Geschreven door Yves Pelgrims op 02-11-2015 om 21:29.
Antimatter – The Judas Table
Prophecy Productions, 2015
Mick Moss staat met zijn project Antimatter al jaren hoog aangeschreven bij mij, sinds de eerste keer dat ik het geweldige Leaving Eden te horen kreeg. Persoonlijk vond ik dat opvolger Fear of A Unique Identity wel wat steken liet vallen, maar er stonden gelukkig pareltjes op zoals Here Come The Men. We zijn drie jaar verder en de man brengt met enkele nieuwe muzikanten een vervolgplaat in de vorm van The Judas Table. Ik ga er voor de rest van de review over zwijgen, maar moest dat artwork nu?
Gelukkig gaat het om de muziek bij Antimatter, en zelfs nog eerder om de sfeer. Ergens moet ik trachten te vergeten dat Mick Moss zich enkel nog wil richten tot het creëren van diepe trieste en trage nummers die je raken tot op het bot. Hoewel de man nog steeds beklemmend als altijd zingt en de teksten opnieuw melancholische diepgang vertonen, klinkt de muziek hier en daar toch wat anders. Niet altijd is dit iets waar ik voor te vinden ben, want de ietwat zwierigere stijl van Stillborn Empires rijmt niet echt met de diepgaande melancholie die erachter zit en ik bijt al helemaal mijn tanden stuk op de semi-new-wavedraak die voorbij komt in de vorm van Killer.
Gelukkig zijn dat de uitzonderingen op de regel geworden, die wat knabbelen aan de stempel van de perfectie, want ja, de man kan het nog steeds. Black Eyed Man is een fijne opener, maar het is eigenlijk pas met het diepgaande Comrades dat er een lach op mijn gezicht komt en ik weer een nieuwe Antimatter hoor en voel. We slaan Stillborn Empires dus over en gaan naar Little Piggy, waar we het bewijs krijgen dat domme songtitels daarom niet meteen staan voor domme songs. Moss graaft weer peilloos de diepte in met een leuke basloop, akoestische gitaar en fijne vioollaag. Topwerk zoals we dat gewoon zijn en die lijn wordt verder doorgetrokken op het diepgaande akoestische Hole, dat samen met Comrades misschien wel tot de betere nummers op deze plaat behoort. De melancholie wordt opnieuw wat giftiger op Can of Worms waar opnieuw wat lichte elektronische vibes optreden, maar dit keer werkt het niet storend. Jammer wel dat de inbreng van de vrouwelijke gastzang op dit nummer beperkt blijft tot de samenzang op het refrein, want in het verre verleden bleek een vrouwelijk initiatief toch voor een fijne afwisseling te zorgen (bijvoorbeeld Flowers op Saviour). Nog een toppertje krijgen we in vorm van Integrity, waarbij opnieuw wat vrouwelijke gastzang weerklinkt en de melancholische rock begeleid wordt van een luchtige synth en fijne baslaag, waardoor de zang en tekst van Moss ook mooi belicht wordt. Persoonlijk doet het me iets meer dan de sfeervolle titeltrack die erop volgt en vind ik dat de akoestische partij op Goodbye iets te plots stopt.
Meer dan andere bands moet Antimatter het hebben van melancholische diepgang en vocale/tekstuele vormgeving. Twee songs hadden echt niet op deze nieuwkomer moeten staan als je het zo bekijkt en voor de rest is The Judas Table opnieuw een fijn plaatje van Mick Moss en co. geworden. Ieder voor zich om te ontdekken wat hem of haar raakt, maar deze plaat klinkt wel zoals het hoort. Niet zo breekbaar als Leaving Eden, naar mijn gevoel was dat zijn magnum opus, maar met genoeg diepgang gebracht. De fans zullen, op enkele tracks na, niet teleurgesteld zijn.
De redacteuren van Zware Metalen schrijven ieder jaar op vrijwillige basis duizenden artikelen om de metalscene van Nederland en België te ondersteunen. Hiervoor zijn we afhankelijk van inkomsten die gegenereerd worden door het plaatsen van advertenties. Indien deze niet afkomstig zijn van directe partners (zoals poppodia en festivalorganisatoren), zal de overgebleven ruimte opgevuld worden door automatisch gegenereerde advertenties van Google AdSense. Omdat deze gebruik maken van zogeheten ‘tracking cookies’, hebben we volgens de AVG-wet jouw toestemming nodig om deze advertenties weer te kunnen geven. We begrijpen dat onze lezers hun privacy op het internet waarderen, maar het accepteren van het cookiegebruik houdt Zware Metalen (en dus indirect de metalscene) in leven. We hopen daarom dat je instemt met het gebruik van de cookies. Mocht je er interesse in hebben, kun je onze privacyverklaring lezen.
