Laatst schreef ik een review van een powermetalband, en daar liet ik de naam van Antti Martikainen vallen. Een producer uit Finland die een nogal bijzondere FAQ op zijn website heeft. Zijn muziek daarentegen is knap in elkaar gezet. Zeker gegeven het feit dat de heer Martikainen geen enkele scholing heeft op muzikaal gebied. Volgens hem is het een kwestie van de juiste materialen aanschaffen en proberen. De genres die hij uitprobeert zijn vrij breed. Carmina Glory bevat power metal/symfonische metal met een kruisvaarders thema.
Bij het maken van dit album werd geen instrument aangeraakt, dit is volledig digitaal geproduceerd. Het is instrumentaal zoals al zijn werken, dus u mag er zelf wat doorheen zingen als u daar zin in heeft. De instrumentatie gaat van drums en metalgitaren tot niet bestaande instrumenten en vrolijke fluitjes. Wat mij opvalt is dat Antti Martikainen vaak met dezelfde muzikale thema’s aan komt door zijn discografie heen. De nadruk ligt daarbij op harmonie waardoor de muziek makkelijk luistert. Ook Carmina Glory zit barstensvol melodie en gestructureerde songwriting.
Op Duranda klinkt een doedelzakje. De composities hebben een redelijke diepgang. De leads klinken vrij afgepast, en melodieus. Op deze track voegen de koren een extra dimensie toe. Die fluitjes die net ter sprake kwamen zijn op Duranda ook aanwezig, als een giraffe op een conferentie voor dieren met een korte nek. Antti Martikainen heeft een fascinatie voor die piratenfluitjes, maar of het nou echt lekker past bij dit album is een tweede.
Metal Crusade gooit er wat meer shreds in, waarna vanuit een intermezzo met blazers de dynamiek weer wordt opgebouwd. Dit is nu typisch een track die beter had geklonken met vocalen. Halverwege wordt de luisteraar nog wel getrakteerd op koorzang. Terra Sancta gaat voor een meer Arabische atmosfeer, en bouwt dat thema mooi uit, hoewel het buitengewoon kitscherig klinkt. Is dat erg? Ik vind van niet! Claymore in the Face belooft een flinke klap in je gezicht, en zo start de track ook, maar de progressie van de melodie blijft steken op simpel niveau. Een track die op een wat vreemde manier op folk metal leunt.
Iedereen is het er over eens dat deze meneer prima digitaal kan componeren. Als je het daar niet mee eens bent moet je echt nog een keer gaan luisteren. De licks, solo’s en overgangen zijn geënt op muziek die direct moet aanspreken. Epiek is het uitgangspunt. En hoewel dit melodisch prima wegluistert, behaalt dit album niet de hoogten van Taking Back Nassau of Northern Steel. Het is daarvoor a. te langdradig, b. vaak geschreven alsof de vocalen ontbreken. Een complete mismatch is het niet, maar ik heb het gevoel dat de melodieën te simpel zijn voor dit genre, en dat de zang ontbreekt. Alsof het een compositie is die nog verder moet worden uitgewerkt door een echte band. Hierdoor wordt het in de luisterervaring vooral melodieuze power metal, en juist niet echt episch.
De verschillende thema’s die op dit album naar voren komen maken het afwisselend, maar niet altijd even consistent. Wel zitten de verschillende instrumenten vaak op slimme wijze in stukken verwerkt, waardoor ze een onderscheidend karakter geven, maar consistentie behouden. De coherentie tussen verschillende liedjes op deze plaat, en de folkelementen, zoals de doedelzak en fluitjes vind ik minder logische keuzes. Het album weet de indruk van de eerste twee keisterke songs niet vast te houden met toch beduidend makkelijkere keuzes op de vervolgsongs. Carmina Gloria wordt geen persoonlijke favoriet. Luistertips: Divine Alliance, Terra Sancta.
Score:
70/100
Label:
Eigen Beheer, 2021
Tracklisting:
- Divine Alliance
- Durandal
- Metal Crusade
- Terra Sancta
- Blood of Glory
- Deliverance
- Claymore in the Face
- Shining Fate
- Defenders of the Cross
- The March of the Templars
- Victoria Ultima
Line-up:
- Antti Martikainen – Alles
Links: