Asphodèle – Jours Pâles

Geschreven door op 19-02-2020 om 20:02.

Les Acteurs de l’Ombre is een label dat verrast met avant-gardistische kwaliteit. Heel wat subtoppers in het genre brengen via dat label een interessant album uit. Pensées Nocturnes is bijvoorbeeld zo’n band. Het label specialiseert zich in de wat eigenzinnige blackmetalvarianten. Asphodèle past in het rijtje. Melodische black metal of dark metal mag het heten. Nu ben ik een uitgesproken liefhebber van wijlen Anorexia Nervosa. Het was  een mooie ontdekking dat Stefan Bayle voor deze band het stof van zijn gitaar veegde. Het artwork is beeldig, met een treurig weerspiegelend stadsaanzicht.

Jours Pâles is een debuut van deze band die sinds 2019 bestaat. Voor onze Nederlandse lezers die het Frans niet machtig zijn: Jours Pâles betekent letterlijk ‘bleke dagen’. ‘Bleek’ is hier vooral melancholisch bedoeld. Het album heeft een kalme tristesse over zich, en het verdriet klinkt door in de speelwijze. Het balanceert op het randje van nonchalance, maar passeert die grens nooit. Daar bedoel ik mee dat de riffs soms klinken alsof ze in totale gelatenheid zijn ingespeeld en de vrij monotone vocalen zingen wat er gezongen moet worden, terwijl het huilen nader staat dan het lachen. Maar zoals gezegd, dat is in dit geval positief bedoeld.

Een piano-intro wordt opgepakt door een zelfverzekerde drumbeat. Candide is een intro en introduceert de plaat op toepasselijke wijze. De toon is gezet. Cleane vrouwelijke vocalen vergezellen de tremolopicks, waarna de heer de cleane vocalen ook uitprobeert. Hij kan ook steviger vocaliseren, wat hij in de volgende brug laat horen. De afwisseling tussen de cleane gothicsound en distortion op de gitaar is passend en laat horen dat dit intelligent in elkaar zit. Geen easy listening hier. Op het nummer Jours pâles komt een passage voorbij waarin gesnikt wordt. Het is niet vaak dat een huilbui serieus overkomt, maar hier is het geloofwaardig. De grunts zijn belegen en geforceerd en dus niet altijd even sterk. Ze passen niet zo bij de muziek. De melancholie klinkt er niet erg in door, maar de masculiniteit is dan weer niet in de muziek terug te vinden. De combinatie met de mannelijke grunts is daardoor op Gueules crasses te bepalend voor de sfeer en doet af aan de oprechte melancholie. Muzikaal blijft het sterk met krachtig drumwerk en solide baslijnen, waarop de melodieuze gitaar mag blijven leiden. De vrouwelijke vocalen doen gek genoeg denken aan de psychedelische band La Femme (Check Psycho Tropical Berlin eens als je durft). Mogelijk heeft de Franse taal ook een effect gehad op die vergelijking. Het tempo is gelijkaardig op deze release, en dat tempo ligt laag of op mid-tempo.

Op Jours Pâles staat een verzameling melancholische songs. Sterk gitaarwerk en mooie vrouwelijke vocalen zijn de pluspunten op deze uitgave. De zelfverzekerde drums dragen bij aan het positieve eindresultaat. Je zal je niet veel herinneren van deze release, maar dat maakt de muzikaliteit er niet minder om. De afwisseling is zeker aanwezig, maar de dynamische opbouw maakt dat de plaat wat gelijkmatig overkomt. Nu is het als een verzameling goede nummers op een album, terwijl verder alles zich leent voor een uitgesproken en opbouwende verhaallijn op het album als geheel. Het andere reeds aangestipte punt zijn de niet altijd even sterke mannelijke grunts, die in een opbouwende aanpak mogelijk beter tot hun recht hadden kunnen komen. Dat zijn mijn twee centen. Voor de rest is Jours Pâles een veelbelovend debuut.

Score:

79/100

Label:

Les Acteurs de l'Ombre, 2019

Tracklisting:

1. Candide
2. De brèves étreintes nocturnes
3. Jours pâles
4. Gueules crasses
5. Nitide
6. Refuge
7. Réminiscences
8. Décembre

Line-up:

  • Christian Larsson – Basgitaar
  • Wilheim – Drums
  • Stéphane Bayle – Gitaar
  • Audrey Sylvain – Vocalen
  • Spellbound – Vocalen, piano

Links: