Argesk is een jonge Britse band die extreme, keyboard-overladen, melodische black metal maakt, duidelijk geïnspireerd door hun landgenoten Hecate Enthroned en Cradle of Filth. Dat lijkt op het eerste zicht ook niet zo verwonderlijk, aangezien zijn drummer Bob Kendrick tussen 1996 en 2012 de vaste drummer was van… Hecate Enthroned, jawel. Beide bands zijn ook afkomstig uit Manchester, dus de kans op enige kruisbestuiving is hier uiteraard bijzonder hoog. Anderzijds is Argesk geenszins een Hecate Enthroned-kloon en is Bob Kendrick ook niet de bedenker of oprichter van deze band. Het zijn de andere drie bandleden die in 2017 de eerste riffs en akkoorden hebben vastgelegd in de repetitieruimte, vooraleer Bob er bij werd gehaald.
Realm Of Eternal Night is het korte (net over het half uur) debuut van dit viertal. In 2018 werd wel al de single-demo Liberari in Tenebrae in eigen beheer uitgebracht, een nummer dat overigens ook op dit debuutalbum terug te vinden is. Maar verder dus niks, al is Argesk blijkbaar wel bijzonder actief als liveband. Als we het label Clobber Records mogen geloven is Argesk overigens de nieuwe ster aan het Britse blackmetalfirmament, al vind ik dat vooral een nogal weinig bescheiden uitspraak van een eerlijk gezegd vrij bescheiden label. Maar goed, we geven Argesk een eerlijke kans om die hoge verwachtingen in te lossen.
Het album gaat over een ondergrondse wereld, een plaats waar de duisternis ondoordringbaar is en waar enkel plaats is voor verbijstering, gruwel, grandeur en angst. Deze situatieschets is ook heel herkenbaar voorgesteld op de albumcover, die ik best wel geslaagd vind. Een redelijk standaard blackmetalthema met een dikke H.P. Lovecraft-stempel erbovenop dus, al vat de combinatie van verbijstering, gruwel, grandeur en angst wel mooi samen hoe de muziek van Argesk bij de luisteraar binnenkomt. De band gebruikt daarvoor een aantal elementen die eerlijk gezegd wel een “acquired taste” genoemd mogen worden. Eerst en vooral is er de wisselwerking tussen twee vocale technieken: een diepe grauw en een heel hoge, snerpende krijs die inderdaad in de lijn ligt van een Hecate Enthroned. Op zich kan een dergelijke stemvariatie wel voor een toegevoegde waarde zorgen, maar de combinatie kan ook gewoon ronduit irritant zijn, zoals op In Their Image bijvoorbeeld. Daarnaast heb je ook nog het ratelende drumwerk van Bob Kendrick, met tikkende basdrums die soms meer lijken op een antieke typemachine dan op iets dat thuishoort op een concertpodium. Luister bijvoorbeeld eens naar de start van In Their Image (jawel, datzelfde nummer dus) en u snapt onmiddellijk wat ik bedoel. Persoonlijk heb ik geen ideologische problemen met wat vakkundig drumgeknoei, maar dit is op het randje.
Melodische black gestoeld op de oude meesters, met veel synths, lekker extreme vocalen en een occulte, obscure thematiek: ja, Argesk is op papier wel het soort band waar ik graag naar zou kunnen luisteren. Maar, zoals de boutade het zo mooi verwoordt, muziek wordt niet op papier gespeeld. En daar wringt hier dus het schoentje.
Realm Of Eternal Night opent met Spellbound by Candlelight, dat zowel in naam als qua klank lijkt te verwijzen naar vroeg werk van Dimmu Borgir (Stormblåst, Enthrone Darkness Triumphant). Het doet vooral denken aan Sorgens Kammer, maar dan met veel minder sfeer en diepgang. Spellbound by Candlelight wordt namelijk opvallend minimalistisch gehouden, met delicate pianosolo en zelfs even een harpmomentje. De melodie is aangenaam om naar te luisteren, dat wel, maar evolueert totaal niet doorheen het nummer, wat ik wel jammer vind. Geen crescendo naar het volgende nummer, geen wisselwerking tussen verschillende thema’s, geen sfeeropbouw. Hier was veel meer mee te doen.
Je verwacht dan wel dat het tweede nummer bij wijze van contrast als een raket uit de startblokken zou schieten, maar ook dat gebeurt niet. Lord of the Boundless Void is een mid-tempo en weinig geïnspireerde track met een continu herhalend thema, dat ondersteund wordt door dat kenmerkende strakke drumgetik, afgewisseld met enkele doffe knallen op de toms. De vocalen gaan hier wel alle kanten uit (laag, hoog, krijs, schreeuw, lijzig gejammer…) en zorgen op dit nummer dan ook effectief voor een zekere meerwaarde. Dit is verder echter vooral een nummer zonder enige spanning en zonder hoogtepunten. Argesk heeft zijn start dus alvast volledig gemist.
Dan is het al tijd voor het titelnummer Realm of Eternal Night. Een titelnummer, dat is toch vaak het beste, of ten minste het meest opvallende, nummer van een album, niet? Niet dus. Argesk hanteert hier hetzelfde recept als voor Lord of the Boundless Void, wat dus alweer resulteert in een voorspelbaar en generisch blackmetalnummer dat maar blijft voortdenderen zonder dat het ook maar één moment interessant wordt. En eigenlijk is dat vreemd. Op papier zou dit namelijk perfect moeten werken. Er zijn voldoende bands die een nummer kunnen vullen met variaties op hetzelfde thema en er gewoon mee weg komen. Argesk weet er zelfs tegen het einde een nog meer uitgesproken melodische twist aan te geven, maar zelfs dat kan het nummer niet redden. Wat de band hier mist is creativiteit, dynamiek en bezieling. Het is namelijk allemaal zo lamlendig middelmatig.
Gelukkig bezit dit plaatje wel een eenzaam hoogtepunt: Adversary. Al van bij de eerste noten voel je dat de energie in dit nummer wél juist stroomt. Hier is wél dynamiek aanwezig en slaagt de band erin om de ingrediënten zo op de juiste plaats in te passen dat het geheel spannend en meeslepend is tot het einde (al verliest het gaandeweg wel wat van die dynamiek). Een grauw die op het juiste moment een bepaalde riff ondersteunt, een groovy ritmewissel die voor een cool effect zorgt, een opbouwmomentje met bijhorende uitbarsting, een fijne melodie op leadgitaar en zelfs een moment van cleane samenzang: het is er ineens allemaal. Jammer genoeg is er wel nog wat werk aan de zuiverheid van het cleane compartiment. Maar goed, dit is veruit het beste wat Argesk ons op dit album presenteert. Geen topnummer, verre van, maar eindelijk iets van een degelijk niveau. De vreemde drumcapriolen op het einde (met zo’n ervaren drummer moet je er toch vanuit gaan dat dit de bedoeling is) neem je er dan best gewoon even bij. Pittig detail: Adversary is het enige nummer op deze plaat dat geschreven werd door bassist Dillon Nolan.
Na deze aangename verrassing gaat het echter weer pijlsnel bergaf. In Their Image: tja, waar moet ik beginnen? Dit is zo verbijsterend slecht en ergerlijk dat ik er geen woorden aan wil vuil maken. Ik heb hierboven trouwens al aan de hand van twee voorbeelden aangegeven wat er allemaal mis loopt met dit nummer. Afwisselend is het overigens wel: soms is het stomvervelend en saai en soms hemeltergend schreeuwerig en irritant. Tja.
Ik worstel mij uit professionele overwegingen nog even door de laatste twee nummers, maar het spreekwoordelijke kalf is ondertussen al meermaals verdronken en het zielige lijkje krijgt geen passend afscheid op het einde. Liberari in Tenebrae, overgenomen dus van de demo uit 2018, is op zijn best een aanvaardbaar middenmotertje te noemen, met enkele fijne riffs en toch wat meer drive dan de meeste andere nummers. In het land der blinden is éénoog koning. Ook Drowned in Freezing Waters is zeker niet het slechtste dat op Realm of Eternal Night te horen is, maar zal ik sneller vergeten zijn dan wat ik deze ochtend op mijn boterham heb gesmeerd.
Met uitzondering dan van de afsluitende keyboardmelodie, want die blijft toch wel even hangen. En dan wordt het plots toch even interessant, want als je net na die laatste synthnoten van Drowned in Freezing Waters opnieuw het openingsnummer Spellbound by Candlelight beluistert, dan hoor je diezelfde melodie terug in de piano solo. Geniaal toch! Een dergelijke spitsvondigheid past eigenlijk niet op een album als dit, maar ere wie ere toekomt.
De nieuwe ster aan het Britse blackmetalfirmament is vooralsnog een embryonale gaswolk met te weinig kracht om een rol van betekenis te kunnen spelen in dat onmetelijke universum vol bands die wél origineel en creatief met het genre weten om te gaan. Hoe trve ze ook lijken op hun bandfoto, deze band slaagt er vooralsnog niet in om een aanvaardbare bijdrage te leveren aan het genre.
Score:
55/100
Label:
Clobber Records, 2020
Tracklisting:
- Spellbound by Candlelight
- Lord of the Boundless Void
- Realm of Eternal Night
- Adversary
- In Their Image
- Liberari in Tenebrae
- Drowned in Freezing Waters
Line-up:
- Matt IH – Stem, gitaar
- Dillon – Basgitaar
- Leth – Keyboards
- Bob Kendrick – Drums
Links: