Askara – Lights Of Night

Geschreven door op 26-05-2022 om 18:50.

Elk team is zo sterk als zijn zwakste speler. Dat geldt voor sport maar aangezien een band ook een team van spelers is, kun je dit gezegde ook in de muziek toepassen. En ik denk dat ik deze recensie ook het beste aan de hand hiervan kan beschrijven.  

Het Zwitserse Askara brengt met Lights Of Night zijn tweede album uit. Een plaat die zes jaar na het debuut Horizon Of Hope verschijnt. Muzikaal is er in die zes jaar niet veel veranderd. Hetzelfde kwartet maakt nog steeds dark metal, wat in dit geval wil zeggen dat het te heftig moet zijn voor gothic, maar niet ruig genoeg voor symfonische death of black. Strikt genomen klopt dat wel, maar ik vind het nog steeds het meest dicht tegen gothic aan schurken, met een dosis progressieve heavy metal door de fondue heen geroerd. Een stijl die ik normaal gesproken heel erg kan waarderen. 

Nu ze in een groep zijn ingedeeld kunnen we de opstelling bespreken. Op dit album staat drummer Raphael in de basis (maar op het moment van schrijven heeft deze Askara reeds verlaten en is vervangen door Emanuel Strebel). Helemaal niks mis mee, een solide speler. Zijn spel legt een sterk fundament, daar kan de rest prima op bouwen.

Dan is er de vedette van het team: zangeres en pianiste Miril. Een prachtige stem en mooi toetsenwerk. Met haar zang kan ze gemakkelijk meespelen op het hoogste niveau! Maar dan gaat het, om in Zwitserse stijl te blijven, hard bergafwaarts. Gitarist Benjamin kan best wel spelen, maar waarom hij dat doet over de meest belabberde versterker ter wereld is mij een raadsel. Het klinkt als een goedkoop prutsding waarvan de knoppen die er nog opzitten, expres de verkeerde kant zijn opgedraaid.

Maar dan zijn we er nog niet. Als laatste is er bassist Elia. Op zijn instrument doet hij niks verkeerd. Hij legt een goede brug tussen het drum-, gitaar- en toetsenwerk. Maar zo gauw hij zijn strot lostrekt, gaat het mis. Hij doet een poging tot een lage, gutturale grunt. Als je een beginnende brutal deathmetalzanger bent en de zoon van de slager op de hoek kan zo’n stem opzetten, dan kom je er als band nog wel even mee weg. Maar ook dán zou ik vast rond gaan kijken voor een vervanger. Wanneer hij begint wordt dit album voor mij niet om aan te horen. En helaas “zingt” hij net zoveel als Miril.

Bij een team hoort ook nog een trainer/coach en bij een band zijn dit de personen achter de knoppen. Maar ook zij laten in dit geval grote steken vallen. Ze slagen er niet in om het samen als een band te laten klinken. Soms kun je nog zeggen dat een productie ‘open’ of ‘transparant’ klinkt. Maar dit is gewoon kaal… Zwitserse gatenkaas… 

Toch heeft Lights Of Night wel zijn momenten. Bijvoorbeeld de ballads Hibernation en Seven Years zijn erg mooi, want raad eens wie hier niet te horen zijn? En in de andere nummers zitten her en der ook prachtige passages verstopt. Dus ze weten echt wel hoe ze muziek moeten maken. Ik heb ter vergelijking ook geluisterd naar het eerste album Horizon Of Hope en qua productie is deze een stuk beter, zeker het gitaargeluid. Daar kreeg ik zelfs bij sommige passages een Savatage-gevoel! Maar ook daar gromt Elia alles wat mooi is kapot, wat dus betekent dat ze dit helaas met opzet doen.  

Kortom, er zit zeker potentie in deze band maar ik denk dat, willen ze vooruitkomen en groeien, ze wat grote veranderingen moeten gaan doorvoeren. Want als ik zie welke lijn ze nu volgen dan zie ik weinig hoop en licht aan de nachtelijke horizon… 

Score:

43/100

Label:

Fastball Music, 2022

Tracklisting:

  1. The Birth Of A Star
  2. Nocturne Of Cold Mystery
  3. Through Fire
  4. By God
  5. To Ailsa Rock
  6. Reprise: Harbour Lights
  7. Hibernation
  8. Dark Night Of The Soul Pt. I
  9. Seven Years
  10. Viator
  11. The King’s Song

Line-up:

  • Miril Schmidt – Zang, piano
  • Elia Schmidt – Bas, grunts, achtergrondzang
  • Benjamin Wiesli – Gitaar, achtergrondzang
  • Raphael Gruenig – Drums

Links: