Ars Magna Umbrae, Poolse black metal. Mysterieus, occult, dissonant, atmosferisch, penetrant. Al van in het prille begin had mijn geniale brein door dat het een pareltje betrof. De EP Through Lunar Gateways was de beste EP van dat jaar, de twee langspelers daarna landden telkens in mijn jaarlijst. Logisch. Nu is er album nummer drie, dat ook verschijnt via het geplaagde I, Voidhanger Records, wiens eigenaar op sub-intensive care ligt omwille van iets wat sommigen benoemen als een grapje/griepje. Throne Between Worlds, laten we het daar maar over hebben.
Op album nummer drie vaart Ars Magna Umbrae een andere koers. Niet geheel anders, maar wel significant. Het tempo ligt lager, de dissonantie is hoger, de sfeer is lager. Consecrating the Shrine of Undoing bijvoorbeeld, laat met een constante disharmonie en erg technische aanpak horen dat Ars Magna Umbrae zich steeds meer richting Deathspell Omega profileert. Niet enkel dat, de bijna postblack complexiteit en respectabele sound laat me bijna de term techblack bovenhalen. De jazzy drums zijn erg clean, het gitaargeluid is gericht op het scheppen van verwarring en chaotische multi-gelaagdheid, en de vocalen hebben een quasi live-feel. Er gaat een melancholische kunstzinnigheid van uit die eerder past in een met hout afgewerkte 18e-eeuwse suite dan in een groezelige bunker of ruïne. Avant-garde schiet in gedachten, waar dat op vorige albums eerder erotisch/esoterisch was. Qua nervositeit is dit bijzonder high level, om je kapot te ergeren, als je een voorliefde hebt voor popmuziek (check even Treader on the Dreamless Path). Ware het niet voor de vele ambient synthvelden, akoestische extra’s en dromerige black, ik zou het als chichi wegzetten. Gelukkig blijft het een relatief geslaagde evenwichtsoefening tussen chaos en techniek enerzijds en sfeer en traditie anderzijds. De spreidstand is wel erg groot bij momenten, net als de frequenties (veel hoog gepiel te midden van neuriënde en dronende bassen). Het tempo ligt ook behoorlijk laag: drie kwart van het album krijg je op doomblackcadans te verwerken. Brutaliteit en agressie vind je niet terug tussen deze twee werelden.
Geen evidente plaat. Ik heb deze niet in mijn jaarlijst gezet (veel te veel kwaliteit dit jaar), maar wel aangekocht. Misschien dat ik er binnen drie jaar anders over denk, voorlopig is het me te complex en “anders”. Je moet het Ars Magna Umbrae wel aangeven: ze durven, ze doen hun eigen ding, ze innoveren. Bij de meeste mensen zal het irriteren zijn, maar iedereen irriteert zich wel eens aan iets. Zie eerste alinea…
Prachtig artwork ook weer trouwens van Dhomth, net als bij Apotheosis.
Score:
81/100
Label:
I, Voidhanger Records, 2021
Tracklisting:
- Into Waters Of The Underworld
- Consecrating The Shrine Of Undoing
- Beyond The Stellar Gates
- Treader On The Dreamless Path
- Throne Between Worlds
- Metempsychosis (Transmigration Of The Soul)
Line-up:
- K.M. – Alles
Links: