Amesoeurs – Amesoeurs
Code666, 2009
Amesoeurs is dood. Dat is na dit bericht nog eens op een pijnlijke manier bevestigd.
Zelfs in de titel van het instrumentale tussendoortje op dit gloednieuwe zelfgetitelde album word je er nog eens extra attent op gemaakt (I XIII V XIX XV V XXI XVIII XIX – IX XIX – IV V I IV).
En hoe verschrikkelijk jammer dat eigenlijk is, daar kom je pas echt achter als je het eerste en dus tevens laatste volledige album van deze Fransozen tot je genomen hebt.
Neige (Alcest, Peste Noire, etc) en consorten leveren hier namelijk een album af die nog lang zal weerklinken in de wereld die muziek heet. Nee, niet alleen in de black metalwereld
zal men hier van ondersteboven raken, ook in de wereld van de (new) wave, shoegaze en wat voor sfeervol genre dan ook zal Amesoeurs voor de nodige opschudding gaan zorgen.
Gaf de mini-cd Ruines Humaines vooral met het slotnummer Faiblesse des Sens al een beetje het duwtje in de richting waar de band zich heen aan het manouvreren was, op het album
komt alles samen waar Amesoeurs al met al voor staat: Coldwave Metal noemen ze het zelf, wat mij betreft een treffende term.
Het zweverige, instrumentale openingsnummer zet de toon meteen al door zijn prachtige opbouw. Gebaseerd op één enkel basthema stuwt
dit nummer voort totdat het uiteindelijk uitmondt in een waanzinnige climax van noise en achtergrondstemmen. In het navolgende Les Ruches Malades worden de wavepassages a la Joy Division
en The Cure al naar de oppervlakte geduwd en die zullen dan ook als een rode draad door het album lopen. Zangeres Audrey Sylvain neemt hierbij een van de hoofdrollen op zich
middels haar prachtig neerslachtige Franstalige vocalen. In combinatie met de intense screams van Neige levert dat een indrukwekkend resultaat op.
Voorlopig hoogtepunt van de plaat is voor mij toch wel het meesterlijke Heurt die alle gezichten van de band laat horen.
Een oerstrakke blastpartij wordt bijgestaan door een
ijkoude black metal riff die je dwars door je ziel snijdt en welke in combinatie met Audrey’s zangpartijen (en hoor die tergende schreeuw na tweeëneenhalve minuut!) een prachtig paradoxaal resultaat
oplevert! En wat te denken van het eerst zo lieflijk klinkende La Reine Trayeuse, die op Tarantino’s From Dusk Til Dawn-achtige wijze ergens halverwege volledig omslaat en waar Audrey
opnieuw helemaal losgaat. En dan heb je nog het sterke, maar opvallend hard doorbeukende Trouble (Eveils Infâmes) die je even licht uit de sfeer van het album haalt, maar die er wat mij betreft toch prima op past, ook al is het maar even voor de afwisseling.
Daartegenover staat weer het titelnummer die echt helemaal terug naar de jaren ’80 teruggrijpt middels een simpel en catchy new wave thema.
Twee minpuntjes: het weinigzeggende nummer Video Girl en het behoorlijk irritante einde inclusief stilte en samples. Maar dit heb ik ze allang vergeven.
Fans van Joy Division, Burzum, Alcest of ik noem een Dornenreich moeten dit album als de sodemieter in huis halen. Dit grenst bijna aan perfectie en het feit dat dit het enige album
zal zijn dat de band ooit heeft gemaakt/zal maken geeft het de plaat op een of andere manier ook meteen een soort van cultstatus mee. Tragisch goed!
Tracklisting: 
- Gas in Veins
- Les Ruches Malades
- Heurt
- Recueillement
- Faux Semblants
- I XIII V XIX XV V XXI XVIII XIX – IX XIX – IV V I IV
- Trouble (Eveils Infâmes
- Video Girl
- La Reine Traveuse
- Amesoeurs
- Au Crépuscule de nos Rêves
Line-up:
- Neige – guitars, bass, vocals
- Audrey S. – clear vocals
- Fursy Teyssier- guitars
- Winterhalter – drums
Links: