Avatar – Hunter Gatherer

Geschreven door op 08-08-2020 om 23:55.

Exact een jaar – nou, vooruit het scheelt een paar dagen – nadat Avatar voor de eerste maal een headlinershow speelde op een groot festival, brengt het muzikale circus zijn achtste studio-album uit. De headlinerpositie was wat mij betreft meer dan verdiend. Zij kwam immers voort uit een combinatie van jarenlang hard werken, pakkende songs, goed uitgedachte en uitgewerkte concepten (een troon die met fietstrappers omhoog gedraaid wordt!), goede muzikanten en een charismatische frontman. En toch begon er de laatste jaren her en der wat te knagen. Had de melodie niet te veel de overhand? Of zoals onze redacteur zich in het verslag van voornoemd headlineroptreden afvroeg: waar is het gevaar?

Ik ga er niet vanuit dat een band die zo goed weet welke kant hij op wil zich ook maar iets aantrekt van dit soort geluiden, maar het moet gezegd worden: met het vooruitgeschoven Silence In The Age Of Apes, God Of Sick Dreams en When All But Force Has Failed staan er een paar nijdige hakkers op de plaat. Ook is het ietwat komische concept van de koning overboord gegooid en vervangen door een donkerder thema. Toch hoef je je geenszins te verwachten aan een eendimensionale melodeathplaat. Hunter Gatherer staat bol van de afwisseling waarbij de manische schizofrenie van het karakter dat Eckerström op het podium neerzet in de muziek lijkt te zijn uitgewerkt. We zullen het wat nader duiden.

Silence In The Age Of Apes is de ziedende opener waar de gitaristen al tremolo pickend over de gitaarhals rennen en zanger gruntend een openingsstatement van jewelste geeft. Nergens zien we hier de vrolijke spreekstalmeester die ons warm welkom heet. Hier is de maniak aan het woord. Met Colossus volgt een gemakkelijker Rammstein-stamper die ook in de zang wat aan de Duitse band doet denken totdat sirenegwijs de hoogte wordt gezocht. Waar het refrein een eenvoudig gescandeerd ‘Colossus arise’ is, zijn het de hypnotiserende zang in de brug en het soulvolle gitaarwerk die het nummer boven het maaiveld uittrekken. Avatar lijkt het allemaal fluitend te doen, letterlijk zelfs in de totaal geschifte derde track A Secret Door. Een rustig door Corey Taylor (u kent hem wel: Slipknot, Stone Sour) gefloten ‘niets aan de hand, het is zondag en de zon schijnt-deuntje’ verandert zonder enige aankondiging in een allesverterende punkpuberende woede-uitbarsting die net zo gemakkelijk weer verdwijnt in epische gangvocalen. Het is tegelijkertijd liefde op het eerste gehoor als even wennen.

Het intrigerend getitelde God of Sick Dreams is iets rechtlijniger, maar er gebeurt nog steeds meer dan in een jaargang van een gemiddelde soapserie. De song begint zijn leven als thrashy kuitenbijter met stevig kletterende drums, waarover Eckerström zijn flexibele stem optimaal inzet. Ritmische corevocalen, een kleine verstopte grunt en ICS Vortex-melodieus, het komt allemaal op heel natuurlijke wijze langs. Na de break met lekkere Metallica-midtempo-riff zetten de uitblinkende gitaristen met een melodieuze dubbele lead de puntjes op de spreekwoordelijke ‘i’. Live (u weet wel: in de hopelijk niet al te verre toekomst) kan deze song het wel eens lekker gaan doen, ook al omdat het refrein uitnodigt tot hard meezingen.

Meezingen kan misschien nog wel meer bij de volbloed heavymetalsong Scream Until You Waje waarin het refrein zelfs aan power metal raakt. Mooie gelegenheid voor een old school heavymetalsolo, zegt u? Dat vond de band ook en deze vliegen de luisteraar dan ook om de oren. Toch wordt hier de van de band gekende gekte wat gemist. Iets dat zeker niet gezegd kan worden van Child. Het is de folky vrolijke kermistrack met beukend zware breaks waarvan je hoopte dat hij zou komen. Een lekker jazzy baspartij laat overigens nog even horen dat er onder het oppervlak nog net even meer gebeurt dan de soms wat gladde zeespiegel (de overigens goed klinkende productie komt van Jay Ruston die ook Slipknot deed) doet vermoeden. Jazeker, Child is één van de hoogtepunten van het album waarin alle zaken waar Avatar bekend om staat (melodie verscheurd door heavy passages en gekte) ultiem bijeen komen.

Als je om Justice roept, dan doe je dat boos en de song gaat dan ook spinnijdig gegrunt uit de startblokken. Het refrein is eerder triomfantelijk te noemen en deed ons zelfs aan het Eurovisiesongfestival denken. Misschien niet direct een aanbeveling, maar het zal live zeker uit volle borst meegezongen worden. Nee, doe mij dan maar die bijna gerapte grunts en (vooral) die smaakvolle gitaarsolo. Als we al van een kleine dip kunnen spreken wordt deze voor mij nog even doorgetrokken met Gun. Misschien wat controversieel, want er zullen fans zijn die de pianoballade – vol pathos gezongen en vermoedelijk het meest emotionele dat de band ooit bracht – het mooiste vinden dat de band ooit maakte. Ik kan me echter niet aan de indruk onttrekken dat Eckerström (te) vaak tegen de grenzen van zijn bereik aan zingt. Goed, ‘let’s agree to disagree’ dan maar!

When All But Force Has Failed is niet zomaar een titel. Hij lijkt namelijk net zo goed te zien op de muziek: een thrasher van het zuiverste Bay Area-water. Rappe Exodus-riffjes en zelfs een heuse, maar korte drumsolo worden toegediend. Bam, we zijn er weer mensen! De wringende openingsriff van afsluiter Wormhole lijkt een verwijzing naar Into The Void en is daarmee eveneens een voorbode van wat we gaan horen: een slepende Sabbath-iaanse track met heftig drumwerk en spacey leads en zo voegt Avatar nog maar eens een (aangrijpend!) kunstje toe aan zijn toch al uitgebreide arsenaal.

Hunter Gatherer was bij de eerste luisterbeurten voor mij niet de pakkende plaat waarmee Avatar zijn grote live-reputatie keihard gaat verzilveren. De nieuwe van Avatar blijkt echter een heuse groeiplaat met meer dan genoeg ‘body’. Dat mijn favoriete track van dag tot dag verschilt (vandaag toevallig even Wormhole) zegt wat dat betreft ook wel iets. Ja, Hunter Gatherer is een uiterst gevarieerd, modern metalalbum dat voldoende kwaliteiten heeft om nog wat twijfelende metalen fans over de streep te trekken.

Score:

84/100

Label:

Century Media, 2020

Tracklisting:

  1. Silence In The Age Of Apes
  2. Colossus
  3. A Secret Door
  4. God Of Sick Dreams
  5. Scream Until You Wake
  6. Child
  7. Justice
  8. Gun
  9. When All But Force Has Failed
  10. Wormhole

Line-up:

  • Johannes Eckerström – Vocalen
  • Jonas Jarlsby – Gitaar
  • Tim Öhrström – Gitaar
  • Henrik Sandelin – Basgitaar
  • John Alfredsson – Drums

Links: