Jawel hoor, Avatar flikt het weer. Voor de tweede plaat op een rij gooit de Zweedse formatie hoge ogen in de categorie lelijkste albumcover van het jaar. Voor een band als Avatar, waarbij het esthetische element een groot deel van het succes uitmaakt, hebben ze een onwijs slechte smaak als het op albumhoezen aankomt. Je wordt er gewoon naar van als je er te lang naar kijk. Maar ergens past het ook weer goed bij Avatar. Onverwachte dingen, ontwikkelen, juist het tegenovergestelde doen, complete waanzin. Ook dat maakt Avatar zo ontzettend goed. Trek de stoute schoenen aan en oefen je beste danspasjes. Dit is Dance Devil Dance.
Om dit album goed te begrijpen, moeten we eerst even weten waar Avatar vandaan komt. Ja, uit Gotenburg hoor ik jullie al denken. Neen, ik bedoel muzikaal gezien, al heeft die Zweedse stad er verdacht veel mee te maken. De eerste drie albums passen in goede Gotenburg-traditie, ook wel de Zweedse melodeath. Weinig onderscheidend ten opzichte van hun landgenoten, hoewel we op het derde album Avatar (2008) wel voor het eerst echt kennismaken met de heldere vocalen van Johannes Eckerström. Het vierde album, Black Waltz, is een zogenaamde doorbraak voor Avatar. De clown Eckerström doet zijn intrede en hier wordt de muzikale basis gelegd voor het huidige succes. De muziek neemt een meer industrieel geluid aan en ook de structuren zijn beter uitgedacht, met vaak veel ruimte voor grootse refreinen. Dezelfde formule wordt doorgezet op de succesvolle opvolger Hail the Apocalypse. Kat in het bakkie zou je zeggen. Nou, niet voor Avatar. Na het wisselend ontvangen conceptalbum Feathers and Flesh (overigens een zeer ambitieus project) gooit de band het weer over een andere boeg en nodigt ons uit in het koninkrijk Avatar. Hier zijn Eckerström en zijn bende circusklanten op hun best. De muziek toont af en toe de meer melodieuze kant, maar vooral live maken de heren grootse indruk.
Wat volgt is een steeds groter wordende schare Avatarians (is dat een woord, nou nu wel) en de wereld ligt aan de Zweedse voeten. Wat doe je dan? De meeste bands brengen een album dat past bij een groter publiek en een plek bovenaan de festivalposter. Ook wel: ze worden soft(er). Gelukkig is Avatar volledig zichzelf en doen ze niet mee aan deze gang van zaken. Het speelse karakter van Avatar Country maakt plaats voor de donkere toekomstvisie van Hunter Gatherer en toont (naast de inmiddels bekende elementen) flinke muzikale spierballentaal. Deze heel lange introductie was niets anders dan een uiteenzetting om duidelijk te maken dat het alle kanten op kan gaan met dit nieuwe album Dance Devil Dance. Zonder langer oponthoud zullen we de muziek dan maar eens induiken. Oké, eerst nog even een welkome onderbreking met onderstaande video.
Met een titel als On the Beach verwacht je wellicht een lekker relaxte zomerhit. Blijkbaar stormt het aan de kust, aangezien de rollende gitaren er flink op losbeuken. Het refrein is vervolgens een luchtige meezinger met funky gitaren, die er halverwege nog een lekker bluesy karakter aan meegeven. Ook dat is weer van korte duur als de thrashy solo overgaat in tremolopickende razernij. Dit nummer is dan ook een mooi voorbeeld van hoe ver Avatar als band is gekomen. Diverse stijlen worden moeiteloos gecombineerd en allemaal met verve uitgevoerd. Do You Feel in Control is juist een rechtlijnige beuker en is met zijn groovy gitaarpartijen eerder een tegenpool te noemen, waar de hakkende drums en diepe grunts het speelveld bepalen.
‘’Pa, padapapa, papa padaaaaa!’’ Met Gonna Wanna Riot vinden we voor de eerste keer de komische kant van Avatar, met een nummer over iemand met een missende hand. Hoe kan het ook anders dan dat we hier met een flink dosis punk te maken hebben. Een relatief simpele plaat, maar ook hier blijkt er altijd wel iets interessants te gebeuren. De gehoopte uitbarsting volgt, tezamen met wederom sterk melodisch gitaarwerk. Zo blijf je toch op het puntje van je stoel zitten. Krijg je hier zin van om te gaan rellen? Dat niet, maar een moshpit zou er wel ingaan inmiddels.
Dat lijkt Avatar zich ook te realiseren, aangezien Train weer uit een heel ander vaatje tapt. Op Hunter Gatherer experimenteerde Avatar met Gun al met een heuse ballade. Nu krijgen we echter een bluesy singer-songwriterachtige plaat, die wat doet denken aan heerschappen als Leonard Cohen of Nick Cave. Uiteraard totdat de grunts het rustige hoorspel flink opschudden. Afsluiter Violence No Matter What geeft nog een smakelijk toetje, waarbij de samenwerking met Lzzy Hale (bekend van Halestorm) best lekker uitpakt.
Als er iets is dat Avatar met dit nieuwe album bewijst, is het dat de band niet voor één gat te vangen is. De band blijft zichzelf ontwikkelen en nieuwe zijwegen ontdekken, waarbij het verleden niet uit het oog wordt verloren. Zo komt de band ook tijdens zijn negende studio-album weer lekker stevig uit de hoek. Tegelijk wordt nog maar eens duidelijk dat deze Zweden weten hoe je een pakkend stel nummers moet schrijven en om dit tot een boeiend album te vormen. Nu alleen nog een vette albumhoes maken.
Score:
82/100
Label:
Black Waltz Records, 2023
Tracklisting:
- Dance Devil Dance
- Chimp Mosh Pit
- Valley of Disease
- On the Beach
- Do You Feel in Control
- Gotta Wanna Riot
- The Dirt I’m Buried In
- Clouds Dipped in Chrome
- Hazmat Suit
- Train
- Violence No Matter What
Line-up:
- Johannes Eckerström – Zang
- Jonas Jarlsby – Gitaar
- Tim Öhrström – Gitaar
- Henrik Sandelin – Basgitaar
- John Alfredsson – Drums
Links: