Ashtar is de creatuur van de Zwitserse Witch N. Komt die naam u bekend voor? Dat zou goed kunnen, want nog niet zo lang geleden verscheen van dezelfde artiest het album Albsegen onder de naam Ernte, waarop kompaan V. Noir ook een duit in het zakje doet. Hier heeft de heer V. Noir ook wat toevoegingen in de vorm van additioneel gitaarwerk en een zogenaamde jaw’s harp. De opname en de mix waren ook in zijn handen. Het is niet helemaal duidelijk wie zorgt voor de (voorgeprogrammeerde?) drums op deze plaat. Doch dienen we Ashtar echt te beschouwen als een solo aangelegenheid, waarbij we de diepste gaten en hoeken van de ziel onderzoeken. Een creatief proces waarbij ook de schoonheid van de natuur om ons heen centraal staat.
Nu was ik al bijzonder geïntrigeerd door het krachtige en overtuigende stemgeluid van deze dame, dus wat zou er dan nog mis kunnen gaan? Nou natuurlijk van alles, want een blackened doomplaat maken die interessant genoeg klinkt doe je niet zomaar. En wanneer de promo dan ook nog rept over “cathartic blackened doom metal” zoals zelden gehoord, dan is de anticipatie wel voldoende aanwezig. Terecht? In vergelijking met de eerder uitgebrachte platen, Kaikuja (2020) en Ilmasaari (2015) zou ik dat niet weten, aangezien deze platen aan uw redacteur van dienst en Zware Metalen voorbij zijn gegaan.
De wijze waarop het album opent met het eerder genoemde Into the Gloom, door wat aanslagen op de basgitaar, waarna de andere instrumenten plotsklaps invallen, heb ik zover ik me kan herinneren nog niet vaker gehoord. Interessant daarbij is het gegeven dat er na ongeveer vier minuten behoorlijk wordt opgeschakeld. Met veel ondersteuning van prachtig toetsenwerk op de achtergrond krijgen we haast een sacrale beleving voor onze kiezen. Het valt des te meer op dat het penetrante gekrijs dikwijls doet denken aan dat van Onielar (Darkened Nocturn Slaughtercult). Geen verkeerde referentie dachten wij zo. Het opvolgende The Submerged Empire wordt meer voortgedragen door melodische riffs en heeft ook wat melancholische invloeden, zeker wanneer de diverse lagen aan vocalen overlappen en het tempo wat omlaag gaat. Een fase waarin Witch N ook haar vioolspel laat horen versterkt dit gevoel nog wat meer. En wanneer dan tegen het einde van dit nummer nog eens een behoorlijke versnelling te horen is, hebben we al een heleboel intense momenten achter de rug. Let wel, we hebben er pas een tweetal nummers opzitten gedurende deze spirituele reis, dus dat beloofd wat.
Met redelijk veel swung en zelfs een tikkeltje groove zet u zich schrap voor het derde nummer Deep Space and High Waters. Na het gekrijs en wat rustig en meer uitgesponnen melodische riffwerk raken we zowaar in een trance. Tegen de derde minuut lijkt het wel even alsof Ashtar een stuk funeral doom op gaat zoeken. Maar zover komt het niet, want de drumcadans trekt ook dit nummer wat vlotter vooruit. De gitaarlead op het snellere blackmetalstuk is goed gevonden en zorgt ook tijdens het vertragen voor een behoorlijke impact. Voices (Collide Again) doet dan dienst als korte onderbreking waarbij een gesproken stuk Franstalige tekst even wat rust brengt. Rust om één en ander te overpeinzen, alvorens we weer wat meer drums en het geluid van een jaw’s harp te horen krijgen. Het geheel doet wat ritualistisch aan. Dat mag eenieder natuurlijk mooi vinden, maar voor mij had het achterwege mogen blijven. Summoning the Dryads daarentegen! Een bak vuile scherpzinnige riffs en vocale vuilheid op doomtraagheid, met evengoed nog voldoende blacknuances. Helemaal wanneer de drumklopperij op gang komt. Een lekker ruig, doch uiterst melodisch nummer! De eerder aangehaalde Post Mortem-cover I Want to Die sluit dit Wandering Through Time op een geweldige wijze af. Zoals de titel al zegt is dit een destructief nummer tot op het bot. Wees voorzichtig en maak jezelf niet af, want de overtuiging ligt hier met name in het dodelijke stemgeluid.
Het derde album van Ashtar is met recht een uitstekend album geworden en staat garant voor een portie herhaaldelijk luistergenot. Wandering Through Time is met name aanbevelingswaardig voor liefhebbers van (rauwe) blackmetalklanken, die ook wat affiniteit hebben met doomelementen. Niettemin is dit ook een album waar de doomfanaat met een voorliefde voor blackmetalkrijsen wat aan heeft.
Score:
89/100
Label:
Eisenwald, 2023
Tracklisting:
1. Into the Gloom
2. The Submerged Empire
3. Deep Space and High Waters
4. Voices (Collide Again)
5. Summoning the Dryads
6. I Want to Die (Post Mortem Cover)
Line-up:
- Witch N – Vocalen, bas, gitaren, viool
- V. Noir – Additionele gitaren, jaw’s harp
Links: