” geluidsafstelling van deze eigenlijk niet zo nieuwe schijf hoeven we echter niet bang te zijn dat de rauwheid verloren gaat. Daarvoor is de muziek zelf verantwoordelijk. Hier heeft geen enkele ontplooiing vat op en dat is goed begrepen. En ook de invloed van de huidige bandbezetting maakt geen verschil. Zelfs vocalist Thirteen klinkt ongeveer zoals op het origineel vocalist Varjoherra klonk. Van een viermansbezetting die hier ook als zodanig wordt afgebeeld is nu nog een drietal binnen de huidige bezetting van Azaghal over. De heer JL Nokturnal ontbreekt als we het bekende metalarchief hierop naslaan. De promo rept daar dan met geen woord over.
Over de muziek zelf gesproken, zwarte parels als Kuolonkaarme, Kuolemankullti en Quetzalcoatl blijven niet te versmaden. Dat was in 2008 al zo en nu nog steeds. Of het direct meerwaarde heeft om deze heruitgave aan te schaffen is in de meeste, zo niet alle gevallen een persoonlijke overweging. Wij kunnen echter wel stellen dat deze heruitgave aanbevelingswaardig is, al is het maar om de fijne melodieën net wat beter te kunnen onderscheiden. De puristen die vinden dat het origineel zo moet blijven omwille van een bepaald sentiment schuiven deze gerust terzijde.
Label:
Moribund Records, 2023
Tracklisting:
1. Taman Maailman Prinssi
2. Pirun Verta
3. Quetzalcoatl
4. Kuolonkaarme
5. Vihani Raivoavina Valtamerina
6. Maailman Viimeinen Yo
7. Kuolemankullti
8. Tuhkaan Kirjoitettu
9. Kaikkinakevan Silman Alla
Line-up:
- Narqath – Gitaren, Bas, Keyboards, Vocalen
- Lima – Drums
- Thirteen – Vocalen
Links: