Anaal Nathrakh – Desideratum
Metal Blade Records, 2014
Anaal Nathrakh heeft een discografie om trots op te zijn. De band maakt sinds z’n ontstaan muziek zonder compromissen en probeert met elk album nieuwe extremen te verkennen. De muziek die de band maakt is furieus, uiterst strak en technisch, maar bovenal memorabel. In 2012 bracht het duo Vanitas uit, een album dat een geëvolueerd Anaal Nathrakh toonde, dat meer melodie in zijn muziek begon te verwerken. Meningen over dit feit waren verdeeld, maar ik kon het best smaken. Benieuwd wat ze wisten te brengen met hun nieuwe release? Ik alvast wel.
Openingsnummer Acheronta Movebimus leidt het album in met dreigende riffs en synths die we van de band gewend zijn, een heleboel industriële elementen en… dubstep? Dat is nieuw. Veel dubstep zal er op de rest van de plaat echter niet meer te horen zijn, maar de geleende geluiden uit de industrial blijven echter (te pas en te onpas) terugkomen. Unleash is dan wel weer een bevestiging van de volgende stelling: als er een eind komt aan de wereld, dan zal Anaal Nathrakh er de soundtrack voor geschreven hebben. Dreunende sonic booms, blastbeats die geen einde lijken te kennen en natuurlijk het fantastische contrast tussen de cleane vocalen en hun waanzinnige tegenhangers afkomstig uit de strot van Dave Hunt: dit is intensiteit van een categorie waarin Anaal Nathrakh geen competitie kent.
Hoe situeert het album zich ten opzichte van ouder werk? De geluiden uit de industrial zijn zoals eerder gezegd veel prominenter aanwezig dan vroeger; ook het naar voren treden van invloeden uit dubstep is een nieuwtje. De hoeveelheid breakdowns werd ook danig opgekrikt. Dit zou geen probleem geweest zijn, ware het niet dat ze wat te simpel (lees: niet goed uitgedacht) zijn en soms wat als “filler” aanvoelen. De structuur is veelal hetzelfde: weinig variatie in het gitaarspel en drumwerk (Emmure, iemand?) en vergezeld van industrialelementen die het geheel wat proberen aan te kleden maar veelal irriterend werken.
Alle lof voor Dave Hunt natuurlijk, maar de werkelijke ster van de band is Mick Kenney, die eigenlijk zo goed als alles doet op al de albums van het duo. Je moet het de man nageven, hij kan monumentale riffs schrijven en ze nog eens monumentaler doen klinken (hij neemt alle verantwoordelijkheden in de studio op zich, van opname tot mastering). Ik blijf de geprogrammeerde drums echter een afknapper vinden, maar het moet gezegd worden dat deze over de jaren heel wat natuurlijker zijn gaan klinken. Leg Desideratum maar eens naast pakweg Domine Non Es Dignus! Een opmerkelijke gast op dit album is Niklas Kvarforth, wiens stem qua ziekelijkheid allesbehalve moet onderdoen voor de met effecten beladen stem van Hunt. Rage and Red is zonder twijfel het extreemste nummer van Desideratum.
Een eerste luisterbeurt stemde me niet zo tevreden, maar uiteindelijk vind ik dat Desideratum een consistenter album is geworden dan Vanitas, Passion en misschien ook zelfs In the Constellation of the Black Widow. Creatieve barrières breken doen de Britten niet op Desideratum, maar het album is een logische voortzetting van hun winning formula: de luisteraar overdonderen met hun extreme blend van blackmetal en grindcore en die op het perfecte moment te laten overgaan in meer melodieuze passages waar één grote noemer aan te verbinden is. Die noemer? Episch.
Tracklisting:
- Acheronta Movebimus
- Unleash
- Monstrum in Animo
- The One Thing Needful
- A Firm Foundation of Unyielding Despair
- Desideratum
- Sub Specie Aeterni (Of Maggots, and Humanity)
- The Joystream
- Rage and Red
- Ita Mori
Line-up:
- Irrumator – Gitaar, Basgitaar, Programmering
- V.I.T.R.I.O.L. – Stem
Links: