Amon Amarth – Deceiver of the Gods
Metal Blade Records, 2013
Daar zijn de vikingen weer! Twee jaar na Surtur Rising is het tijd voor Deceiver of the Gods, alweer het achtste studioalbum voor onze Zweedse bende, bereid je dus maar voor op een strooptocht langs de Europese festivals deze zomer en langs een hoop zalen in het najaar. De populariteit die deze bende door de jaren heen heeft opgebouwd garandeert al een tijdje volle zalen, en daar gaat Deceiver of the Gods weinig aan veranderen.
Al wie de laatste jaren een Amon Amarth-plaat heeft gekocht weet min of meer waar hij of zij aan toe is. De melodische viking metal herken je uit de duizenden. Heerlijk agressieve vocalen, strakke drums en catchy gitaren. Veel meezingers ook, een zeldzaamheid in het death metal-genre. Meer van hetzelfde op Deceiver of the Gods?
Ja en nee. Wanneer de intro (een intro!) van het titelnummer van start gaat valt meteen een hele heldere productie op. Amon Amarth klinkt melodischer dan ooit! Deceiver of the Gods wordt ongetwijfeld een live klassieker en past mooi in het rijtje waar onder meer Destroyer of the Universe en Twilight of the Thunder God zich in bevinden. Ook As Loke Falls begint met een korte intro en is zo mogelijk nog melodischer. Hier en daar klinkt er een stevige scheut pagan metal door in de riffs, toch even wennen. Father of the Wolf en Shape Shifter zijn ook schijven die gemaakt zijn om voor een volgepakte zaal te spelen. Minder agressief dan we van Amon Amarth gewend zijn, maar heerlijk catchy, met opvallend veel ruimte voor de gitaren. Under Siege is traag en verpletterd je met een krachtige opbouw en een heerlijk refrein dat uitmondt in een erg dreigende zanglijn van Johan Hegg.
De korte bloederige intro van Blood Eagle kondigt het snelste nummer van de plaat aan. Hier hoor je echt het oude Amon Amarth in, melodisch, maar agressief en lekker snel. We Shall Destroy had op With Oden on our Side kunnen staan, je hebt het nummer vaker gehoord, maar het blijft wel een lekker exemplaar. Hel is zonder twijfel het meeste vernieuwende nummer op deze plaat. Halverwege dit trage nummer duikt plots Messiah Marcolin, ex-zanger van Candlemass, op! Jawel, cleane vocalen op een Amon Amarth-album, zeg nog eens dat ze niet evolueren. Het is even wennen, maar na een paar luisterbeurten kon ik het nummer wel op prijs stellen. Coming of the Tide is een tussendoortje, een snel, leuk nummer waarvan Amon Amarth er al honderd heeft geschreven.
Het lange Warriors of the North sluit dit album af en vat nog eens samen wat er veranderd is en wat hetzelfde bleef. Amon Amarth gaat op Deceiver of the Gods vol door op het pad dat met Surtur Rising werd ingeslagen. De band is trager en melodieuzer dan ooit, experimenteert met doom en cleane zang en schrijft voor het eerst in vijftien jaar een nummer van een dikke acht minuten. Ik moest er even aan wennen, maar moet toegeven dat het een verdomd sterk album is geworden. Mijn favoriet wordt het niet, maar er staan toch een paar nummers op die op een best of niet zouden misstaan.
Tracklisting:
- Deceiver of the Gods
- As Loke Falls
- Father of the Wolf
- Shape Shifter
- Under Siege
- Blood Eagle
- Hel
- Coming of the Tide
- Warriors of the North
Line-up:
- Johan Hegg – Vocals
- Olavi Mikkonen – Guitars
- Johan Söderberg – Guitars
- Ted Lundström – Bass
- Fredrik Andersson – Drums
Links: