Andrew W.K. – God Is Partying

Geschreven door op 20-09-2021 om 20:30.

Wie herinnert zich nog het jaar 2001, het eerste jaar van het nieuwe millennium, het jaar waarin we met z’n allen de Twin Towers voor het laatst aanschouwden in al hun glorie. Het is tevens in datzelfde iconisch jaartal dat een tot dan toe volledig onbekende Amerikaan genaamd Andrew Wilkes-Kiers als vanuit het niets zijn hit Party Hard scoorde. Het is een aanstekelijke schijf die steevast een brede grijns op mijn smoelwerk weet te toveren en eens op een positieve manier het gevoel oproept om het kot af te breken. Heel wat jaren zijn ondertussen verstreken en het is altijd slechts bij die ene debuutplaat gebleven die mijn aandacht wist te trekken.

Het loont overigens de moeite om je eens langs de krochten van het internet te laten leiden omtrent de hele cultstatus die is ontstaan rond Andrew W.K. Een hele resem aan complottheorieën omringen de man, waaronder de stelling dat hij al meermaals zou zijn vervangen doorheen de afgelopen twintig jaar. Daarnaast treedt de man ook op als ‘motivational speaker’. In die hoedanigheid promoot hij als het ware de filosofie van ‘partying’. Het klinkt heel banaal, maar onder de eenvoud van zijn teksten en uitspraken huist heel wat mysterie en diepgang voor wie de humorlaag weet af te pellen. Vaststaand feit is dat de man niet alleen het meest aantal nummers met het woord ‘party’ in de titel heeft, maar ook een muzikaal virtuoos is. Op God Is Partying speelde hij alle instrumenten in. Het belangrijkste blijft misschien de piano/het keyboard, hetwelk twintig jaar geleden al het meest opvallende instrument bleek tussen de gitaren en de drums. Ik laat het aan de geïntrigeerde lezer over om het enigma rond Andrew W.K. verder uit te pluizen. Wees wel gewaarschuwd dat je snel kan worden meegezogen in de online draaikolk.

Eerder dit jaar kregen we reeds drie singles van God Is Partying op ons afgevuurd zijnde achtereenvolgens Babalon, I’m In Heaven en Everbody Sins. Het zijn meteen ook de hardste nummers van de plaat en tegelijk de meest catchy liedjes. Wat bij een eerste luisterbeurt wel meteen opvalt is dat Babalon en Everbody Sins heel wat duisterder zijn dan we gewend zijn van onze doorgaans zo grote positivist. Tijdens Babalon ontwaar je voor het eerst de voorliefde voor metal van Andrew W.K., die zijn muziek in het verleden bestempeld zag als party punk. Powermetal-esque vocalen ondersteund door oorwurmriffs en opgeleukt door correct geplaatste synthesizerdeunen branden je oorkanalen binnen om zich daar te nestelen.

Openen doet het album echter met Everybody Sins dat een geweldig eenvoudige riff kent, die o zo vettig wordt ondersteund door de juiste aanslagen op de drums tijdens de tussenpozen. Op bepaalde momenten lijkt het bijna alsof je naar een Ronnie James Dio zit te luisteren, hoewel deze god nooit geëvenaard zal worden. Je verwacht bij deze kerel niet dit soort timbre te zullen horen. Het imago (of beter gesteld de kledij) waarmee Andrew Wilkes-Kiers zich vereenzelvigt is op twintig jaar tijd onveranderd gebleven. Je kan dus wel stellen dat zijn grootste zonde doorheen de jaren het gebrek aan afwisseling is gebleken (of het nog steeds niet hebben ontdekt van Dash om zijn shirt eens te wassen op zijn minst).

Wat je als luisteraar naast deze drie uitstekende songs verder voorgeschoteld krijgt zal de doorgewinterde metalfan mogelijk minder aanspreken. Balladachtige tracks waar minder kracht van uitgaat, breien immers bovenvermelde toppers aan elkaar. Niet dat het niveau van deze liedjes te wensen overlaat, integendeel, No One To Know klinkt alsof Van Halen nog lang niet vergeten is en laat de keyboards primeren op de gitaren. Het is pas halverwege het zes minuten durende nummer dat een solo je om de oren slaat, maar alles draait hier om sfeerschepping en het wordt nooit een klaaglied dat je gaat vervelen.

Het lijkt erop dat het feestbeest in de man na een carrière van twintig jaar toch wat ruimte heeft moeten maken voor zijn donkere kanten, zonder daarbij echter aan gevoeligheid in te boeten. Uiteraard verraadt een nummer als Stay True To Your Heart dat er nog steeds ruimte blijft voor positiviteit, zij het met een iets scherper kantje. Je kan het Andrew ook niet kwalijk nemen na de scheiding van zijn vrouw en ongetwijfeld  heel wat andere mindere aspecten die zijn levenspad zullen doorkruist hebben. Wat zeker is dat het beest ouder en wijzer is geworden en kiest om op God Is Partying een zeker evolutie naar voren te brengen.

Score:

80/100

Label:

Napalm Records, 2021

Tracklisting:

  1. Everybody Sins
  2. Babalon
  3. No One To Know
  4. Stay True To Your Heart
  5. Goddess Partying
  6. I’m In Heaven
  7. Remembering Your Oath
  8. My Tower
  9. And Then We Blew Apart
  10. I Made It
  11. Not Anymore

Line-up:

  • Andrew Wilkes-Kiers – Zang, gitaar, drums, keyboards

Links: